ေကာင္းကင္ျပာေအာက္မိွဳင္းညိဳ႕ေနေသာ ေဒါနေျမ

ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ခုန္ေပါက္ျပီး စာပို႔သမားကို ဖက္၍ နမ္းခ်င္စိတ္ကို မနည္း ထိန္းခ်ဳပ္လုိက္ရသည္။ “ေက်းဇူးတင္လုိက္တာဗ်ာ။ဆရာသမား လၻက္ရည္ေသာက္” ေဟ့၊ ညီေလး စာပြဲထုိး ဒီဆရာကို ေဆးလိပ္တစ္ပြဲခ်ေပးလုိက္” “ႏွဳတ္မွလည္း အစ္ကိုၾကီးေရ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ဟု ထပ္ကာ ထပ္ကာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာမိေနသည္။
ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးစား၍ ေျဖဆုိျပီး ေနာက္ ေအာင္စာရင္းထြက္ေသာ အခါ ဘဝသစ္ကို ေရာက္ျပီေဟ့ ဟူေသာ ေအာင္ျမင္ျခင္း မာန္ဝင္ခဲ့ဘူးသည္။ စာေမးပြဲကို ႏွစ္ၾကိမ္တိတိ ေျဖဆုိျပီးမွ ဆယ္တန္းကို ကြ်န္ေတာ္ေအာင္ ျမင္ခဲ့သည္။ ျပင္းထန္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရး ပညာ (International Relation IR)ကို သင္ယူလုိခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္စာၾကည့္စားပြဲေရွ႕တည့္တည့္တြင္ (IR) ဟူေသာ ႏွစ္လံုးေသာအဂၤလိပ္ အကၡရာကို ေရးထားျပီ နံရံတြင္ ကပ္ကာ စာၾကည့္ခဲ့သည္။

ဘဝ၏ ၾကီးမားေသာ အိပ္မက္တစ္ခုျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ၾကီး၏ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အလြန္ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္သည္။ သမုိင္းအဆက္ဆက္၌ ႏုိင္ငံအတြက္ တန္ဘုိးရွိေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္၌ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရခဲ့သူတို့ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြ မိမိတုိ႔၏ ဘဝမ်ားကို စြန္႔လႊတ္ျပီး တုိင္းျပည္ႏွင့္္လူထုအတြက္ စေတးခဲ့ၾကသည္။
လူသိမ်ား၍ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာ သမုိင္းဝင္ သူရဲေကာင္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ ရုိးစင္းျပီး၊ခမ္းနားလွေသာ ေပးဆပ္မွဳမ်ားႏွင့္ လူသူမသိပဲ ခႏၶာေၾကြလြင့္သြားရရွာေသာ အညတရ သူရဲေကာင္းမ်ားစြာလည္းရွိသည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အမိရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီး၌ ပညာရည္ႏုိ႔ကို ေသာက္သံုးခြင့္ရရွိခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။
ပညာေရးကို ဆံုးခန္းတုိင္ေအာင္ သင္ၾကားခြင့္ရျပီး ဘြဲ႕ရသြားေသာ သူမ်ားရွိသလုိ လမ္းခုလတ္မွာပင္  အညွင္းပန္းအႏွိပ္စက္ခံကာ ပညာသင္ခြင့္ ရပ္ဆုိင္းလုိက္ရျပီး ဘဝတကၠသုိလ္ၾကီးတြင္ ေရဆန္ကို ကူးခတ္ခဲ့ရေသာ သူမ်ား၏ အေရအတြက္လညး္ မနည္းခဲ့ပါ။ သူတုိ႔တစ္ေတြ၏ ခံယူခ်က္ႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားအား အမ်ဳိးအမည္ စံုလွေသာ အေပးအယူ အေရာင္းအဝယ္မ်ားႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္၍ မရခဲ့။ ေလးစားၾကည္ညိဳဘြယ္ေကာင္းေသာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွ ေမာင္မယ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အစဥ္အလာၾကီးလွေသာ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ၾကီးအား ကြ်န္ေတာ္ အေဝးမွ ဦးညြတ္ပါ၏။
“မင္းရန္ကုန္တကၠသုိလ္ကို တက္ခြင့္ရသြားျပီးပဲထားဦး။ဘယ္သူမင္းကို ေထာက္ပံ့မွာလဲ၊ မင္းမိသားစုရဲ႕ အေျခအေနကိုလဲ မင္းအသိဆံုးပဲ” ဟူေသာ ေမးခြန္းကလည္း ကြ်န္ေတာ္မွ ကြ်န္ေတာ္အား ထပ္ခါတစ္လဲလဲ ျပန္၍ ေမးေနမိသည္။

“ဟုတ္ေပသားပဲ။ မျပည့္စံုေသာ မိသားစု၏ ဘဝကို မိမိသာလွ်င္ အသိဆံုးမဟုတ္ပါလား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားပို႔ေဆာင္ေပးရင္ ဒီရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ၾကီးကို ငါေရာက္ကို ေရာက္ရမယ္၊ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ၾကီးရဲ႕ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမယ္” ဟု ဆုိျပီး၊ မာန္ ျပန္၍ တင္းခဲ့သည္။ ႏွလံုးသား၏ အတြင္းတုိက္ပြဲကား ေသြးသံမထြက္ပဲ တစ္ခါတစ္ရံ ၾကမ္းတမ္း၍ ခက္ထန္ေနတတ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္၏ မွဳန္ရီဝါးေနေသာ အရာတစ္ခုကိုမွန္းဆ၍ စိတ္ကူးပံုေဖၚမိေနသည္။ထိုအရာတစ္ခုကား ဂ်က္ဆင္ဘုရားေက်ာင္း ၾကီးပင္ျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ “ခရစ္ယာန္ေတြရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းက အေရးၾကီးလွတဲ့ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုထဲမွာ ပါဝင္ေနရသလဲမသိ” ဟူ၍ ထုိစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိခဲ့ဘူးသည္။
ရန္ကုန္ႏွင့္ ယုဒႆန္ ေကာလိပ္ႏွစ္ခုတုိ႔၏ ျဖစ္တည္မွဳ သမုိင္းကို ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ် မသိေသးသည့္အရြယ္ စာေရးဆရာမၾကီး မေလးလံုေရးသားေသာ “ဘသက္ရွည္” ဟူေသာ ဆရာၾကီးဦေဖေမာင္တင္၏ အေၾကာင္းကို ဖတ္လုိက္ရေတာ့မွ ထုိေကာလိပ္ၾကီးႏွစ္ခု၏ သမုိင္းႏွင့္ အစဥ္အလာကို ကြ်န္ေတာ္ သိရပါေတာ့သည္။
ဂီတပညာရွင္ၾကီး ထူးအိမ္သင္၏ သီခ်င္းမ်ား၊ အဆုိေတာ္ မြန္းေအာင္တုိ႔၏ သီခ်င္းမ်ား၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီး၏ ေက်ာင္းသားမ်ားမွ ေျပာျပေသာ ဇူလုိင္ခုႏွစ္ရက္ေန႔ အေရးအခင္း၊ မွဳိင္းရာျပည့္၊ ဦးသန္႔အေရးအခင္းမ်ား အေၾကာင္းကို ၾကားရတုိင္း ကြ်န္ေတာ္အတြက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးသည္ ပို၍ ခမ္းနား ထည္ဝါလာသည္ဟုခံစားမိသည္။
ထုိုတကၠသုိလ္အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း၊စားလွ်င္လည္းသည္စိတ္ အိပ္မေပ်ာ္မွီလည္းသည္စိတ္ လၻက္ရည္ဆုိင္ စကားဝိုင္းမ်ားတြင္လည္းသည္စိတ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ဆယ္တန္းေအာင္ စာရင္းထြက္သည့္အခါ ခုန္ေပါက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ”ေအာင္ျပီေဟ့” ဟု ေအာ္ဟစ္ခဲ့သည္။ အမွတ္မ်ားထြက္လာေသာအခါ မိမိ၏ ရရွိထားေသာ အမွတ္ျဖင့္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ကို တတ္ခြင့္ ရရွိနုိင္ေရးမွာလည္း မေသခ်ာ။ အတုိင္းအတာတစ္ခုအရ အမွတ္က နည္းေနသည္။
ဘာသာရပ္တုိင္းကို ရမွတ္က ငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္သာရွိသည္။ အမ်ားဆံုးဆုိရလွ်င္ ပထဝီဘာသာရပ္၌ ေျခာက္ဆယ္ရွစ္မွတ္။
မိမိသင္ၾကားလုိသည္က ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးပညာရပ္။ ရရွိထားေသာ အမွတ္ႏွင့္က ”ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သေလာက္ရွိေနေပျပီ“။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပါေစေတာ့ ဟူ၍ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး၊ ပထမဦးစားေပး ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးပညာရပ္၊ ဒုတိယ ဥပေဒပညာရပ္၊ တတိယ ဒႆနိကပညာရပ္၊ ဟူ၍ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္လႊာတြင္ စီ၍ ေရးခ်လုိက္သည္။ သံုးမ်ဳိးေသာ ဘာသာရပ္မ်ားက ထိုစဥ္အခ်ိန္ကရန္ကုန္ တကၠသုိလ္တြင္သာ သင္ၾကားရမည့္ ဘာသာမ်ားျဖစ္သည္။
“ကဲ ဒီသံုးမ်ဳိးေသာ ဘာသာရပ္မ်ားက ငါ ရထားေသာ အမွတ္မ်ားနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မမွီေတာ့ရင္ ဘာလုပ္မလဲ“ ဟူ၍ မိမိကိုယ္ကို ျပန္၍ ေမးမိသည္။ မိမိကိုယ္ကိုျပန္ ေျဖရမည့္ အေျဖကား မရွိ။
ဘာပဲ ေျပာေျပာ ကြ်န္ေတာ္ ေဖာင္ဖ်က္လုိက္ပါျပီး၊ စိတ္ကို အားတင္းကာ တကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာကို စာတုိက္မွ တဆင့္ ရန္ကုန္သို႔ ပို႔လုိက္ပါေတာ့သည္။
စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳၾကီးစြာႏွင့္ အေျဖကို ေန႔စဥ္ ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရာခုိင္ႏွဳန္းအရ ကြ်န္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို တက္ရန္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မဲ့သေလာက္ရွိ၍ ေနေပျပီး။
အလြန္ရူးသြပ္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ပံုရုိက္ျခင္းကိုလည္း အတန္တန္ဖခင္တားသည့္ၾကားမွ ကြန္ေတာ္ဓာတ္ပံုဆရာ ေပါက္စ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိ၍ ေနေပျပီ။ ေဆးအနီေရာင္ျပန္၍ သုတ္ထားေသာ ေမာင္ဗမာစက္ဘီးတစ္ပတ္ရစ္ကို နင္း၍ ရႊင္ျမဴး ေပါ့ပါး လန္းဆန္းေနေသာ ဓာတ္ပံုဆရာ ကြ်န္ေတာ့္ကို စာဖတ္သူမ်ား ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ကုန္ဆံုးသည္အထိ ဖားအံျမိဳ႕တြင္ ျမင္ေတြ႔နုိင္ပါသည္။
ဘားအံ ႏွစ္ျခင္း ခရစ္ယာန္အသင္းေတာ္၏ သာေရး၊ နာေရး လူငယ္တုိ႔၏ လွဳပ္ရွားမွဳအားလံုးနီးပါးကို ဒုိင္ခံျပီး ဓာတ္ပံုရုိက္ယူရေသာ ပုဂၢဳိလ္ကား ထုိအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ျပိဳင္ဘက္ကင္းခဲ့သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ဓာတ္ပံုပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္၍  အားကိုးျခင္း ခံရျခင္းကား မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ကို ဓာတ္ပံုပညာ သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ ဘားအံျမိဳ႕ မိုးျပာဓာတ္ပံုတုိက္မွ ကိုျမဦးတစ္ေယာက္ အေမရိကန္သို႔ ဒီဗီ (DV) ပဲေပါက္၍ ဘဝခရီးအသစ္ လွမ္းသြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ထုိစဥ္က ကိုျမဦးသည္ ဘားအံျမိဳ႕ရွိ ခရစ္ယာန္လူမွဳ အသုိင္းအဝုိင္းတြင္ အားကိုးျခင္းခံရေသာ ဓာတ္ပံုဆရာေကာင္း တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူအေမရိကန္သို႔ မသြားမွီ လက္ရင္းတပည့္ျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္အား “ ေလာအယ္စိုးေရး မင္းတတ္ထားတဲ့ ဒီဓာတ္ပံုပညာေလးနဲ႔ အေကာင္းဆံုး သူတစ္ပါးကို ကူညီပါ“ ဟု မွာၾကားခဲ့ပါသည္။

