"ဘုန္းဘုန္း သားတို႔ကြဲသြားၿပီ။"
"ဘာရယ္...သား?"
"သားတို႔အၿပီးကြဲသြားၿပီေျပာတာ။" ကေလးက ကိုယ့္ကို ၀မ္းနည္းတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။
အသက္က ၂၂ ႏွစ္ပဲရွိေသးတဲ့ကေလး။ ကိုယ့္မ်က္စိထဲမွာ ကေလးပဲ။ သူကခ်စ္တတ္ေနၿပီ။ အိမ္ေထာင္ေတာင္က်သြားၿပီ။ လပိုင္းေလးပဲရွိေသးတယ္ ကြဲသြားၿပီတဲ့လား။ သူ႕မိန္းမေလးကေကာ အသက္ဘယ္ေလာက္မွတ္ေနလဲ။ ၁၈ ႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသးဘူး။ ၁၀ တန္းတက္ေနတုန္းတဲ့။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ေတာ့မယ္လို႔ ႀကံဳး၀ါးခဲ့တဲ့ အာဂမိန္းခေလး။ အိမ္ကို စံုကန္ၿပီး ခ်စ္သူဆီေရာက္လာတဲ့မိန္းခေလး။
"သား လိုက္ရွာတာ ၃-ရက္ရွိၿပီ ဘုန္းဘုန္း။ သားတာ၀န္ေက်ၿပီလို႔ထင္တယ္။ သူ႕မိဘေတြက ၀ွက္ထားတယ္။ သားကပိုက္ဆံမရွိေတာ့ ခြဲတာထင္တယ္။"
မ်က္ရည္အ၀ိုင္းသားနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ ဒီကေလး။ စိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ သူေတာ္ေတာ္ ခံစားေနရတာ။ အစကတည္းက ထင္ၿပီးသား။ သိပ္မၾကာပါဘူးလို႔ ထင္ၿပီးသား။ ေၾသာ္ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ ၀င္စို႔ထြက္စို႔လုပ္လို႔ရတဲ့ ကစားနည္းမဟုတ္ဘူး ကေလးတို႔ရဲ႕။ မိန္းခေလး ရက္စက္ပံုကလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းေတာင္ မေျပာသြားပဲ တိတ္တိတ္အိတ္ေတြယူၿပီး ဆင္းသြားတာ။ ေယာက်ၤားေလးခမ်ာ အရူးတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတာေပါ့။ အုတ္နံရံနဲ႔ေခါင္းနဲ႔ ေဆာင့္ပစ္တယ္တဲ့။ ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာနဲ႔။
"ေၾသာ္ သားရယ္၊ အစကတည္းက ဘုန္းဘုန္းေျပာၿပီးသား။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြကို အကုန္ေျပာၿပီးသား။ သားမႊန္ေနလို႔ ဘုန္းဘုန္းဘာမွ ကန္႔ကြက္စကားမေျပာခဲ့တာ။ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳး ဘယ္သူ႕စကားမွ နား၀င္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းဘုန္းတပည့္ေတြဆို မႊန္လာၿပီဆိုလႊတ္ထားလိုက္ေတာ့တာ။ ခံပေစဆိုၿပီးကို လႊတ္ထားလိုက္တာ။ ခံရေတာ့မွ သိတာကိုး။ အဲဒီေတာ့မွ ဟုတ္တယ္လို႔ေျပာၾကတာ။ မၿမဲဘူးဆိုတာ သိၿပီးသား။ ဒီအရြယ္ေလးနဲ႔ ဘာကိုစဥ္းစားတတ္မွာလဲ။ သက္သက္စိတ္ကစားတာ။ သားလြတ္လပ္သြားတယ္လို႔ မွတ္လိုက္။"
ကိုယ္ကသာေျပာေနတာ သူကငိုမဲ့မဲ့။ ခိုးေျပးခဲ့တာလည္းမဟုတ္။ သူ႕ဖာသာတက္လာၿပီး သူ႕ဖာသာထြက္သြားတာ ေကာင္ေလးခမ်ာ ခံစားရတာေပါ့။
