သမိုင္းပညာရွင္မ်ား၏ ေရးသားေဖာ္ျပ ခ်က္အရ ''လားဟူ''လူမ်ဳိးသည္ ''Tibeto Burma'' မ်ဳိးႏြယ္စု(လိုလို)လူမ်ဳိးစုမွဆင္းသက္ လာသည့္လူမ်ဳိးဟုဆိုသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ အမ်ားအားျဖင့္ အေျခခ်ေနထိုင္သည့္လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ရွမ္းမ်ားက သူတို႔ကို ''မုဆိုး'' ဟုေခၚဆိုၾကသည္။ ''မုတ္ဆိုး'' ဆိုသည္မွာ ပါဠိဘာသာျဖစ္သည္။ ေတာပစ္သည့္ ''ံHunter'' ဟုဆိုလိုျခင္းျဖစ္ သည္။ လားဟူလူမ်ဳိးသည္ ေတာလိုက္ျခင္း၊ အမဲလိုက္ျခင္းကို အလြန္ဝါသနာရွိၾကသည္။ ေတာကြၽမ္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ားက သူတို႔ကို ''မုဆိုး'' ဟုေခၚဆိုျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ သည္။
သမိုင္းသုေတသီမ်ား ေရးသားေဖာ္ျပခ်က္ အရ ''လားဟူ'' ဆိုသည္မွာ သူတို႔၏ မူလအမည္မဟုတ္ပါ။ သူတို႔၏ မူလအမည္မွာ ''ေလာဟို'' ဟုေခၚဆိုၾကသည္။ ေရွးယခင္က တ႐ုတ္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ လားဟူလူမ်ဳိးကို ''ေလာဟို''ဟု။ ေခၚဆိုျခင္းျဖစ္သည္။
လားဟူလူမ်ဳိးသည္ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ၅၉ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ျမန္မာျပည္တြင္ ၂၉ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ၁ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ လာအိုႏိုင္ငံ တြင္ ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္း ေနထိုင္ၾကသည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ လားဟူလူမ်ဳိးတို႔သည္ ဆင္းသက္လာပုံေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခား လူမ်ဳိးႀကီး၏ နယ္ေျမက်ဴးေက်ာ္မႈကို ေသာ္ လည္းေကာင္း ေနထိုင္ရာေဒသကဲြျပား ျခားနားခဲ့သည္။
လားဟူလူမ်ဳိးတို႔၏ ဆင္းသက္လာပုံမွာ သမိုင္းသုေတသီတို႔ေဖာ္ျပခ်က္အရ တ႐ုတ္ ျပည္ႀကီး အေနာက္ေျမာက္ဘက္ ကန္ဆူ ျပည္နယ္မွ ဘီစီခရစ္ႏွစ္ ၈-၅ အထိ ေနခဲ့ၿပီး ထိုမွတစ္ဆင့္ အေနာက္ဘက္ ခ်င္းဟိုင္း၊ စီခြၽမ္ႏွင့္ ယူနန္ျပည္နယ္သို႔ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ယူနန္မွတစ္ဆင့္ ျမန္မာျပည္၊ လာအိုႏိုင္ငံ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ေရာက္ရွိသြား ျခင္းျဖစ္သည္။