ကင္မရာကို ကိုင္ေနရလွ်င္အလြန္ ေက်နပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံုအရုိက္ခံသူမ်ားလည္း အေၾကြးႏွင့္ အားေပးလွ်င္လည္း ရသည္။ ပင္ပင္ပန္းပန္းတတ္ရေသာ ဇြဲကပင္ေတာင္ေပၚသုိ႔ “ဓာတ္ပံုဆရာေလးကို ငွါးမလုိ့။ ရမလား“ ဟုေလးေလးစားစားႏွင့္ အေမးခံရလွ်င္ အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္၍ ေနေပျပီ။
ေတာင္ထိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံု သံုးပံု သို႔မဟုတ္ ဆယ္ပံုခန္႔ ရုိက္ရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္၍ေနပါျပီ။

လူသစ္တန္း ဓာတ္ပံုဆရာျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ရုိက္သည့္ ဓာတ္ပံုမ်ား အလြန္အဆင္မေျပ ပံုထြက္ မေကာင္းေသာ္ျငားလည္း မိတ္ေဆြ ငယ္ေပါင္းမ်ားက သည္းခံအားေပးရွာပါ၏။
ဓာတ္ပံုရုိက္၍ ေငြေၾကး အျမက္ထြက္သည္၊ မထြက္သည္အသာထား။ ကင္မရာကိုလြယ္၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာအခါ ေခ်ာင္းငယ္ကို ျဖတ္၍ ကူးေနေသာ ႏြားငယ္ကေလးကဲ့သို႔ ေခါင္းေလးတေမာ့ေမာ့ႏွင့္ ဟုိလြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စုေက်ာ္ေက်ာ္ကာလ အခ်ိန္ကို ျပန္၍ ျမင္ေယာင္မိပါသည္။ ဘားအံျမိဳ႕မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း လြမ္းမိပါသည္။ အခ်ဳိ႕ကား ဘဝ၏ ဝမ္းေရး၊ မိသားစု အေရးမ်ားေၾကာင့္ ေရေျမျခားသို႔ေရာက္ေနၾကေပျပီ။ သားသၼီးစည္စည္ေဝေဝႏွင့္ အခ်ဳိ႕ကား လူေလာကမွ အျပီးအပိုင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္ ေက်ာခုိ္င္း၍ ထြက္ခြာႏွင့္ၾကေလေပျပီ။

ထုိစဥ္အခ်ိန္ကာလ၌ ကြ်န္ေတာ္၏ ႏွလံုးသား ခံစားမွဳႏွင့္ သိျမင္ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားထဲတြင္ ေဝဒနာတရားႏွင့္ အနိစၥတရားတုိ႔သည္ မိမိႏွင့္ လံုးဝ မပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ဟုပင္ မွတ္ယူခဲ့ပါသည္။ ဆရာၾကီး ပီမုိးနင္း၏ တက္က်မ္းမ်ား၊ ဆရာၾကီးနႏၵသိန္းဇံ၏ ခေယာင္းလမ္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း စာအုပ္မ်ားတုိ႔ကို ဖတ္ျပီးေရဆန္ကို လက္ပစ္ကူးခ်င္ေသာ အရြယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
အခ်ိန္ႏွင့္ ေလာကဓံတရားသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အား ရင့္က်က္မွဳရွိေအာင္ သင္ၾကားေပးသြားသည္ မဟုတ္ပါလား။
မုိးဖြဲဖြဲက်ေနေသာ ေန႔တစ္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ဖလင္ဝယ္ရင္းႏွင့္ လၻက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ရန္အတြက္ ဘားအံျမိဳ႕ လည္တြင္ရွိေသာ ေရႊဖားစည္ လၻက္ရည္ဆုိင္သို႔ထြက္ခဲ့ပါသည္။
ထုိစဥ္က ဘားအံျမိဳ႕၌ နာမည္ၾကီး လၻက္ရည္ဆုိင္မ်ားအနက္ မဂၤလာဝင္းႏွင့္ ေရႊဖားစည္ ႏွစ္ဆုိင္ပါဝင္ပါသည္။ ေရႊဖားစည္ဆိုင္သည္ ဖလင္မ်ားလည္းေရာင္းေသာ ဆုိင္ျဖစ္ပါသည္။

လၻက္ရည္ေသာက္ေနစဥ္ စာပို႔သမားအစ္ကိုၾကီးမွ ကြ်န္ေတာ္နာမည္ကိုေခၚ၍ “ညီေလး၊ မင္းရဲ႕တကၠသုိလ္ကဝင္ခြင့္ အေၾကာင္းျပန္တဲ့စာ။ေရ့ာ“ ဟူ၍ ကြ်န္ေတာ္အား ေပးပါ၏။ စိတ္လွဳပ္ရွားျခင္းၾကီးစြာႏွင့္ စာအိတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေဖာက္လုိက္၏။ ကြ်န္ေတာ္၏ နာမည္ႏွင့္ အတူ ဥပေဒပညာကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၌ သင္ၾကားခြင့္ျပဳေၾကာင္း ေဖာ္ျပထား၏။

ေဖာ္၍ မျပႏုိင္ေသာ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးမွဳႏွင့္အတူ စာပို႔သမားအစ္ကုိၾကီးအား အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင့္ သူ၏ လက္ကို ကိုင္၍ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာဆုိေနမိ၏။ ကြ်န္ေတာ္၏ အေတြးမ်က္ဝန္း အာရံု၌ ဘြဲ႕ႏွင္း သဘင္ခန္းမၾကီး အဓိပတိလမ္း၊ သစ္ပုတ္ပင္၊ ဂ်က္ဆင္ဘုရားေက်ာင္းႏွင့္အတူ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦး ေနရာေဟာင္းျမက္ခင္းစိမ္းတုိ႔ တစ္ရိပ္ရိပ္ေပၚလာပါေတာ့သည္။
“ဘုရားရွင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ၾကီးကို ကြ်န္ေတာ္အား တက္ခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္“ ဟူ၍လည္း ေခါင္ငံု႔ကာ ဆုေတာင္းမိသည္။
နံက္ခင္းေစာေစာ အာရံုဦး ေနမင္း၏ ေရာင္ျခည္ကို ကြ်န္ေတာ္ထိေတြ႔ ခံစားမိခဲ့သည္။ မိမိ၏ ဘဝ၌ အလြန္အေရးၾကီးေသာ ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ဳိး အေျပာင္းအလဲၾကီး ဟု ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိလုိက္ပါသည္။