"တစ္ခါတစ္ခါ သတိရတာေပါ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕။ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို သတိရတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ဆိုလည္း သတိရတယ္။ ေမ့ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ သားႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုန္းဘုန္းရယ္..လူပဲ ခံစားခ်က္ေတာ့ရွိတာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါ သူျပန္လာရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။"
သူကေတာ့ သတိေတြရလို႔၊ ဟိုက အေတြ႕ေတာင္မခံဘူး။ ဘယ္သူမွလာေခၚတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္ဆင္းသြားတာ။ ေၾသာ္ အခ်စ္အခ်စ္ ရယ္စရာႀကီးပါ။ စိတ္ကစားရံုသက္သက္၊ တဒဂၤသာယာမႈသက္သက္ပါ။ ထမင္းမ၀ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားပါေရာလား။
"သားရယ္..... အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ ခံစားမေနပါနဲ႔။ မတန္လို႔ပါ သားရယ္။ သား လြတ္လပ္ၿပီလို႔သာ မွတ္ပါကြာ။ သားမွာ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ ဘ၀အတြက္ လုပ္ရမွာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။"
ေျပာသာေျပာရတာ သူက မ်က္ရည္က၀ဲ၀ဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ေတြ႕က်က်ေတြ ဘာေတြေျပာေနလည္း နားမ၀င္တတ္ဘူးေလ။ ဒါဟာ အခ်စ္ဆိပ္ ငယ္ထိပ္ေရာက္ေနခ်ိန္ပဲ။
"သူ႔ကို ျပန္မ်ားလာမလားလို႔ေတာ့ သား..ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။ သူျပန္လာရင္ ၀မ္းသာမွာ။"
"ဟ....သားရ၊ သူျပန္လာရင္ သားျပန္ဒုကၡေရာက္ၿပီေပါ့။ အခုမွ သားအတြက္ အသက္ရႈေခ်ာင္သြားတာ။ သားလခက ဘယ္ေလာက္ရလို႔လဲ။ သူကအလုပ္မလုပ္ပဲ ထုိင္စားရံုသက္သက္။ သူျပန္လာရင္ သားတို႔ ထမင္းျပန္ငတ္ရံုေပါ့။ စိတ္ကူးမယဥ္ပါနဲ႔ သားရယ္။"
ဒီလိုျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ သိေနၿပီးသား ဇာတ္လမ္းေတြကို ၾကားရတဲ့အခါ ကိုယ္ကေတာ့ မတုန္လႈပ္ေပမဲ့ ကာယကံရွင္ေတြကေတာ့ အရူးအမူးခံစားေနတာေလ။ ေလာေလာလတ္လတ္ႀကီး ကေလးအေတြးနဲ႔ ဘယ္လိုေမ့လို႔ရႏိုင္ပါ့မလဲ။
"သား.......၊ အခု သားကငယ္ေသးေတာ့ ဒီကိစၥကအႀကီးႀကီးျဖစ္ေနတာ။ သား အသက္ ၃၀ ေလာက္ေရာက္သြားရင္ အခုျဖစ္ေနတာေတြဟာ ရယ္စရာႀကီးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ၄၀ ေလာက္ေရာက္သြားရင္ ငယ္ငယ္ကခံစားတာေတြဟာ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြလို ျဖစ္သြားေရာ။ အခ်ိန္က ကုစားလိမ့္မယ္သား။ အခုေတာ့ အဲဒါကို ေခါင္းထဲသိပ္မထည့္ပဲ လက္ေတြ႕ဆန္ဆန္ နည္းနည္းေတြးၾကည့္....သား။"
ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူ႕ရဲ႕ခံစားခ်က္ဟာ အထြတ္အထိပ္ပဲေလ။ သူ႕ခံစားခ်က္ကိုလည္း နားလည္ေပးတာကို ျပရေသးတယ္။ ခံစားခ်က္ကို ျပက္ရယ္ျပဳသလိုမ်ိဳး မလုပ္ရက္ပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္က ေမတၱာနဲ႔ နားလည္မႈလိုတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အလိုလိုက္ေပးလို႔လဲမရဘူး။
"သား.... ထမင္းစားၿပီးၿပီလား?" မသကၤာလို႔ ေမးလိုက္တာ။
"သား.... ထမင္းမစားတာ ၃-ရက္ရွိၿပီ။ သူထြက္သြားကတည္းက။"
စိတ္ထဲမွာ ေသဟဲ့နႏၵိယ လို႔ ေအာ္မိေတာ့တယ္။ ေၾသာ္ သူအသဲကြဲေနတာေလ။ ကေလးခမ်ာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ခ်စ္သူစြန္႔ပစ္သြားတာ ခံလိုက္ရတာကိုး။ ေမတၱာေတြ အနစ္နာခံတာေတြကို ေစာ္ကားခံလိုက္ရတာကိုး။ သိကၡာေတြကို ေကာင္မေလးအသိုင္းအ၀ိုင္းက ခ်နင္းတာလည္း ခံလိုက္ရတာကိုး။ သူ႕ခမ်ာ နဂိုကတည္းကမွ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာ ရွိရွာတာမဟုတ္တာကို တမင္ခ်နင္းတာ ခံရေတာ့လည္း ခံစားရၿပီေပါ့။
"ေအး ေအး၊ သား...... ဘုန္းဘုန္း အားမွ သားကိုအခ်ိန္ယူ စကားေျပာမယ္သိလား။ တစ္ခုခု စားထားသား။ မုန္႔ေလးဘာေလးေတာ့ စားဦး။ ေနာက္ၿပီး စကားေျပာမယ္ေနာ္။"
ေလာကမွာ ဒီလိုကေလးမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးပဲလား။ ဒီလို မစဥ္းမစား မွားၾကတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲလား။ အမ်ားႀကီးပဲရွိေနမယ္ဆိုတာ သိေနပါတယ္။ ဒါေတြဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲ။ အေၾကာင္းေတြကေတာ့ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ကို မ်ားလြန္းလွပါတယ္။ အဓိကက ပညာမတတ္တာေပါ့။ ပညာက တတ္ေအာင္ဘာလို႔မသင္လဲလို႔ေမးရင္ေတာ့၊ ဆက္သင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘ၀အေျခခံ မေကာင္းေတာ့လို႔ေပါ့။
အေျခခံေကာင္းေအာင္ အလုပ္လုပ္ေပါ့လို႔ေျပာရင္ေတာ့၊ ရယ္ေတာ့ရယ္ခ်င္သား ျမန္မာျပည္က အလုပ္အမ်ားစုက ထမင္းေတာင္ မ၀ဘူးလို႔႔႔ပဲေျပာပါရေစေတာ့။ ဒီလို ဆိုးရြားတဲ့ ဘ၀ေတြမ်ားစြာ အတိတ္ကံအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လို႔သာ ကံကိုပဲပံုခ်လိုက္တာက ေကာင္းပါမယ္ေလ။
အသဲကြဲျခင္းဆိုတာကို လက္ေတြ႕ႀကံဳရသူကေလးေတြအတြက္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့၊ အခ်စ္ဆိုတာ ထမင္းတစ္လုတ္ျဖစ္မလာတတ္လို႔ ထမင္းစားရမဲ့အလုပ္ေလာက္ အေရးမပါဘူးကြယ္လို႔ပဲေျပာပါရေစ။
အားလံုး လက္ေတြ႕က်က် ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ၾကပါေစ။
အရွင္သုစိတၱ (ေမာ္ကၽြန္း)
No comments:
Post a Comment