လားဟူတိုင္္းရင္းသားတို႔သည္ ကာလ ၾကာလာေသာအခါ မဲေခါင္ျမစ္ႏွင့္ သံလြင္ ျမစ္အၾကား ေျမာက္မွေတာင္သို႔ ဆင္းသက္ လာသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ေရာက္ရွိလာၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္(အေရွ႕ပိုင္း) က်ိဳင္းတုံၿမိဳ႕ႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္၌လည္းေကာင္း၊ ရွမ္းျပည္နယ္ (ေတာင္ပိုင္း)နမ့္စမ္ၿမိဳ႕ပတ္ဝန္းက်င္၌လည္းေကာင္း၊ ရွမ္းျပည္နယ္(ေျမာက္ပိုင္း)တြင္ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ပတ္ဝန္းက်င္၌ လည္းေကာင္း အေျခခ်ဝင္ေရာက္ေနထိုင္လာၾကသည္။
လားဟူတိုင္္းရင္းသားတို႔၏
ယုံၾကည္ကိုးကြယ္မႈ
လားဟူတိုင္္းရင္းသားလူမ်ဳိးတို႔၏ နတ္ ကိုးကြယ္မႈဓေလ့တြင္ ပ်ားဖေယာင္းကို ဖေယာင္းတိုင္ျပဳလုပ္၍ မီးထြန္းညိႇပူေဇာ္ၿပီး လိုရာဆုေတာင္းေလ့ရွိၾကသည္။ ပ်ားဖေယာင္း တိုင္ျပဳလုပ္ပူေဇာ္ရျခင္းမွာ ပ်ားဖေယာင္း တြင္ပါဝင္ေသာ ပန္းေပါင္းတစ္ေထာင္၏ ဝတ္မႈန္တို႔မွာမြန္ျမတ္ၿပီး သန္႔ရွင္းေမႊးႀကိဳင္ ေသာေၾကာင့္ နတ္ဘုရားအား ပူေဇာ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ပ်ားအုံတြင္ ပ်ားဘုရင္မ တစ္ေကာင္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွ လုပ္သား ေပါင္းမ်ားစြာတို႔၏ စည္းလုံးညီၫြတ္မႈရွိ သည့္နည္းတူ တိုဘိုဟုေခၚေသာ နတ္ဆရာ ေအာက္တြင္ စည္းလုံးညီၫြတ္စြာရွိသည္ကို လည္း ခံယူၾကသည္။
လားဟူတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ ႐ိုးရာနတ္ ကိုယုံၾကည္ကိုးကြယ္ၿပီးေတာ၊ ေတာင္၊ ေရ၊ ေျမ၊ ျမစ္ေခ်ာင္း၊ အင္းအိုင္၊ ၿမိဳ႕ရြာနယ္ေျမ၊ အိုးအိမ္ စသည္တို႔၌ နတ္မ်ားရွိသည္ဟု ယုံၾကည္ၾက သည္။ ႐ိုးရာနတ္ဆိုသည္မွာ မိခင္၊ ဖခင္၊ ဘိုးဘြားမ်ားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ၎တို႔၏ အိမ္တိုင္းတြင္ ႐ိုးရာႏွင့္ဆိုင္ေသာ နတ္စင္မ်ား ရွိေပသည္။ လားဟူလူမ်ဳိးတို႔သည္ အိမ္ဦး နတ္စင္တြင္ သစ္ေခါက္အမႈန္႔ႀကိတ္၍ ပ်ားဖေယာင္းႏွင့္ေရာစပ္ၿပီး မီးထြန္းညိႇပူေဇာ္ ၾကသည္။ ေတာင္ယာခုတ္ခ်ိန္မွ စပါးရိတ္သိမ္း ခ်ိန္အထိ စိုက္ပ်ိဳးေရးရာသီတစ္ေလွ်ာက္ လုံးတြင္ မေမ့မေလ်ာ့ပူေဇာ္ပသၾကရသည္။ ေတာင္ယာသီးႏွံ အထြက္ေကာင္းေစရန္၊ သားသမီးမ်ားထြန္းကားေစရန္၊ ပစၥည္းဥစၥာ မ်ား တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေစရန္ ရည္ရြယ္၍ နတ္ပူေဇာ္ပြဲမ်ားကိုလည္း က်င္းပၾကသည္။ ပ်ားဖေယာင္းတိုင္္ေလးတိုင္္၏ အဓိပၸာယ္မွာ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ပါသည္။