တျခားတစ္ဖက္တြင္လည္း ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အေတြးကလည္းဝင္ေရာက္လာ၏။ ဆယ္တန္း ပထမႏွစ္ စာေမးပြဲ စတင္ေျဖဆုိေသာေန႔မွာပင္ ကြ်န္ေတာ္မိဘႏွစ္ပါး တရားဝင္ ကြာရွင္း ျပတ္စဲသြားခဲ့သည္။ အသက္ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္လူငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ အလြန္ျပင္ထန္ေသာ ေလာကဓံရုိက္ခတ္မွဳၾကီး တစ္ခုျဖစ္သည္။
“အေဖလည္း ငါ့ကို ခ်စ္တယ္၊ အေမလည္း ငါ့ကို ခ်စ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းၾကေတာ့ မခ်စ္ၾကေတာ့တာလဲ“ ဟူေသာ အေတြး ကြ်န္ေတာ္နာက်င္စြာႏွင့္ေတြးမိခဲ့သည္။ ယခုလုိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ရေတာ့မည့္ မိမိအတြက္ မိဘႏွစ္ပါးစံုအေရွ႕ဝယ္ ကြ်န္ေတာ္ မၾကည္ႏူးျဖစ္ျခင္းအတြက္ ထုိအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္ ေၾကကြဲမိပါသည္။
သို႔ေသာ္ လူ့ဘဝဟူသည္ ပံုေသနည္း တစ္ခုအတိုင္းတြက္ဆ၍ မရေသာ သခ်ၤာေမးခြန္းမ်ားလည္း ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။ ၾကိဳးစား၍ မိမိဘဝ၏ အေျခအေနကို ျပတ္ျပတ္သားသား အရွိကို အရွိတိုင္း လက္ခံႏုိင္ရန္အတြက္ျပင္ဆင္ရပါေတာ့သည္။
စာအုပ္မ်ားကို စ၍ ဖတ္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထုိစဥ္က လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ေသာ တတ္က်မ္းမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ကို ခြန္အားသစ္မ်ားေပးပါသည္။ အတၳဳပတၱိ စာအုပ္မ်ားကလည္း ဘဝ၏ မဆံုးႏုိင္ေသာ စိန္ေခၚခ်က္မ်ားတုိ႔ကို ရင္ဆုိင္ရန္ မာန္သစ္မ်ား ေပးပါသည္။
လူ့ဘဝဟူသည္ ေရဆန္လုိ ေလွာ္ရေသာ ခရီးတစ္ခုပင္ မဟုတ္ပါလား။ ဓာတ္ပံုဆရာအျဖစ္ တစ္ဦးတည္း ဘားအံျမိဳ႕တြင္ ကြ်န္ေတာ္ေနထုိင္သည္။ နာဂေတာင္တန္းသို့ သာသနာတာဝန္ျဖင့္ ခရီးရွည္ ထြက္သြားေသာ ဆရာေစာမင္းလြင္၏ ေနအိမ္တြင္အခမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ေနထုိင္ခြင့္ရသည္။ လုိအပ္ေသာ ေက်ာင္းစားရိတ္ႏွင့္ အျခားေသာ အရာမ်ားအတြက္ မိခင္တာဝန္က်ေနေသာ ျမဝတီျမိဳ႕သုိ႔ ဦးစြာ ခရီးထြက္ျပဳရသည္။ ၁၉၉၀ ကာလႏွစ္မ်ားက ဘားအံျမိဳ႕မွ တဆင့္ ေကာ့ကရိတ္၊ တဖန္ျမဝတီျမိဳ႕သို႔ ခရီးျပဳဘူးေသာ သူမ်ား ယေန႔တုိင္ အမွတ္ရေနပါလိမ္မည္။

ေကာ့ကရိတ္မွ ျမဝတီျမိဳ႕သို႔ ေဒါနေတာင္တန္းၾကီးကို ျဖတ္သြားရေသာ ခရီးကား စြန္႔စားမွဳၾကီး တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ အစုိးရႏွင့္ ကရင္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕တုိ႔၏ စစ္ေျမျပင္လည္းျဖစ္သည္။ နည္းမ်ဳိးစံုေသာ အႏုိင္က်င့္ ေငြေၾကးေတာင္းယူတတ္ေသာ လူသားခ်င္း စာနာသည့္ ႏွလံုးသားမ်ားကင္းမဲ့သည့္ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ေသာ အစုိးရဝန္ထမ္းတုိ႔၏ စားက်က္လည္းျဖစ္၏။ အမ်ဳိးအမည္ေဖာ္၍ မရေသာ ဓားျမတုိ႔ ပါးနပ္ လိမၼာစြာ က်င္လည္ေသာ ေနရာျဖစ္သည္။
ျပင္းထန္လြန္ေသာ ေျမျမဳတ္မုိင္းမ်ားေထာင္ထားျပီး၊ အျပစ္မဲ့ေသာ ခရီးသြားျပည္သူမ်ားတုိ႔၏ အသက္ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားတတ္ေသာ ခရီးလမ္းသည္ ေကာ့ကရိတ္ - ျမဝတီ ေတာင္ေက်ာ္လမ္းျဖစ္သည္။ ျပည္သူ႕အတြက္ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားႏွင့္ လက္နက္မ်ားကိုင္ေဆာင္ထားေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ အဖြဲ႔စည္းႏွစ္စုကလည္း လူထုကို မိတ္ေဆြကဲ့သို႔ ရာခုိင္နွဳန္းအေတာ္မ်ားမ်ား ျပဳမူဆက္ဆံမွဳ ကင္းမဲ့ေသာ လမ္းခရီးလည္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ သာမာန္ျပည္သူမ်ားတုိ႔အတြက္ ေရြးခ်ယ္ရန္ လမ္းကားမရွိ။ ေမာ္ေတာ္ကားကို စီးနင္း၍ သြားရေတာ့မည္ ဆုိလွ်င္ ဒီ ေကာ့ကရိတ္၊ ျမဝတီ ေတာင္ေက်ာ္လမ္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ရေတာ့ေပသည္။

ျပည္သူမ်ားတုိ႔၏ ဘဝျဖတ္သန္းမွဳမ်ား ထုိခရီးလမ္းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ရတုိင္း ခါးသီး ရြံရွာ၊ နာက်ည္း စရာအေတြ႔အၾကံဳမ်ားရွိသည္။ ျပန္၍ ေျပာျပစရာ ဘဝႏွင့္ ရင္းႏွီးထားေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားရွိသည္။
ေကာ့ကရိတ္ျမိဳ႕မွ ခန္႔မွန္း၍ မရေသာ ျမဝတီ ယာဥ္တန္းကို ဇဲြရွိရွိႏွင့္ ေစာင့္ရသည္။ ကားတန္းရွိသည္ ဟူေသာ အသံထြက္လာပါက ကားမ်ားစုေဝး၍ ရပ္ထားေသာကားဝင္းအတြင္း အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနရသည္။
မည္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ကားထြက္ေတာ့မည္ကို ၾကိဳတင္၍ မသိၾက။ တစ္ေန့လံုးနီးပါး ကားဝင္းၾကီးထဲေစာင့္ေနျပီး၊ တစ္ခါ “ဒီေန႔ကားတန္း မျဖစ္ဘူးေဟ့“ ဆုိပါက မိမိတည္းခိုသည္ ေနအိမ္သို႔ ျပန္ရျပန္သည္။ ဘာကိုမွ အျပစ္တင္၍ မရ။ သည္အရပ္မွာ လူ့ဘဝေတြက သည္လုိႏွင့္ပင္ ရွင္သန္ေနရသည္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ ထိုအခ်ိန္က ရိကၡာပို႔ေသာ တပ္မေတာ္ ယာဥ္တန္းႏွင့္ ျမဝတီသုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ခရီးျပဳခဲ့သည္။ ကားခလည္း ေလ်ာ့၍ တပ္မေတာ္ယာဥ္ေမာင္းမွ ယူ၏။ တီအီးကားၾကီး၏ ဆန္အိတ္မ်ားေပၚ ထုိင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္လိုက္ပါခဲ့ပါသည္။ လူဘဝမ်ား ၾကမ္းတမ္းျပီး ေရရာေသခ်ာမွဳ မရွိေစကာမူ ေဒါနေတာင္တန္းက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပင္။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွ ဝရုန္းသုန္းကား ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ေသာ လူ့ဘဝျဖစ္စဥ္ သမုိင္းမ်ားကို သည္ေဒါန ေတာင္တန္းၾကီး ေကာင္းေကာင္းၾကီးသိေနသည့္ ပံုရသည္။
ေကာင္းကင္၌ ျပာလဲ့ေသာ ေနာက္ခံကားႏွင့္ ျဖဴဆြတ္ေသာ တိမ္စိုင္မ်ားက လြင့္ေမ်ာ၍ ေနသည္။
ဤအရပ္ေဒသ ဘယ္အခ်ိန္မ်ားမွ ျငိမ္းခ်မ္းမလဲဟု ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္။ အသက္ရွင္သန္ခြင့္ရွိေနသေရြ႕ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ကိုယ္စီ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရွိေနနုိင္သည္ မဟုတ္ပါလား။
ယခု ကြ်န္ေတာ္စာေရးေနသည့္ အခ်ိန္ကာလအတြင္း မယံုၾကည္နုိင္စရာ အေျပာင္းအလဲ ၾကီးစြာ ျဖစ္ခဲ့သည္ပဲ။
နံနက္ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ ထြက္လွ်င္ ေနမဝင္မွီ ျမဝတီျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေပျပီ။ ဆႏၵရွိပါက တစ္ဖက္ကမ္း ထုိင္းႏုိင္ငံမဲေဆာက္ျမိဳ႕သို႔ ကူးျပီး ေစ်းဝယ္ထြက္ႏုိင္ေသးသည္။
လူျဖဴ၊ လူဝါမ်ားကိုလည္း ျမဝတီျမိဳ႕တြင္ သင္ ယခု ျမင္ေတြ႔နုိင္သည္။ ျမဝတီျမိဳ႕ခံမဟုတ္သူမ်ားတုိ႔၏ ၾကီးမားေသာ လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ရပ္တည္ထားေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ႏုိင္သည္။ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာႏွင့္ ျမဝတီျမိဳ႕ၾကီးသည္ ေရွ႕သို႔ ခ်ီေနသည္။
အသစ္ေသာစိန္ေခၚမွဳမ်ားကို ျမဝတီရွိ လူထုမ်ားရင္ဆုိင္ရေပသည္။ လူသားတုိ႔၏ သမုိင္းသည္ အစဥ္အနိမ့္၊ အျမင့္၊ အျဖဴ၊ အမဲႏွင့္ အေရာင္မ်ား ဒြန္တဲြ၍ ရွိေနခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ား ကရင္လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႕အစည္းကို ၾကိတ္၍ ႏွလံုးသားမွလွဳိက္လွဳက္လွဲလွဲ ေလးစားၾကသည္။ မိမိ၏ အစ္ကိုၾကီးအရြယ္ (သို႔မဟုတ္)သူငယ္ခ်င္းတစ္စံုတစ္ေယာက္ ေတာခုိသြားျပီး ကရင္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕စည္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္သြားေၾကာင္းသိရလွ်င္ ထုိပုဂၢဳိလ္အား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သူရဲေကာင္းၾကီးတစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႔ ေလးစားၾကသည္။ မိမိကိုယ္တုိင္က သတၱိရွိရွိႏွင့္ အပင္ပန္း အဆင္းရဲခံျပီး၊ ေတာခုိနိုင္ေလာက္ေသာ အေနအထားႏွင့္ ရပ္တည္မွဳမရွိခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ ကရင္လက္နက္ကိုင္ တပ္သားမ်ား ဝတ္ဆင္ေသာ ေပ်ာက္ၾကားစစ္ဝတ္စံုကို ႏွစ္သက္တန္ဘုိးထားျခင္းၾကီးစြာႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္္တုိ႔ ဝတ္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။

