တကယ္ေတာ့ အခိုက္အတန္႔ေလးပါပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ အရာအားလံုး ျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့အရာအားလံုး ပ်က္သြားခဲ့ၾကတယ္။ တကယ့္ကို အခိုက္အတန္႔ေလးပဲ။ မထင္မွတ္တဲ့ အမွတ္တမဲ့ေတြ ေပ်ာ္၀င္စီးဆင္းေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေပါ့။ ေဟာဒီမွာၾကည့္ ဘယ္သူမွသတိမထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ အခိုက္အတန္႔ေပၚလာတယ္။ ၿပီးေနာက္ အားလံုးေမ့တိေမ့ေလ်ာ႔ ျဖစ္ေနတုန္းအခိုက္အတန္႔ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေသခ်ာတယ္။ ဘယ္သူမွမထင္ထားတဲ့ အခ်ိန္အခိုက္အတန္႔ ေရာက္လာဦးမွာပဲ။ လိုက္ဖမ္းေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး မဖမ္းတဲ့အခ်ိန္ရွိေနတာ အခိုက္အတန္႔ပဲ။ ေျပာေနတုန္းေရာက္လာၿပီး ေျပာၿပီးခ်ိန္ ေပ်ာက္သြားတာ အခိုက္အတန္႔ပဲ။ ဘယ္လိုလဲ အခိုက္အတန္႔။ ဘယ္မွာလဲ အခိုက္အတန္႔။ ဘာလဲအခိုက္အတန္႔။ အခိုက္အတန္႔ဘာလဲ။
အခိုက္အတန္႔အေၾကာင္း ေျပာေနတုန္း ၀ုန္းခနဲအသံၾကားလိုက္တယ္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး လမ္းမေပၚမွာလဲလို႔။ ဆိုင္ကယ္သမားက ေမွာက္လ်က္ၿငိမ္လို႔။ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတာ။ ဘာမွမၾကာလိုက္ဘူး။ အခိုက္အတန္႔ေလးပဲ။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ လူေတြစုျပံဳေရာက္လာၾကတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့အေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာၾကတယ္။ အတိတ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အခိုက္အတန္႔ကို စကားလံုးေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ေနၾကတယ္။ တကယ့္ကို အခိုက္အတန္႔ေလးဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ ၀ုန္းခနဲအသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္တဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ ျဖစ္သြားတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခိုက္အတန္႔ဟာ လူအုပ္ၾကားထဲက တိုးထြက္လို႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။ အခိုက္အတန္႔မွာ ကိုယ္ေပ်ာက္၀တ္စံုရွိထားပံုပဲ။ ဘယ္သူမွ အခိုက္အတန္႔ကိုမျမင္ရဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခိုက္အတန္႔က အသံလည္းမထြက္ဘူး။ အခိုက္အတန္႔ရဲ႕ ေျခသံကိုဘယ္သူမွမၾကားရဘူး။ တကယ္ေတာ့ အခိုက္အတန္႔မွာ ေရာက္လာတတ္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ပါပဲ။
အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာပဲ မိုးကေ၀ါကနဲ ရြာခ်လိုက္တယ္။ မိုးရြာတဲ့အခိုက္အတန္႔မွာ လူေတြျပာယာခတ္ကုန္ၾကတယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ ထီးဖြင့္သူဖြင့္ အမိုးအကာ ေအာက္ေျပးသူေျပး။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတဲ့အခိုက္အတန္႔ပါပဲ။ ရြာခ်လိုက္တဲ့ မိုးစက္ေတြနဲ႔အတူ အခိုက္အတန္႔ တစ္ကိုယ္လံုး ရႊဲရႊဲစိုသြားတယ္။ အခိုက္အတန္႔က မိုးစက္ေတြကို ခါခ်လိုက္တယ္။ လြင့္စဥ္သြားတဲ့ မိုးစက္ေတြထဲမွာ အခိုက္အတန္႔။ ‘အ’ တစ္လံုး၊ ‘ခိုက္’ တစ္လံုး၊ ‘အ’ တစ္လံုး၊ ‘တန္႔’ တစ္လံုးတကြဲတျပားစီ လြင့္စင္ထြက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာပဲ အခိုက္အတန္႔ေလးလံုး ျပန္လည္စုစည္းလိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္မိုးေရထဲေျပးထြက္ အခိုက္အတန္႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာပဲ မိုးက ျဗဳန္းခနဲရပ္သြားတယ္။ မိုးတိတ္သြားတဲ့ အခိုက္အတန္႔ အမိုးအကာေအာက္ထဲက ထြက္လာၾကတယ္။ ထီးပိတ္ၿပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အခိုက္အတန္႔ကေတာ့ သူတို႔ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လိုက္လို႔ေပါ့။ အခိုက္အတန္႔ကို ဘယ္သူမွမျမင္ဘူး။ အခိုက္အတန္႔က ရယ္တယ္။ ဘယ္သူမွမၾကားဘူး။ တကယ္မလြယ္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ပဲ။