လားဟူလူမ်ဳိးတို႔သည္ ရြာထိပ္ ျမင့္ေသာ ေနရာတစ္ေနရာတြင္ ရြာသူရြာသားအားလုံး စုေပါင္းၿပီး နတ္စင္ကိုျပဳလုပ္၍ ထမင္း၊ ဟင္းမ်ားျဖင့္ သြားေရာက္ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ ၾကေသာ ဓေလ့ရွိသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ က်န္းမာေရးသည္ နတ္တို႔ႏွင့္သက္ဆိုင္သည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ နတ္ေဟာ ဆရာထံေမးျမန္း၍ နတ္တို႔အား ပူေဇာ္ပသ ၾကရသည္။ အိမ္တြင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ ဓားခုတ္မႈႏွင့္ ဖ်ားနာကိုက္ခဲမႈရွိခဲ့လွ်င္ ပ်ားဖေယာင္းကို ဖေယာင္းတိုင္္မီးထြန္းသည့္ ဓေလ့ျပဳလုပ္သည္။ နတ္ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈ ဓေလ့အရ ရြာရွိအိမ္တြင္ဖ်ားနာသူကို ေဆးကုသခြင့္မရွိဟုယူဆၾကသည္။ အိမ္တြင္ လည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ မေကာင္း ေသာ အိပ္မက္ဆိုးမ်ားမက္လွ်င္ ဝက္ေဖာ္၍ ဝက္ေခါင္းကို ရြာထိပ္ရွိနတ္စင္တြင္ ပူေဇာ္ပသ ၿပီး ယၾတာေခ်ေလ့ရွိသည္။
အိမ္တြင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခရီးထြက္ခြာ လွ်င္ ပ်ားဖေယာင္းကို မီးညိႇ၍ လိုရာ ဆုေတာင္းရသည္။ မီးထြန္းညိႇၿပီး လိုရာ ဆုေတာင္းခ်ိန္၌လည္း မီးခိုးကိုၾကည့္ၿပီး အဆုံး အျဖတ္ရယူရသည္။ မီးခိုးသည္ ခရီးထြက္ခြာ မည့္သူဘက္သို႔ ျပန္လွည့္လာလွ်င္ မေျဖာင့္ျဖဴး ေသာ ခရီးစဥ္ျဖစ္မည္ဟု ယူဆရပါသည္။ မီးခိုးသည္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ထြက္လာ လွ်င္ ခရီးလမ္းေျဖာင့္ျဖဴးေကာင္းမြန္မည္ဟု ျပန္လည္ယူဆၾကသည္။ မီးခိုးျပာသည္ ေျဖာင့္တန္းစြာထြက္ေပၚလာလွ်င္ အိမ္ရွိအေဖ ႏွင့္အေမကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ၿပီးမွ ခရီးထြက္ ေလ့ရွိပါသည္။
လားဟူတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ ေန႔စဥ္ လုပ္ေဆာင္ေနေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွအစ လူမႈဆက္ဆံေရးႏွင့္ဆိုင္သည့္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ျခင္း၊ သားေမြးျခင္းစသည္ျဖင့္ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္၏ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးမွန္သမွ်ကို နတ္ကပင္ ဖန္တီးၾကသည္ဟု ယုံၾကည္ၾက သည္။လားဟူတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ မည္သည့္ အေရးကိစၥတြင္မဆို ရြာဦးတြင္ တည္ထား ေသာ နတ္ကြန္း၌ ပူေဇာ္ပသၿပီး လိုရာ ဆုေတာင္းၾကသည္။
အမည္မွည့္ေခၚပုံစနစ္
လားဟူတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ အမည္ ကင္ပြန္းတပ္မဂၤလာက်င္းပျခင္းကို ကေလး ေမြးဖြားၿပီး၁၂ရက္ၾကာတြင္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ အမည္မွည့္ပုံမွာ အျခားတိုင္္းရင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ ေန႔ေကာင္းေန႔ျမတ္ေရြးခ်ယ္ၿပီးမွ အမည္မွည့္ ၾကသည္။ ယခင္က အမည္ေပးရာတြင္ နတ္ဆရာမ်ားကိုပင့္ၿပီး ကေလးကိုျပသၿပီး နတ္ဆရာမ်ားက ကေလးေမြးဖြားေသာေန႔ကို ၾကည့္ကာ အမည္မွည့္ေလ့ရွိၾကသည္။ ယခု အခ်ိန္တြင္ လားဟူတိုင္္းရင္းသားတို႔သည္ နတ္ကိုးကြယ္မႈဓေလ့ နည္းပါးလာမႈေၾကာင့္ ဘာသာေရးပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ဓမၼက်မ္းစာဆရာ ေတာ္မ်ားက အမည္မွည့္ေပးေလ့ရွိၾကသည္။ ကေလးအမည္မွည့္ေပးေသာအခါ လားဟူ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ႐ိုးရာျပကၡဒိန္အတြင္း ပါရွိေသာ တိရစၧာန္အေကာင္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ကေလးအမည္ေရွ႕တြင္ ထိုသတၱဝါ၏ နာမည္ ကို တြဲဖက္မွည့္ေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အမည္ မွည့္ေပးေသာ ကေလးငယ္သည္ မၾကာခဏ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္း၊ စီးပြားေရးမေကာင္းျခင္း၊ ကေလးငယ္၏ အမည္မေကာင္း ေၾကာင္းမ်ားကို ယူဆမိပါက နတ္ဆရာမ်ား၊ ဓမၼဆရာေတာ္မ်ားကို တစ္ႀကိမ္ျပန္ေျပာၿပီး နာမည္ေျပာင္းၾကသည္။ ကေလး၏ အမည္ မွည့္ျခင္းအခမ္းအနားကို ၾကြေရာက္လာေသာ လူႀကီးမိဘမ်ား ဧည့္ပရိသတ္မ်ားကို ထမင္း ႏွင့္ဟင္း ျပန္လည္ေကြၽးေမြးဧည့္ခံၾကသည္။ ထူးျခားသည္မွာ လားဟူတိုင္္းရ
င္းသားတို႔သည္ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ သားသမီးမ်ား ၏ နာမည္ေရွ႕တြင္ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္သေဘာ ျဖင့္ အမည္တပ္ေခၚျခင္းမရွိေပ။ ထို႔အျပင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနာမည္ကိုယူၿပီး အမည္ေရွ႕တြင္တပ္ ၿပီး မွည့္ေခၚျခင္းမ်ား၊ အဆင့္အတန္းခြဲျခားၿပီး မွည့္ေခၚျခင္း စေသာဓေလ့မ်ား မရွိေပ။ တစ္ခါတစ္ရံ သားႀကီး၏အမည္ကို ''က်ာလဲ''၊ သမီးအငယ္ဆုံး၏ အမည္ကို ''နာလဲ'' ဟူ၍လည္း မွည့္ေခၚၾကသည္။ ယခုအခါ သားသမီးမ်ား၏ အမည္ကို ႐ိုးရာနာမည္ မ်ားမဟုတ္ေတာ့ဘဲ လွပေအာင္၊ အက်ိဳးျပဳ ေအာင္ဟူ၍ နာမည္မ်ားကို မိမိစိတ္ႀကိဳက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးမွည့္ေပးေလ့ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
အႏုပညာႏွင့္ တူရိယာမ်ား
လားဟူတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ ႐ိုးရာ ဘူးသီးေျခာက္ပေလြျပဳလုပ္ရာတြင္ အသုံးျပဳ သည့္ဝါးကို အေပါက္သံုးေပါက္(သို႔)ငါးေပါက္ ျပဳလုပ္၍ ရရွိလာေသာ ဘူးပေလြကိုယူ၍ သမီးရည္းစားစကားဝွက္ေျပာရာတြင္ အသုံးျပဳ ေလ့ရွိသည္။
လားဟူတိုင္းရင္းသားတို႔၏ ႏွစ္သစ္ကူး အက(သို႔) ေျမဝိုင္းအကကို ႏွစ္သစ္ကူးပြဲတြင္ ကၾကေလ့ရွိသည္။ ေျမဝိုင္းအက ကရာတြင္ လားဟူတိုင္္းရင္းသားမ်ားသည္ ေတာင္ယာ လုပ္ငန္းကို အဓိကလုပ္ငန္းအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကသျဖင့္ ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ျခင္းကို ကကြက္ေဖာ္၍ ကျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လားဟူတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ အကမ်ား ကၾကရာတြင္ ကကြက္မ်ဳိးစုံျဖင့္ ပုံေဖာ္ကျပေလ့ရွိသည္။
အမ်ဳိးသားမ်ား၏ေနာက္တြင္ အမ်ဳိးသမီး မ်ားလက္တြဲ၍ ဟန္ခ်က္ညီညီ ဝိုင္းဝန္းကၾက ျခင္း အမ်ဳိးသားမ်ား ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္သည့္ အခါတြင္ ဝိုင္းဝန္းကူညီေပးသည့္ သေဘာကို ပုံေဖာ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခင္က အထက္ပါ အကမ်ားကို သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား ကေလ့ရွိၾက ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ လူႀကီး၊ လူငယ္ မေရြးစုေပါင္း၍ ဝိုင္းဝန္းကၾကသည္။ တစ္ခါ တစ္ရံတြင္ လူငယ္မ်ားမွာ သီးသန္႔ကခုန္ၾကျခင္း လည္းရွိသည္။
လားဟူ႐ိုးရာဝတ္စားဆင္ယင္ထုံးဖြဲ႕မႈ
လားဟူတိုင္းရင္းသားတို႔၏ ဝတ္စား ဆင္ယင္မႈမွာ အမ်ဳိးသား႐ိုးရာေခါင္းေပါင္း သည္ အပြင့္မပါ ႐ိုး႐ိုးပုံစံျဖင့္ ျပဳလုပ္ၿပီး ယခု အခါတြင္ ေခါင္းေပါင္းမွာ ေဘာ္ၾကယ္မ်ားျဖင့္ ဒီဇိုင္းေဖာ္ၿပီး ဆင္ျမန္းၾကသည္။ လားဟူ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ အမ်ဳိးသားအက်ႌမွာ ေကာ္လံပါအျဖဴ အက်ႌအေပၚတြင္ လက္တို အေပၚ ကုတ္အက်ႌအနက္ထပ္၍ ဝတ္ဆင္ သည္။ ထိုကုတ္အက်ႌေပၚတြင္ ဘူးသီးထဲမွ ေပါက္ဖြားလာသည္ကို ကိုယ္စားျပဳေသာ ဘူးသီးပုံကို ခ်ည္ျဖင့္ထိုးၿပီး ဆင္ျမန္းၾကသည္။ ေဘာင္းဘီမွာ ရွမ္းေဘာင္းဘီကဲ့သို႔ ေျခခ်င္း ဝတ္နားတြင္ အဝခပ္က်ယ္က်ယ္ရွိသည့္ အနက္ေရာင္ေဘာင္းဘီကို ဆင္ျမန္းသည္။ ေဘာင္းဘီ၏ ေအာက္အနားကြက္၌ ေတာင္ ေပၚမွာ ေနထိုင္သည့္လူမ်ဳိးဟု အဓိပၸာယ္ကို ေဖာ္ၾကသည့္အေနျဖင့္ ပန္းပြင့္မ်ားျဖင့္ အေရာင္မ်ဳိးစုံကို ဒီဇိုင္းပုံေဖာ္၍ ဆင္ျမန္း သည္။