ယခုေတာ့လည္း နည္းမ်ဳိးစံုႏွင့္ အစုိးရ စစ္တပ္ႏွင့္ အဆင္ေျပသြားၾကျပီး၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ယူခဲ့ၾကေသာ လက္နက္ကိုင္ အၾကီးအေသး၊ အဖြဲ႔ကား နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္။ ရာထူးအဆင့္ေတြလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး။ သူတုိ႔တစ္ေတြကလည္း ေပ်ာက္ၾကားယူနီေဖာင္းေတြ ဝတ္ဆင္ထားၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ယခု ႏုိင္ငံအႏွံ႔ရွိ လူငယ္ရာခုိင္ႏွဳန္းအေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာက္ၾကားစစ္ဝတ္စံုၾကီးကုိ တန္ဘုိးထားဝတ္ဆင္ၾကသည္ကုိ ကြ်န္ေတာ္သိပ္ မေတြ႔ရေတာ့ေပ။
အေတြ႔အၾကံဳ႕ ႏုနယ္ျပီး ပညာ ဗဟုသုတ အရာ၌ လူၾကီးမ်ားထက္ ခ်ဳိ႕တဲ့ အားနည္းမွဳမ်ား ရွိၾကေသာ္လည္း အျဖဴေရာင္ ၾကည္လင္ေသာ ႏွလံုးသားမ်ားကို သမုိင္းေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ လူငယ္မ်ားေၾကာင့္ လူသားတုိ႔၏ သမုိင္းမ်ား ၾကီးမားေသာ အခ်ဳိးအေကြ႔မ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကသည္။  သူတုိ႔၏ ေပးဆပ္မွဳမ်ားေၾကာင့္ လူသားတုိ႔၏ သမုိင္းမ်ား ၾကီမားေသာ အခ်ဳိးအေကြ႔မ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကသည္။
မိမိတုိ႔၏ ခံယူခ်က္ကို ခႏၶာေၾကြသြားသည္အထိ သူတုိ႔တစ္ေတြ အေပးအယူမလုပ္ခဲ့။ သူတုိ႔၏ ႏွလံုးသား ခံယူခ်က္မ်ားကို ေျခာက္လွန့္၍လည္း မရသလုိ ေခ်ာ့ေမာ့ ေက်ာသပ္ျပီးဝယ္ယူ၍ မရႏုိင္ခဲ့။
ထုိကဲ့သို႔ေသာ သူရဲေကာင္း ေမာင္၊ မယ္မ်ား ျမန္မာသမုိင္း စာမ်က္ႏွာတြင္ ကမၺည္း ေမာ္ကြန္းေရးထုိးႏုိင္ခဲ့သည္။ လူသူမသိသြားေသာ အညၾတ သူရဲေကာင္းမ်ားစြာလည္း ရွိသည္။
သူတုိ႔၏ ၾကင္နာမွဳ ေမတၱာတရားသည္ နယ္နိမိတ္ အကန္႔အသတ္မရွိ။ ရြံရွာဘြယ္ေကာင္းလွေသာ တရားမမွ်တမွဳႏွင့္ စစ္မီးလ်ံမ်ားတုိ႔ကို သူတုိ႔တစ္ေတြ ခါးခါးသီးသီး ဆန္႔က်င္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ျခြင္းခ်က္တစ္ခုကား ရွိ၏။ ေျမေခြးကဲ့သုိ႔ ေကာက္က်စ္ စဥ္းလဲျပီး သုိး အေရျခံဳထားေသာ ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး၊ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားတုိ႔၏ အသံုးခ် အေရာင္ဆုိးမွဳမ်ားကိုလည္း သမုိင္းအဆက္ဆက္တြင္ လူငယ္မ်ား ခံခဲ့ရသည္။

ျမဝတီျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ျပီး၊ မိခင္ႏွင့္ တုိင္ပင္သင့္သည္အရာမ်ားကို တိုင္ပင္ျပီး၊ ေက်ာင္းအပ္ရန္အတြက္ ကုန္က်မည့္ေငြမ်ားကိုလည္း စုေဆာင္းျပင္ဆင္ရသည္။
ကားတန္း အတတ္ရွိေသာေန႔ ကားတန္းအဆင္းရွိေသာေန႔မ်ားတြင္ ျမဝတီျမိဳ႕သည္ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားႏွင့္ ျပာယာခတ္ေနေသာ အပ်ဳိျဖန္း မိန္းကေလးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူညီေနတတ္သည္။
ထုိအခ်ိန္က အာဏာဘုန္းေရာင္ တစ္ဝင္းဝင္းႏွင့္ မာန္ဝင့္ေသာသူမွာ ျပည္သူ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဦးမုိးသီးျဖစ္သည္။ အရပ္က သိပ္မျမင့္၊ အသားအရည္က အညိဳေရာင္ဘက္သုိ႔ သန္းသည္။ ကားတဝီဝီႏွင့္ တစ္မ်ဳိး ၊အေကာင္းစား ဂ်ပန္ႏုိင္ငံထုတ္ဆုိင္ကယ္ကို စီးေနတတ္ေသာ ဦးမုိးသီးကို ေတြ႔ႏုိင္သည္။