ၾကည့္ရတာ အခိုက္အတန္႔က တစ္ေနရာရာကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသလိုပဲ။ တစ္ေနရာရာမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီဆို အခိုက္အတန္႔ေရာက္လာၿပီ။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ အခိုက္အတန္႔ကို ၾကည့္ရင္ျမင္ရေလမလား။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာ အခိုက္အတန္႔ေရာက္လာမယ့္အခ်ိန္ကို ဘယ္သူမွႀကိဳမသိႏိုင္ဘူး။ ကဲေရာက္လာပါၿပီတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွန္း ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ။ ဘယ္လိုမွမသိႏိုင္ဘူး။ အခိုက္အတန္႔ကို အခိုက္အတန္႔ပဲ သိႏိုင္မယ္။ ျမင္ႏိုင္မယ္။ ေတာ္ေတာ္စားတဲ့ အခိုက္အတန္႔ပဲ။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ အခိုက္အတန္႔က တစ္ကိုယ္တည္းျပံဳးၿပီး ေတြးေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့လူေတြပဲ။ ငါကသူတို႔အနားမွာ အခ်ိန္တိုင္းရွိေနတာ မသိၾကဘူး။ ပံုသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အခိုက္အတန္႔ရွိေနတာကို လူေတြမသိၾကဘူးတဲ့။ ဒါဆိုအခိုက္အတန္႔ဟာ ကာလစားသတၱ၀ါလား။ ေဒသမွားေနထိုင္သူလား။ ဒါမွမဟုတ္...ဒါမွမဟုတ္...။
အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာပဲ အခိုက္အတန္႔က အနားကေန ျဖတ္သြားတယ္။ အ၀တ္စတခ်ဳိ႕ကို အခိုက္အတန္႔က ပြတ္သပ္သြားတယ္။ မျမင္ရတဲ့ လက္တစ္စံုနဲ႔ အခိုက္အတန္႔။ ေၾကာင္လိုလို က်ားလိုလို ဘယ္လိုပံုသဏၭာန္မွန္းမသိတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ ေဟာကိုယ္ခႏၶာအႏွံ႔ ရြစိရြစိနဲ႔ တေရြ႕ေရြ႕တက္လာတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ ၾကည့္စမ္း ေမြးညႇင္းေပါက္ေတြထဲမွာ ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ အခိုက္အတန္႔။ ခါခ်လိုက္တဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ ကြာက်မသြားတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ တစ္ခုခုျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့ အခိုက္အတန္႔။ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ အမႈိက္ေကာက္သမားရဲ႕ ေကာက္တံမွာ ၿငိတြယ္ပါလာတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ ပယင္းေကာင္လဲ့လဲ့ ဖန္ကလပ္ထဲမွာ ကူးခတ္ေပ်ာ္ပါးေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ တိုနံ႔နံ႔စကပ္ေလးေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါသြားတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ ၀င္ေလနဲ႔ထြက္ေလၾကားက အခိုက္အတန္႔။ သုေတသနခန္းမွာ စမ္းသပ္ခံေနရတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ ရွစ္လႊာေျမာက္တိုက္ခန္းေပၚက ခုန္ခ်လိုက္တဲ့ အခိုက္အတန္႔။ ဘာရယ္မဟုတ္ ေငးမိေငးရာ ေငးၾကည့္ေနတဲ့အခိုက္အတန္႔။ တစ္ခုခုေျပာမလို ပါးစပ္ျပင္လိုက္တဲ့ အခိုက္အတန္႔။ အိုမင္းရင့္ေရာ္ျခင္းကို ေရာဂါဘယေတြနဲ႔ ဆြဲဆန္႔ထားရတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ အကုသိုလ္ကို အတိုးေရာအရင္းပါ ေပါင္းထည့္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈက ေမြးရာပါလို စြဲကပ္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ ခိုကေလးေတြကို အစာေကြၽးေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ ေညာင္သီးလည္း စားေလးသံလည္း နားစြင့္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာပဲ အခိုက္အတန္႔ဟာ အခိုက္အတန္႔ေတြကို တတိတိကိုက္၀ါးလို႔ အခိုက္အတန္႔ႀကီး ရွင္သန္လာခဲ့ရၿပီ။ အခိုက္အတန္႔ သန္မာလာခဲ့ရၿပီ။
အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာပဲ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ‘အခိုက္’ နဲ႔ ‘အတန္႔’ ကြဲကြာသြားၾကတယ္။ ‘အခိုက္’ ကေရွ႕ေရာက္ၿပီး ‘အတန္႔’ ကေနာက္မွာျပတ္က်န္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ‘အတန္႔’ ကအသည္းအသန္ ေျပးလိုက္လာလို႔ မၾကာခင္မွာ ‘အခိုက္’ နဲ႔ ‘အတန္႔’ ျပန္လည္ပူးေပါင္းၿပီး အခိုက္အတန္႔ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အခိုက္အတန္႔ေနာက္ကို တျခားအခိုက္အတန္႔တစ္ခုက ကပ္လိုက္လာျခင္းပဲ။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေနာက္ကို တျခားတျခားေသာ အခိုက္အတန္႔ေတြ တသီတတန္းႀကီး ကပ္လိုက္လာၾကပါလား။ မဆံုးႏိုင္တဲ့ အခိုက္အတန္႔တန္းႀကီးဟာ တေရြ႕ေရြ႕ခရီးႏွင္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ခရီးႀကီး ဘယ္ေတာ့ၿပီးဆံုးမလဲ။ ဘယ္သူမွ ေသခ်ာမေျပာႏိုင္ၾကပါဘူး။ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ေကာင္းတာက အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေတြဟာ စည္းကမ္းရွိၾကပါတယ္။ အခုိက္အတန္႔အခ်င္းခ်င္း ခြေက်ာ္ျခင္း၊ ေနရာလုျခင္း၊ ရန္ျဖစ္ျခင္း မရွိၾကပါဘူး။ ေရွ႕ကစီနီယာအခိုက္အတန္႔ကို ေနာက္ကဂ်ဴနီယာအခိုက္အတန္႔က ေလးေလးစားစား အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ဒါဟာအခိုက္အတန္႔အခ်င္းခ်င္း Respect ထားတဲ့သေဘာပါပဲ။
အဲဒီလိုတေရြ႕ေရြ႕သြားေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔တန္းႀကီးကို ၾကည့္ရင္းစဥ္းစားမိတယ္။ အခိုက္အတန္႔ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကား ဘယ္ေလာက္အကြာအေ၀းရွိမလဲ။ ‘အခိုက္’ နဲ႔ ‘အတန္႔’ ၾကားမွာေရာ ဘယ္ေလာက္ကြာျခားမလဲ။ အဲဒီလိုပဲ ‘အ’ နဲ႔ ‘ခိုက္’ ၾကား၊ ‘အ’ နဲ႔ ‘တန္႔’ ၾကားမွာေရာ ဘယ္ေလာက္ကြာမလဲ။ ‘အခိုက္အတန္႔’ ဆိုတာတိုေတာင္းတဲ့အခ်ိန္ကာလလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္လူေတြဟာ အခိုက္အတန္႔ေတြၾကားထဲမွာ ရွင္သန္႐ုန္းကန္ေနရတဲ့သူေတြလို႔ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ ထို႔အတူ ‘အခိုက္’ နဲ႔ ‘အတန္႔’ ၾကားမွာရွင္သန္ေနရသူေတြ။ ‘အ’ နဲ႔ ‘ခိုက္’ ၾကား ‘အ’ နဲ႔ ‘တန္႔’ ၾကားမွာ ႐ုန္းကန္ေနရသူေတြလို႔လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။
အခ်ိန္နဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လူသားေတြအဖို႔ ‘အခိုက္အတန္႔’ ဟာမလြဲမေသြ ျဖတ္သန္းရမယ့္ ‘နယ္ေျမ’ တစ္ခုပါပဲ။ လူေတြဟာ တစ္ခါတစ္ရံ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ကို တံတားလုပ္ၿပီး ေလွ်ာက္တယ္။ တစ္ခါတေလ ေလဟုန္ခိုၿပီးစီးတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ထဲ ကြၽမ္းထိုးေမွာက္ခံုလဲ က်သြားတယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ကာ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ထဲမွာ အသက္ေပ်ာက္သြားရွာတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခိုက္အတန္႔ဟာ ‘ကတၱား’ လည္းမဟုတ္သလို ‘ကံ’ လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ လူသားေတြ ျဖတ္သန္းတဲ့ခရီးလမ္းမွာ အမွတ္အသားျပထားတဲ့ မိုင္တိုင္ေလးေတြလိုပါပဲ။ တစ္ခုပဲကြာျခားပါတယ္။ ‘အခိုက္အတန္႔’ ဆုိတာ ထင္ထင္ရွားရွား သိသိသာသာ အတိအက် စာနဲ႔ေရးမွတ္ထားတာမဟုတ္တဲ့အတြက္ မ်က္လံုးနဲ႔မျမင္ႏိုင္တဲ့ ‘အခ်ိန္မွတ္တိုင္’ တစ္ခုပါပဲ။
ေမာင္ၾကည္
Eleven Media Group
No comments:
Post a Comment