လားဟူ႐ိုးရာအမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ေခတ္ ေဟာင္းဝတ္စုံမွာ အမိတ္ပါ ေခါင္းေပါင္း၊ ကိုယ္ထည္မွေျခသလုံး တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ထိ အရွည္ရွိၿပီး ခါးမွေျခသလုံးထိ ေဘးႏွစ္ဖက္ကို ခြဲထားေသာ ရင္ဖုံးအက်ႌလက္ရွည္ႏွင့္ လုံခ်ည္တို႔ကို ဆင္ျမန္းၾကပါသည္။ ယခုေခတ္ လားဟူအမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ဝတ္စုံသည္ အမိတ္ပါ ေခါင္းေပါင္း၊ အက်ႌသည္ ရင္ေစ့ လက္ရွည္ျဖစ္သည္။ အက်ႌ၏အရွည္သည္ တင္ပါးတစ္ဝက္ခန္႔သာရွည္ၿပီး ေအာက္ခံ ထဘီကို ဝတ္ဆင္ၾကသည္။ လားဟူအမ်ဳိးသမီး ဝတ္စုံအားလုံးသည္ အနက္ေရာင္ကို အေျခခံ ၍ ခ်ဳပ္ထားၾကသည္။
အဓိကအားျဖင့္ အက်ႌအနားပတ္သည္ ထဘီအနားပတ္လည္ တို႔တြင္ ဝါ၊ စိမ္း၊ နီ၊ ျပာ ပိတ္စေရာင္မ်ားျဖင့္ ႀတိဂံပုံ၊ စက္ဝိုင္းပုံမ်ား အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဖာ္၍ လွပစြာခ်ဳပ္ထားၾကပါ သည္။ လားဟူတိုင္းရင္းသားတို႔၏ ဝတ္စား ဆင္ယင္မႈမွာ အပ်ိဳ၊ အအိုဟု ခြဲျခားသိႏိုင္ပါ သည္။ ေခါင္းေပါင္းတြင္ အၿမိတ္ႏွစ္ခုပါရွိၿပီး အၿမိတ္ႏွစ္စုံခ်ပါက အအိုျဖစ္ၿပီး အၿမိတ္ တစ္ခုတည္းခ်ပါက အပ်ဳိျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အက်ႌႏွင့္ ထဘီတို႔တြင္ အေရာင္စုံမ်ားျဖင့္ လွပစြာပုံေဖာ္ခ်ဳပ္ရာတြင္ အအိုတို႔မွာ စက္ဝိုင္း ပုံ သေကၤတမ်ား ပုံေဖာ္ၿပီးဆင္ျမန္း သကဲ့သို႔ အပ်ဳိတို႔သည္ ႀတိဂံပုံသေကၤတတို႔ျဖင့္ ပုံေဖာ္၍ ဝတ္ဆင္ၾကသည္။ အပ်ဳိမ်ား၏ အက်ႌတြင္ ေငြျပားမ်ားျဖင့္ လွပစြာတန္ဆာဆင္ၾကေသာ္ လည္း အိမ္ေထာင္သည္မ်ားမွာ ေငြျပားမ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ျခင္းမျပဳရပါ။ ယခုေခတ္တြင္ ေငြျပားအစား ေဘာ္ၾကယ္မ်ားကိုသာ လွပစြာ တန္ဆာဆင္ခ်ဳပ္ထားၾကသည္။ အေရာင္မ်ဳိးစုံ ျဖင့္ ပုံေဖာ္ထားေသာႀတိဂံသည္ လားဟူ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ အမဲလိုက္မုဆိုးဘဝျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳလုပ္ပုံကို ေဖာ္ ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေတာေတာင္၊ ျမားထိပ္ ေတာင္ပံ၊ ေခြးသြား စသည့္သုံးမ်ဳိးကို ကိုယ္စား ျပဳျခင္းျဖစ္သည္။
စက္ဝိုင္းပုံသေကၤတမွာ လျပည့္ေန႔ည လမင္းျဖစ္သည္။ ဝိုင္းစက္ထြန္းလင္း ေတာက္ပေအးျမသကဲ့သို႔ ၿပီးျပည့္စုံေသာ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ျဖစ္ေျမာက္ၿပီဟု အဓိပၸာယ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။
မိုင္းေနာ္ရိန္း(လူမႈဘဝ)
No comments:
Post a Comment