မာန္ႏွင့္စကားေျပာတတ္သည္၊ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက သူကို ေၾကာက္ရြံ႕ၾကသည္။ သူကလည္း လုပ္ပုိင္ခြင့္ အာဏာႏွင့္ ေငြေၾကးကလည္း အလွ်ံပယ္။ ရပ္ကြက္အသစ္ျဖစ္ေသာ မိေက်ာင္းကုန္းကလည္း ဦးမုိးသီး အာဏာစက္ႏွင့္ ေျခစၾကၤာျဖန္႔က်က္မွဳအားၾကီးေသာေၾကာင့္ မုိးသီးကုန္းဟုပင္ ကင္ပြန္းတတ္ထားသည္။
သာမာန္အရပ္သူ အရပ္သားမ်ားက ဦးမုိးသီးကို လန္႔ၾကသည္။ ျမဝတီျမိဳ႕ႏွင့္ တစ္ဘက္ကမ္း ထုိင္းႏိုင္ငံရွိ မယ္ေတာ္။ ရြာလည္း မမည္၊ ျမိဳ႕လည္းမဟုတ္ေသာ အရပ္ကို ေသာင္းရင္ျမစ္ကျခား၍ ထားသည္။ ထုိင္း ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားကလည္း ေဆာက္ရန္စုိင္းျပင္းေနေသာကာလလည္း ျဖစ္သည္။
ထုိေၾကာင့္ နယ္စပ္ကို တရားဝင္ျဖတ္သန္းသြားလုိသူမ်ားက စက္ေလွစီးရသည္။ မုိးတြင္ကာလ ျမစ္ေရမ်ား လွ်ံေနသည့္အခ်ိန္တြင္ စက္ေလွကို မိနစ္အနည္းငယ္သာ စီးရသည့္ အခ်ိန္ကို ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
သုိ႔ေသာ္ ေႏြကာလ ျမစ္ေရ နည္္းေသာ အခ်ိန္တြင္ ျမစ္ကို ကူးသည့္ စက္ေလွစီးရသည့္ အခ်ိန္က သံုးမိနစ္ခန္႔ပင္ ရွိလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အားလံုးေသာ ခရီးသြားတုိ႔ စက္ေလွကို မစီးမေနရ။ ထုိစက္ေလွကူးတုိ႔၏ လုပ္ငန္းအား ကန္ထရုိက္ဆြဲထားသူမွာ ဦးမုိးသီးျဖစ္သည္။
ဟုတ္သည္၊ မဟုတ္သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ အေသအခ်ာကားမသိ၊ တစ္ျမိဳ႕လံုးတြင္ ဦးမုိးသီး ေၾကာက္ေသာ ပုဂၢဳိလ္ဟူ၍ ႏွစ္ဦးသားရွိသည္။ ထုိပုဂၢဳိလ္ႏွစ္ေယာက္ကား ဦးမုိးသီးႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးမကင္းေသာ မိေက်ာင္းကုန္းဆရာေတာ္ႏွင့္ သူ၏ ခ်စ္၍ မျငီးေသာ မေဟသီ ဇနီးသည္ပင္ျဖစ္သည္။
ထုိေကာလာဟာလ သတင္းမွန္သည္၊မမွန္သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ ကာယကံရွင္ ျဖစ္သာ ဦးမုိးသီးသာ အသိဆံုးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။  ဦးမိုးသီးကား ကြယ္လြန္သြားရွာေပျပီ။

ျမဝတီျမိဳ႔၏ ေျပာင္းလဲမွဳအရွိန္အဟုန္ကလည္း ျပင္းထန္ျမန္ဆန္ေသာ ယေန႔ အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဦးမုိးသီး အသစ္မ်ားကုိ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ အနိစၥ၏ မျမဲေသာ အေၾကာင္းအရာကို ဆင္ျခင္နုိင္ျခင္း ကင္းမဲ့ပါက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ငါကို ငါႏွင့္သာ ႏွဳိင္းယွဥ္သည္ မဟုတ္ပါလား။

တမူထူးျခားေသာ ျမဝတီျမိဳ႕၏ ဆုိက္္ကား ( စန္ေလာ့)ကို နင္း၍ ဘဝသစ္ကို ျမဝတီျမိဳ႕၌ ရုန္းကန္ေနရွာေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွ သူငယ္ခ်င္း ကိုႏုိင္ကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျမိဳ႕လယ္လမ္းမၾကီးတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုမိသည္။ နားေလး၍ အၾကားအားရံုခ်ဳိ႕တဲ့သည္ ကိုႏုိင္သည္ ျဖဴစင္ ရုိးသားေသာ သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဗမာလူမ်ဳိး စစ္စစ္ျဖစ္ျပီး၊ သံလြင္ျမစ္နံေဘး ေက်းရြာတစ္ရြာတြင္ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းခဲ့သူျဖစ္သည္။
ကိုယ္ခႏၶာ ခုိင္မာေတာင့္တင္း၍ က်န္းမာ သန္စြမ္းေသာ ကိုႏုိုိင္သည္ ရုိးသား ျဖဴစင္၍ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ေသာ သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေပၚအႏြံတာခံသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။
ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ၾကိမ္တုိင္တုိင္ ေျဖဆုိခဲ့ေသာ္လည္း သူချမာ မေအာင္ခဲ့၊ ၾကိဳးစား၍ ဝီရိယအားၾကီးေသာ သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။
ပညာအရည္အခ်င္းႏွင့္ ဘဝကို ဆက္လက္ရပ္တည္ရာ မစြမ္းသာေသာေၾကာင့္ ကိုႏုိင္တစ္ေယာက္ ထုိင္း ျမန္မာ နယ္စပ္ ျမဝတီသုိ႔ စြန္႔စားထြက္ခဲ့ျပီး ဆုိက္ကား နင္းကာဘဝအသစ္ကုိ အစျပဳေနသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။
ျဖဴစင္လွေသာ အျပံဳးကို ဆင္ျမန္း၍ စန္ေလာ့ (ျမဝတီ၌ ဆိုက္ကားကို ေခၚဆုိေသာ ေဝါဟာရ) ကုိ နင္းေနေသာ ကိုႏုိင္ကို ကြ်န္ေတာ္အျမဲ အမွတ္ရေနမိပါသည္။

ဘဝ၌ ရုိးသားျဖဴစင္ေသာ ဂုဏ္ကို ပုိင္ဆုိင္ထားေသာ သူတစ္ဦးသည္ ေငြေၾကး အာဏာကို ရယူထားျပီးသူတုိ႔တစ္ေတြ၌ လြန္စြာ ခ်ဳိ႕တဲ့ေသာ စိတ္၏ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းကုိ ကိုႏုိင္တစ္ေယာက္ ပိုင္ဆုိင္ပါသည္။
“ဒီလူငယ္က မင္းရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလား” ဟူ၍ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ မိခင္က ကြ်န္ေတာ္အား ေမး၏ ”ဟုတ္ကဲ့ အေဒၚ ဘာျဖစ္လုိ့လဲ“ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေမးမိ၏။
“သူရဲ႕ မနက္တုိင္း ဘြန္ေတာ ေအာ္တဲ့အသံက အရမ္းကို ၾကည္ႏူးဘုိေကာင္းတယ္ ငါတူရဲ႕“ “အေဒၚ ဘြန္ေတာဆုိတာဘာလဲ“ ဟု ကြ်န္ေတာ္က ေမးမိလုိက္ေသာအခါ “ဘာစကားလဲေတာ့ အေဒၚမသိဘူး မနက္ေလးနာရီေလာက္၊ ရဟန္းေတြအတြက္ ဆြမ္းေတြ ထခ်က္ပါလုိ“ ႏွဳိးေဆာ္တဲ့ အသံပါပဲ။
အမွန္တစ္ကယ္ပင ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ဦးမဟုတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္အဖုိ “ဘြန္ေတာ“ ဆုိသည္ အဓိပၸါယ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။
“ကိုႏုိင္ေရ ခင္ဗ်ား မနက္ေစာေစာ ဘြန္ေတာ ေအာ္တဲ့အသံက အရမ္းကို ၾကည္ႏူးဘုိ့ေကာင္းတယ္လုိ႔ မသြယ္သြယ္ဦး အေမက ေျပာတယ္” ဟုသူႏွင့္ဆံုေသာအခါ ထုိအေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ သူအား ေျပာလုိက္၏။
“ ေအး  ငါမနက္တုိင္းသံုးနာရီေလာက္ထျပီး ဘုရားဝတ္ျပဳ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ျပီးတာနဲ႔၊ ဆုိက္ကားနင္းျပီး၊ ငါ ဘြန္ေတာေအာ္ျပီး၊ တစ္ျမိဳ႕လံုး ပတ္တာပဲ သူငယ္ခ်င္းေရ မင္းနားေထာင္ခ်င္ရင္ ေစာေစာေလးေတာ့ အိပ္ယာကထဘုိ့လုိမယ္“ ဟူ၍ ျပံဳး၍ ကြ်န္ေတာ္အားဆုိ၏။

