“ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒကို ၾကည့္တာနဲ႔ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံဟာ ဘယ္ဘက္ကိုယိမ္းေနလား၊ ညာဘက္ကို ယိမ္းေနလား၊ ဗဟိုမွာ ေနသလား၊ ေနာက္ဘက္ကို ျပန္ဆုတ္ေနသလား ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး က်ေနာ္တို႔အကဲျဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ … အခု အေျခခံအုတ္ျမစ္ႀကီးအေပၚမွာ တည္ေဆာက္မယ့္ ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးဟာ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဘယ္ဘက္ကို (ဝါ) လက္ဝဲဘက္ကို ယိမ္းေနတာ ေတြ႔ၾကရပါလိမ့္မယ္။ ….
လက္ဝဲႏိုင္ငံဆိုတာ ခပ္တိုတိုေျပာမယ္ဆိုရင္ တျခားဟာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျမေပၚေျမေအာက္မွာ ရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကို လူ႔အသံုး အေဆာင္ပစၥည္း ျဖစ္လာေအာင္၊ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသား အားလံုးက အစြမ္းရွိသမွ် ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေပးၾကၿပီး၊ အဲဒီလို လုပ္ေပးလို႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြ လိုသေလာက္ခံယူသံုးစြဲႏိုင္တဲ့စနစ္ တီထြင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံပါပဲ။ ဒီလို စနစ္မ်ဳိးရွိတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ လက္ဝဲႏိုင္ငံပဲ။ ဒီလိုႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ လက္တဆုပ္စာေလာက္ ရွိတဲ့လူေတြက မကုန္ႏိုင္မခမ္းႏိုင္တဲ့ ေျမေပၚေျမေအာက္ပစၥည္းေတြကို လက္ဝါးႀကီး အုပ္ထားၿပီး၊ ဆင္းရဲငတ္ျပတ္ေနတဲ့လူေတြကေတာ့ ဒုနဲ႔ေဒး ဆိုတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္မ်ဳိး မရွိရဘူး။ ဒီလိုႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ ကုန္ပစၥည္းေတြ လုပ္ၾကတယ္ ဆိုတာဟာ အျမတ္ရဖို႔အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေအာင္ အသံုးျပဳႏိုင္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီလိုႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ ခိုင္းတဲ့လူတန္းစား၊ အခိုင္းခံရတဲ့ လူတန္းစား၊ ဒါထက္လြယ္လြယ္ ေခၚရရင္ သခင္လူတန္းစား၊ ကၽြန္လူတန္းစား၊ အုပ္စိုးတဲ့လူတန္းစား၊ အုပ္စိုး ခံရတဲ့ လူတန္းစား အစရွိသျဖင့္ လူတန္းစားေတြ ကြဲျပားျခားနားျခင္း မရွိဘူး။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံမ်ဳိးဟာ လက္ဝဲႏိုင္ငံပါပဲ။ "
ဦးႏု
၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္၊ တိုင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ တတိယညီလာခံအစည္းအေဝး အေျခခံဥပေဒ အဆိုသြင္း မိန္႔ခြန္း
No comments:
Post a Comment