ထူးထူးျခားျခား တစ္ခုေသာနံနက္ခင္း၌ နံနက္သံုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ကြ်န္ေတာ္ႏုိး၍ ေန၏။ ဘုရားဝတ္ျပဳျပီး၊ စိတ္ဝင္စားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ဖတ္ရန္ျပင္၏။ နံနက္ခင္း၏ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ အခါသမယတြင္ ကြ်န္ေတာ္၏ နားထဲသို႔ အလြန္သာယာ ၾကည္ႏူးလြမ္းေမာဘြယ္ ေကာင္းေလာက္ေသာ သံစဥ္တစ္ခု ကြ်န္ေတာ္၏ အၾကားအာရံုအတြင္းသို႔ တစ္စိမ့္စိမ့္ဝင္ေရာက္လာ၏။
ညိမ့္ေညာင္းေသာ သံစဥ္ႏွင့္ အတူ ဆြမ္းထ၍ ခ်က္ၾကပါဟူေသာ အဓိပၸါယ္ရသည့္ ေဆာ္ၾသမွဳျဖစ္သည္။ ထုိခံစားခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ စာေရး၍ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာပါဟု ရုိးသားစြာ ဝန္ခံပါရေစ။
ေမတၱာတရား၊ သစၥာတရား၊ ေစတနာတရားၾကီးမားလွေသာ ႏွလံုးသားမွ စီးဆင္းျဖတ္သန္းလာေသာ ကိုနုိင္၏ “ဘြန္ေတာ“ ဆုိသည့္ သံစဥ္ျဖစ္သည္။
ဘြန္ေတာ၏ သံစဥ္ ေမတၱာလွဳိင္းထက္ဝယ္ ေခတၱခဏ အရာရာ အားလံုးကို ေမ့ျပီး ကြ်န္ေတာ္ စီးေမ်ာသြားမိခဲ့သည္။
ဂစ္တာလည္း မတီးတတ္၊ အဆင္ေျပေအာင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သီဆုိဟစ္ေၾကြးေနေသာ ကိုႏုိင္ကို တစ္ခါမွ် ကြ်န္ေတာ္ မေတြ႔ဘူးပါ။
သူ၏ အသံျပာျပာၾကီးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သီခ်င္းဆုိၾကစဥ္က ဂီတႏွင့္ ကိုႏုိုင္တစ္ေယာက္ အဘယ္မည္ေသာအေၾကာင္းအရာႏွင့္မွ် နီးစပ္ႏုိင္မည့္သူ တစ္ဦးမဟုတ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ တရားေသ သတ္မွတ္ထားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ကိုႏုိင္၏ ႏွလံုးသားမွ စီးဆင္းလာေသာ ဘြန္ေတာ၏ သံစဥ္သည္ ဂီတ၏ အရသာမ်ားကိုပင္ တိမ္ဝင္သြားေစႏုိင္ေလာက္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ခံစားမိခဲ့ပါသည္။ ကန္႔သတ္မွဳ မရွိေသာ ေမတၱာတရား၏ အစြမ္းကား ၾကီးမားေသာ ထုထည္ႏွင့္ အဆံုးမရွိေသာ နက္ရွဳိင္းမွဳၾကီးကို ဖန္တီးႏုိင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားလုိက္ရသည္၊ ထုိအခ်ိန္က လုပ္ပုိင္ခြင့္ အာဏာႏွင့္ စည္းစိမ္ဂုဏ္ေရာင္ေမာက္မာလွေသာ ျမိဳ႕နယ္ရဲ တပ္မွဴးက ကိုနုိင္၏ နံနက္ေစာေစာ အာရံုမက်ဥ္းမွီ ဘြန္ေတာ ေဆာ္ၾသမွဳအား ပိတ္ပင္တားဆီးလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဘာသာ ဗမာလူမ်ဳိးျဖစ္ေသာ ထုိျမိဳ႕နယ္ရဲမွဴးၾကီးသည္ အဘယ္မည္ေသာ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္  ကိုႏုိင္၏ ဘြန္ေတာ ေဆာ္ၾသမွဳကို ပိတ္ပင္တားျမစ္လုိက္သနည္းဆိုသည့္အေၾကာင္းအား လူအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ႏုိင္ပါ။ နံက္ေစာေစာ ဘြန္ေတာ ေဆာ္ၾသေနစဥ္ ရဲမွဴးၾကီးက ကိုႏုိင္အား ေအာ္ဟစ္ျပီး၊ မျပဳလုပ္ရန္တားဆီးခဲ့သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္သိလုိက္ရသည္။

အျဖဴႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အမဲေရာင္ရွိသည္။ ေအးျမျခင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ ပူေလာင္မွဳရွိသည္။ မဂၤလာရွိျခင္းမွ ေသြဖယ္ေသာ အမဂၤလာတရားသည္ လူေလာကထဲတြင္ အင္းအားၾကီးစြာ ဆက္လက္၍ ရွင္သန္ေနသည္။ ဘြန္ေတာ ကိုႏုိင္ႏွင့္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ဆန္႔က်င္ေသာ အာဏာႏွင့္ ေငြေၾကး စည္းစိမ္ကို ကုိးကြယ္သည့္ ရဲမွဴးၾကီးလည္း ျမဝတီျမိဳ႕တြင္ ထုိအခ်ိန္က ရွိသည္ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္လုိက္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ထုိအခ်ိန္က မဂၤလာရွိလွေသာ ကိုႏုိင္၏ ဘြန္ေတာသံစဥ္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းခဲ့ရသည္။ ပင္စင္ယူသြားျပီးေနာက္ ထုိရဲမွဴးၾကီးလည္း ျမဝတီျမိဳ႕တြင္ အေျခခ် ေနထုိင္သြားသည္ဟု သိလုိက္သည္။
ၾကီးၾကီးမားမား ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ စစ္ေရး ေျပာင္းလဲမွဳၾကီး ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ အစိုးရ၏ စစ္တပ္မ်ားမွ “ငေပြး” ဟု ခ်ဳိးခ်ဳိးနွိမ္ႏွိမ္ ေခၚဆုိခဲ့ေသာ ကရင္လက္နက္ကိုင္ အလံုးအရင္းႏွင့္ ျမိဳ႕ၾကီးမ်ားထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည္။
တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး တုိက္ခုိက္ရန္ မဟုတ္ပါ။ ဘာသာေရး ျပႆနာမ်ား၏ နာက်ည္းမွဳမ်ားကို အေျခခံျပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ ကရင္လက္နက္ကိုင္မ်ားက ကရင္လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ထဲမွ သတၱိရွိရွိ ခြဲထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ႏုိင္ငံေတာ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားေရး အစိုးရမွ  “ ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ သာသနာကို ေစာင့္ထိန္းေသာ ကရင္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္း“ ဟူ၍ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၾကိဳဆုိခဲ့သည္။
ပင္စင္ယူသြားေသာ ရဲမွဴးၾကီးလည္း ထုိျငိမ္းခ်မ္းေရး တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားႏွင့္ ယေန႔အခ်ိန္ထိ အဆင္ေျပေအာင္ ေနထုိင္သြားမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ခန္႔မွန္းမိသည္။ ေျပာင္းျပန္စီးေသာ ျမစ္ၾကီးမ်ားလည္း ရွိသည္မဟုတ္ပါလား။
ယေန့တိုင္ကိုႏုိင္၏ ဘြန္ေတာ သံစဥ္ကို ကြ်န္ေတာ္ တမ္းတမ္းတတ လြမ္းမိပါသည္။

တကၠသုိလ္၏ တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ျမဝတီျမိဳ႕သို႔ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဟုိး ယခင္ကဲ့သို႔ ေကာ့ကရိတ္ - ျမဝတီ ကားတန္းၾကီးကို စိတ္ပ်က္စြာႏွင့္ ေမ်ာ္တလင့္လင့္ေစာင့္ေနရေသာ အခ်ိန္ ကုန္လြန္သြားျပီ ျဖစ္သည္။
ကားတန္းၾကီးက တစ္ရက္ ျမဝတီအတတ္ခရီးစဥ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔ ေကာ့ကရိတ္သုိ႔ အဆင္းခရီး အလြန္အဆင္ေျပသြားေပျပီ။ အစုိးရစစ္တပ္၏ ေအာ္ဟစ္ ေငါက္ငမ္း၍ ေငြေၾကးေတာင္းျခင္းကိစၥ အေတာ္ကို ေလ်ာ့နည္းသြားေပျပီး။ အံၾသဘြယ္ရာ သူတုိ႔တစ္ေတြ တပ္စခန္း အေရွ႕တြင္ ထုိင္ျပီး ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ “ေစတနာရွိသေလာက္ လွဴဒါန္းနုိင္ပါသည္“ ဆုိလာ၏။ ခရီးသြားျပည္သူလူထုကလည္း ခြင့္လႊတ္နားလည္စြာႏွင့္ ေစတနာရွိသေလာက္ ေပးကမ္းၾကေတာ့သည္။
ဗုဒၶသာသနာအလံ လက္ေမာင္းတံဆိပ္ႏွင့္ (DKBA) ကရင္လက္နက္ကိုင္မ်ားတုိ႔ကိုလည္း ဘားအံ၊ ေကာ့ကရိတ္၊ ျမဝတီျမိဳ႕မ်ားတြင္ လက္နက္အျပည့္ကိုင္ေဆာင္၍ ကားမ်ားတစ္ဝီဝီႏွင့္သြားလာေနသည္မွာ ကရင္ျပည္နယ္၏ ျမင္ကြင္းအသစ္တစ္မ်ဳိးျဖစ္၍ ေနေပျပီ။
ခရီးသြားျပည္သူမ်ားက (DKBA) ကရင္လက္နက္ကိုင္မ်ားတုိ႔အား တီးတုိးသံျဖင့္ “ေမာင္ေက်ာ္“ ဟူ၍ ေခၚ၏။ အေရွ႕ပိုးကရင္ ဘာသာစကား၌ “ေမာင္ေက်ာ္“ ဟူသည္ ဦးေလးဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။
ေျပာင္းလဲသြားသည့္ ကရင္သမုိင္းစာမ်က္ႏွာတြင္ ဘားအံမွ ျမဝတီသုိ႔သြားေသာ ကားလမ္းမၾကီးေပၚဝယ္ ေမာင္ေက်ာ္မ်ားတုိ႔၏ ဂိတ္အသစ္မ်ားတုိး၍ လာသည္။
အစိုးရလက္နက္ကိုင္မွ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ေစတနာရွိသေလာက္ လွဴဒါန္းပါဟု အခ်ဳိးေျပာင္းဆက္ဆံမွဳကို ျပည္သူလူထုက ၾကည္ျဖဴစြာႏွင့္ စိတ္အားထက္သန္သေလာက္ စြန္႔ၾကဲမွဳ ျပဳေနေသာ အခ်ိန္တြင္ တစ္ခါတရံ ေမာင္ေက်ာ္မ်ားတုိ႔၏ ဂိတ္တြင္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ “လာျပီး ေစ်းမဆစ္နဲ႔“ ဟူ၍ ကရင္သံဝဲဝဲႏွင့္ ၾကိမ္းေမာင္းသံအသစ္ကို ခရီးသြားျပည္သူလူထုမ်ားစတင္ ေတြ႔ၾကံဳရပါေတာ့သည္။

မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ် ေမာင္ေက်ာ္မ်ားကို ေစ်းမဆစ္ဝံ့ၾကပါ။ အတတ္ႏုိင္ဆံုး သူတုိ႔တစ္ေတြအား ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၾကရပါသည္။ ကရင္ျပည္နယ္၏ ျမိဳ႕အဝင္ ျမိဳ႕အထြက္ ဂိတ္မ်ားတြင္ ယခင္က ျပည္သူ့ရဲ လူဝင္မွဳ ၾကီးၾကပ္ေရးအဖြဲ႔၊ အစုိးရတပ္မွ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ၁၉၉၅ ၏ ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားတြင္ သစ္လြင္ေသာ ေပ်ာက္ၾကားစစ္ဝတ္စံုကို ဆင္ျမန္းျပီး ကြမ္းတဝါးဝါးႏွင့္ ေမာင္ေက်ာ္မ်ားကို ခရီးသြားျပည္သူအေပါင္းတုိ႔ ျမင္ေတြ႔ရပါေတာ့သည္။
အခြင့္အလမ္းကို ျမင္တတ္သည့္ စီးပြားေရးသမားမ်ားကလည္း ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ အခ်ိန္ကို အျပည့္အဝအသံုးခ်ကာ ယခင္ “အဘ“မ်ားတုိ႔ဘက္မွ ေခတၱခြာျပီး၊ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ “ဖထီးၾကီးမ်ား၊ ေမာင္ေက်ာ္ၾကီး“မ်ားဘက္သို႔ လွည့္ၾကေလျပီး။
ပုတ္သင္ညိဳကဲ့သို႔ေသာ္ မၾကာခဏ အေရာင္ေျပာင္းတတ္ေသာ လူ ပုတ္သင္ညိဳမ်ားတုိ႔အား ထုိအခ်ိန္တြင္ စာဖတ္သူမ်ား အရွင္လတ္လတ္ ျမင္ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။
ကရင္ျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္ တုိ႔ဘက္ဆီမွ မၾကာခဏ ႏွစ္ဘက္ ဆန္႔က်င္ဘက္၊ ကရင္လက္နက္ကိုင္ အခ်င္းခ်င္း ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ၾကေသာ သတင္းမ်ားၾကားရသည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အဖြဲ႔အစည္း၏ မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားလည္း မသက္သာ ေရာ၍ ခံရေတာ့သည္။
ကရင္အလံေတာ္တစ္ခုတည္း ေအာက္၌ ညီအစ္ကို မိသားစုဝင္ အခ်င္းခ်င္း ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္မွဳမ်ား ကရင္သမုိင္းတြင္ အမဲစက္ထင္ခဲ့ေလျပီ။
ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ၾကေသာ အျပန္အလွန္ကလဲ့စားေခ်မွဳမ်ား ဘယ္အခ်ိန္တြင္ အဆံုးသတ္၍သြားမည္နည္း ဆုိသည္ကို ဘုရားရွင္သာ သိႏုိင္ေပေတာ့မည္။

ေျမစာပင္ နင္းျပား ကရင္လူထုကလည္း အဘယ္သူကို အေဖေခၚရမည္ကို မသိေတာ့။ သည္ၾကားထဲ ေတာေၾကာင္ၾကီးမ်ား လက္ခေမာင္း ခတ္ၾကေလျပီ။ ကရင္လူမ်ဳိးတုိ႔၏ အနာဂတ္သမုိင္း အဘယ္မည္ေသာ စာမ်က္ႏွာအရပ္သုိ႔ ဦးတည္၍ သြားေနျပီလဲဆုိတာကို  ခန္႔မွန္း၍ မရေတာ့။
အားလံုး အဆုိးၾကီး မဟုတ္ပါ၊ ေကာင္းမြန္ေသာ ရလာဒ္မ်ားလည္းရွိသည္။ DKBA လက္နက္ကိုင္မ်ား ရွိေသာ ကရင္လူထု၏ ေက်းရြာမ်ားတြင္ အစုိးရတပ္၏ အႏိုင္က်င့္မွဳမ်ား ေလ်ာ့နည္း၍ သြားသည္။ ေပၚတာမဆြဲရဲေတာ့။ စနစ္တက် ေသြးခဲြျပီး ညီအစ္ကိုခ်င္း သတ္ၾကရန္သာ တြန္းအားေပးေတာ့သည္။

ထုိအခ်ိန္မ်ားကို ျပန္လည္၍ ေတြးမိတုိင္း ေအာင္ျမင္ျခင္း သရဖူေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာင္းထားေသာ ရာဇာပလႅင္ စိမ္းစိမ္းေပၚမွ ျပံဳးေတာ္မူတတ္ေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ခင္ညႊန္႔ကို အမွတ္ရမိပါသည္။
ယခုေတာ့ သူသည္လည္း မျမဲေသာ တရားသေဘာ၏ ဆံုးမျခင္းကို ခါးသီးစြာ ခံယူေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။ စုိက္သည့္အတုိင္းေတာ့ ရိတ္သိမ္းရေပေတာ့မည္။

၁၉၄၉ ခုႏွစ္ဆန္းကတည္းက စတင္ခဲ့ေသာ ကရင္လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးၾကီးသည္ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔ေၾကာင့္ ျပည္မ ရန္ကုန္ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚ၊ ပဲခူးတုိင္း၊ တနသၤာရီကမ္းရုိးတန္းေဒသမွ ေဒါနေတာင္တန္းေဒသတစ္ခြင္တြင္ ထစ္ခ်ဳန္းျပီး ေသနတ္သံ ၾကီး၊ ငယ္မ်ား ေသာေသာညံကား ယမ္းနံ႔ ေသြးစိမ္းနံ႔မ်ား လႊမ္းခဲ့ေပသည္။
ထိုမွတစ္ခါ ၁၉၉၅ ႏွစ္ဦးပိုင္းမွ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ကရင္လူမ်ဴိး မိသားစုဝင္ခ်င္း ညီအစ္ကိုရင္းမ်ားတုိ႔၏ ေဒါႏွင့္ မာန္ဟုန္ျပင္းျပင္း စစ္ခင္း၍ ေနၾကေပျပီ။ ရလာဒ္မ်ားအနက္ လူဦးေရေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ကရင္ျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္ႏွင့္ တနလၤာရီတုိင္းတုိ႔တြင္ မွီတင္းေနထုိင္ၾကကုန္ေသာ လူငယ္ေမာင္မယ္ အနာဂတ္ပုရစ္ဖူးအသက္ရြယ္တုိ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္းသုိ႔ အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ဝင္ေရာက္သြားၾကသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ားေသာ ထုိင္းႏုိင္ငံရွိျမိဳ႕ၾကီးမ်ားတြင္ ေအာက္ေျခသိမ္း အိမ္ေစအလုပ္သမားမ်ား၊ အနိမ့္က်ဆံုးေသာ အလုပ္မ်ားဟုသတ္မွတ္ထားေသာ အလုပ္သမားတုိ႔၏ ေနရာမ်ားတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံဖြားမ်ားႏွင့္ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားတုိ႔အား ဝမ္းနည္းစြာ ျမင္ေတြ႔နုိင္သည္။
ျပည့္တန္ဆာရံုမ်ားတြင္လည္း ရွိသည္၊ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ အေျချပဳျပီး အင္ဒိုနီးရွားႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းသို႔ ခုိးဝင္ျပီးငါးဖမ္းေသာ ငါးဖမ္းစက္ေလွၾကီးမ်ားတုိ႔အား သင္ေတြ႔ျမင္ႏုိင္သည္။
လူမွဳအဖြဲ႔အစည္းၾကီးသည္ အေျခခံက်စြာတစ္ဦးခ်င္းပါဝင္ေသာ မိသားစုဝင္မ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည္။ တုိငး္ျပည္အတြင္းရွိ မိသားစုတစ္စု၏ လံုျခံဳမွဳ မရွိျခင္း၊ ခ်ဳိ႕ငဲစြာ စားေသာက္ရျခင္း၊ ေဆးဝါးကုသမွဳ လံုေလာက္စြာ မရရွိေတာ့ပါက လူသားမ်ားတုိ႔သည္ ဘဝ၏ ဖန္တီးလာေသာ ကပ္အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာႏွင့္ မိမိ၏ ေနရင္းဌာနကို စြန္႔ခြာခဲ့ၾကေလသည္။

တုိင္းျပည္မွ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ထြက္ခြာၾကမည့္သူမ်ားတုိ႔သည္ ကရင္ျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္၊ ကယားျပည္နယ္၊တနသၤာရီတုိင္းတုိ႔၏ ထုိင္း ျမန္မာ နယ္နိမိတ္ကို ေက်ာ္ျပီး ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္းသုိ႔ ဝင္ေရာက္သြားၾကသည္။
အစုိးရစစ္တပ္၏ လူမဆန္စြာ အႏုိင္က်င့္ျခင္းမ်ားကုိ ေရွာင္ရွားရန္ ကရင္လက္နက္ကိုင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အဖြဲ႔အစည္းၾကီး ႏွစ္ခုတုိ႔၏ တပ္သားသစ္မ်ားစုေဆာင္းမည့္ အႏၱရာယ္မွာ ေရွာင္ရွားရန္ ကရင္လူငယ္ေမာင္မယ္ အေရအတြက္ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မိမိတုိ႔၏ ေနအိမ္မ်ားတုိ႔ကို စြန္႔ခြာခဲ့ၾကသည္။
မိမိတုိ႔၏ လူမ်ဳိးႏွင့္ သာသနာကို အသည္းထဲမွ နက္နက္ရွဳိင္းရွဳိင္း ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးပါ၏။ကြယ္ကာ ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္လုိပါ၏။ ဇာတိေျမတြင္ က်င္းပေလ့ရွိေသာ ပြင့္လင္းရာသီပြဲေတာ္မ်ားကို တမ္းတျခင္းၾကီးစြာႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ ဆင္ႏႊဲလုိပါ၏။
သက္ထားႏွင့္ သံေယာဇဥ္ၾကီးမားလွပါသည္ဆုိေသာ သူကို မ်က္ရည္ကို သုတ္၊အံကိုၾကိတ္ျပီး အစိမ္းသက္သက္ စြန္႔ခြာခဲ့ရသည္။ လြမ္းေရးထက္ ဝမ္းေရးကပို၍ ခက္သည္မဟုတ္ေလာ။မ

သၼီးသား ၊သားခ်င္းတုိ႔၏ ပင္ပန္းၾကီးစြာ ရွာေဖြရေသာ ေငြေၾကးစမ်ားျဖင့္ သူတုိ႔တစ္ေတြေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ ေက်းရြာႏွင့္ ျမိဳ႔မ်ားတုိ႔မွ မိဘမ်ား ေဆးဝါးကုသႏုိင္၏။ ေမာင္ငယ္ေလးမ်ား ႏွမ၊အစ္မတုိ႔ တကၠသိုလ္ျပီးေအာင္ တက္ႏုိင္၏။ လာမည့္ႏွစ္ ေနအိမ္ကို သြပ္မုိးႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ တစ္ခ်ဳိ႔ေသာ မိသားစုဝင္မ်ားတုိ႔သည္လည္း သူတုိ႔တစ္ေတြ႔ လစဥ္ ပို႔လာေသာ ေငြမ်ားကို ႏွစ္လံုးထီ၊ သံုးလံုးထီအႏၱရာယ္ဆုိးၾကီးေၾကာင့္ ရူးမတတ္ခံစားၾကရသည္။
အခ်ဳိ႕တုိ႔သည္လည္း မည္သို႔မွ် ကုသ၍ ရမည္မထင္ေသာ ေရာဂါဆုိးၾကီးႏွင့္ ေနအိမ္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာ၏။ လူသူမသိပဲ တန္ဘုိးမဲ့စြာႏွင့္ တစ္စိမ္းတရံတုိ႔၏ ေျမတြင္ ဘဝတစ္ခုလံုးပ်က္သုဥ္းျပီး လူ့ေလာကမွ အျပီးတုိင္ ထြက္ခြာသြားျပီး ဘယ္ေသာအခါမွ အေမ့အိမ္သုိ႔ မျပန္ႏုိင္ေသာသူမ်ား၏ အေရအတြက္အတိအက်ကို အဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ စနစ္တက်စာရင္းျပဳစု၍ထားမည္မဟုတ္ေခ်။
ယခုလညး္ ရုိးစင္းလွေသာ သင္တုိင္းျဖဴဝတ္ဆင္ေသာ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားေနထုိင္သည္ အရပ္ေဒသမ်ားတြင္ စစ္ရိပ္ စစ္အေရာင္မ်ား တိမ္စုိင္ၾကီးမ်ားရစ္သုိင္းလွ်က္ရွိသည္ကို ျမင္ေတြ႔ၾကားေနရသည္။

သတၱဳမုဆိုးၾကီးမ်ားတုိ႔၏ ပေယာဂမ်ားေၾကာင့္ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ၾကသူမ်ား တစ္ဖြဲ႔ႏွင့္ တစ္ဖြဲ႔ ရန္ေစာင္ေနၾကသည္။ ဘုိးဘြား စဥ္ဆက္ ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္ျပီး ဘဝကို ရုန္းကန္လာၾကသည့္သူမ်ားေနရာထိုင္ရာေဒသသို့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိသည့္ အလံေတာ္ေနာက္၀ယ္ တူးမည့္ေဖာ္ၾကမည့္ ကုမၸဏီၾကီးမ်ား ထုိေဒသမ်ားသို႔ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။
ေကာင္းမြန္လွေသာ လစာေထာက္ပံ့မွဳမ်ား ႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာသုိ႔ မၾကာခဏ ေျခစၾကၤာျဖန့္ခြင့္ရသည့္အဖြဲ႔အစည္းၾကီး၊ငယ္တုိ႔မွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာမ်ားႏွင့္ အေဒၚ မမမ်ားတုိ႔က ေတာင္တန္းေဒသမွ ရုိးသား ျဖဴစင္လွေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ားတုိ႔အား သင္တန္းမ်ားေပး၊ အျမင္ဖြင့္ကာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိမ္းသိမ္းေရးအတြက္ ဆႏၵျပတုိက္ပြဲဝင္ေစ၏။ မမွားပါ၊ မွန္ကန္ျမင့္ျမတ္ေသာ လုပ္ရပ္ပင္ျဖစ္ပါ၏။
လူ့အခြင့္ေရး ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား၊သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မထိႏွင့္။ မီးပြင့္သြားမည္ဆုိေသာ ပုဂၢဳိလ္ၾကီးမ်ား ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ၂၀၁၂ ေနာက္ပိုင္း အေတာ္မ်ားမ်ားေပၚေပါက္လာ၏။ ဂုဏ္ယူပါ၏၊ ေလးစားပါ၏။
အဆင့္ျမင့္ေသာ ေတြးေခၚမွဳမ်ား ေဝငွ သင္တန္းေပးမွဳကို အဆင့္ျမင့္ေသာ ဟုိတယ္ၾကီးမ်ားတုိ႔တြင္ စတည္းခ်ရင္း တုိက္ပြဲဝင္မည့္ မဟာဗ်ဴဟာမ်ားကုိ ခ်မွတ္ၾကသည္။
အားလံုးကို မဆုိလုိပါ။ လွဳပ္ရွားတုိက္ပြဲဝင္ၾကပါသည္ဆိုေသာ (NGO) မ်ားမွ ပုဂၢဳိလ္မ်ားက အေျခခံလူတန္းစား၊ သာမာန္ဝန္ထမ္းမ်ားထက္ အဆေပါင္းမ်ာစြာ ႏုိင္ငံျခားေငြမ်ားကို လစာမ်ားအျဖစ္ရရွိၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
အမွန္တကယ္ ေဒသခံမ်ားတုိ႔အတြက္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းသြားေသာ စီမံကိန္းမ်ားလည္းရွိပါသည္။ သေဘာတရားမ်ားကို ထပ္တလဲလဲႏွင့္ လက္ဆင့္ကမ္းေဝငွမွဳမ်ားလည္းရွိပါ၏။

ျဖဴစင္လွေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ လူငယ္ထုမ်ားအတြင္း ျပည္ပမွ ေထာက္ပံ့ေသာ အဖြဲ႔အစည္းၾကီးငယ္တုိ႔၏ မရုိးသားေသာ ဗုိင္းရပ္ပိုးမ်ား မကူးစက္ေစရန္၊ အကိုက္မခံေစရန္ အမ်ဳိးသားေရး သတိျဖင့္ အစဥ္ ႏုိးၾကားေနဘုိ႔လုိပါ၏။
ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ အသြင္ေျပာင္း၍သြားေသာ စိန္ေခၚမွဳ အသစ္မ်ားကို တုိင္းျပည္တြင္ လွည္းေန ေလွေအာင္း ကြန္ဒိုမီနီယံေနသူပါမက်န္ ျပည္သူလူထုမ်ား ရင္ဆုိင္ေနၾကရသည္။ အသူရာေနမင္းၾကီး၏ ေအာက္၌ တည္ျမဲေသာ အရာသည္ မရွိပါ။
ၾကည္လဲ့ေသာ ေကာင္းကင္ျပာျပာေအာက္၌ ေဒါနေတာင္တန္းၾကီးသည္၀ပ္စင္း၍ ေန၏။ ကမၻာဦး ေန႔ ရက္ ကတည္းက စ၍ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း ညီေနာင္မ်ား ဒုတ္၊ ဓား၊ ေသနက္ ဆြဲ၍ဆင္ႏႊဲေနေသာ ျပည္တြင္း စစ္ၾကီးကို သူေကာင္းေကာင္းသိ၏။ အဓမၼက်င့္ျခင္းခံရ၍ အပ်ဳိရည္ပ်က္သြားေသာတိုင္းရင္းသူ မိန္းကေလး၏ မ်က္ရည္ႏွင့္ ေၾကကြဲမွဳကို သူသိ၏။ အဘယ္မည္ေသာ လွ်ိဳ၊ခ်ဳိင္၊ အဘယ္မည္ေသာ သစ္ပင္ရိပ္မွာ သူမ၏သားအရုိး ေျမစာ ရွိမည္မွန္းကို မသိပဲ၊ ေၾကြကြဲမွဳၾကီးမားစြာျဖင့္ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ႏွင့္ ငိုေၾကြးေသာ အထက္ျမန္မာျပည္ အညာေဒသ ေက်းေတာရြာမွ ဗမာအမ်ဳိးသမီးၾကီး၏ ရင္ထုမနာအျဖစ္ကိုလည္း သူသိ၏။

ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ အမိျမန္မာႏုိင္ငံ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ
                                                           ေလာအယ္စိုး
                                                                       (၅.၂၁.၂၀၁၈)
                                                                         Buffalo