တစ္ခုခုဆို ေပးဆပ္ရတယ္

တစ္ခုခုဆို ေပးဆပ္ရတယ္

လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ ဘဝမွာ လိုခ်င္တာ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ရွိမွာေပါ့။ ပညာေရးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္အကိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ပိုင္ဆုိင္ခ်င္ၾကတယ္။ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ၾကတယ္။ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းၾက တယ္။ ဘဝမွာ အေကာင္းဆံုးေန ထုိင္ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္ေပါ့။ ဘာ ပဲလုပ္လုပ္ပါ။ တစ္ခုခုလိုခ်င္ရင္ ေပးဆပ္ရတယ္။ အလြယ္မရဘူး။ အလကားမရဘူး။ ႀကိဳးစားအား ထုတ္ရတယ္။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရ တယ္။ ဘာလို႔ အဲဒီလိုေရးလဲသိ လား။ ျမန္မာေတြအေတာ္မ်ားမ်ား က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈအားနည္း တယ္။ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈအား နည္းတယ္။ ေပးဆပ္မႈအားနည္း တယ္။ လိုခ်င္၊ ရခ်င္တာမ်ိဳးေတာ့ ရွိတယ္။ အားက်တယ္ေပါ့။ ခင္ဗ်ားေကာ မလုိခ်င္၊ မရခ်င္ဘူး လားဆိုရင္ လိုခ်င္၊ ရခ်င္တာေပါ့ ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္က ျပင္ဆင္တယ္ဗ်။ ႀကိဳးစားအားထုတ္ တယ္ဗ်။ ေတြးေခၚႀကံဆတယ္ဗ်။ ေပးဆပ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဘယ္လို ျပင္ဆင္လဲဗ်။ ဘယ္လိုျပင္ဆင္လဲဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္က အဂၤလိပ္စာေကာင္း ေအာင္ လုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ႏုိင္ငံျခားပညာသင္ဆု ေလွ်ာက္ခ်င္တာ ကိုး။ အေထြေထြဗဟုသုတေတြ ေလ့လာတာေပါ့ဗ်ာ။ အက္ေဆး ေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးေတြမွာ ေဖာက္ ထြက္ဆန္းသစ္ေရးသားခ်င္တာ ကိုး။ ကိုယ့္ထက္သာတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြ႕၊ အေတြ႕အႀကံဳဗဟုသုတ ေတြ ေမးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ႏုိင္ငံ ျခားပညာသင္ဆုေတြ ရလို႔ ႏုိင္ငံ ျခားေက်ာင္းေတြ တက္ခဲ့တာေပါ့ ဗ်ာ။ အလုပ္အကိုင္လည္း ဒီလိုပဲ ဗ်။ ေစာေစာစီးစီး အလုပ္ဝင္တယ္ဗ်ာ။ ေစာေစာအလုပ္ဝင္ေတာ့ လုပ္သက္မ်ားတာေပါ့ဗ်ာ။ အ ေတြ႕အႀကံဳ မ်ားတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္လက္ရွိအလုပ္ကေန အဲဒီ ထက္ ျမင့္မားတဲ့အလုပ္ကို လိုခ်င္ ေတာ့၊ ျမင့္မားတဲ့အလုပ္ဆိုတာ အစိုးရအရာရွိေပါ့။ အစိုးရအရာရွိ ျဖစ္ဖို႔ P.S.C(အဲဒီတုန္းက အေခၚ)ဆိုတာ ေျဖရတယ္။ P.S.C ေျဖ တယ္ဆိုတာ ဘြဲ႕ရမွ ေျဖရတယ္။  ဘြဲ႕မရခင္ ဒုတိယႏွစ္ကတည္းက P.S.C ေျဖဖို႔ က်ဴရွင္ေတြ တက္ ေနၿပီ။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အရာရွိ စာေမးပြဲဝင္ေျဖ၊ ျပန္တမ္းဝင္အ ရာရွိ ေစာေစာစီးစီးျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါေတြအားလံုးက ႀကိဳးစားအား ထုတ္လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ျပင္ဆင္လို႔ေပါ့ ဗ်ာ။ ေပးဆပ္လို႔ေပါ့ဗ်ာ။

စာေရးေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ။ စာေရးဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ ပြင့္ လာၿပီဆိုတဲ့ စစ္အစိုးရလက္ထက္ ကတည္းက ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီ တုန္းက အင္တာနက္တို႔၊ အီး ေမးလ္တို႔ဆိုတာ သိပ္မသံုးေသး ဘူး။ ၂၀၀၇ ဝန္းက်င္ေပါ့။ ဒီလိုပဲ ေနပူ၊ မိုးရြာမေရွာင္ စာမူေတြကို ဂ်ာနယ္တုိက္ေတြဆီသြားၿပီး အ ႀကိမ္ႀကိမ္၊ အလီလီပို႔ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တစ္ပုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုဒ္စပါလာ တယ္။ အခုေတာ့ ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ားစုစည္းမႈစာအုပ္ပဲ ငါးအုပ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးတယ္ဆိုတာ မလြယ္လွဘူး။ အခ်က္အလက္ေတြ ပါဝင္တဲ့ ေဆာင္းပါးဆို သုေတသနစာတမ္း ငယ္သေဘာပဲ။ အကိုးအကား ေတြ ရွာရတယ္။ တိုက္ဆိုင္စိစစ္ရ တယ္။ ဆက္စပ္စဥ္းစားရတယ္။ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အၿပီးအစီးေရး ဖို႔ အခ်ိန္ သံုးနာရီေလာက္ယူရ တယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ ေဆာင္း ပါးေပါင္း ၄၀၀ နီးပါးေရးခဲ့ၿပီဆို ေတာ့ တြက္ၾကည့္တယ္။ တစ္ပုဒ္ ကို ၃ နာရီ၊ အပုဒ္ေရ ၄၀၀ ဆိုရင္  နာရီေပါင္း ၁,၂၀၀ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ။ အဲဒီနာရီေပါင္း ၁,၀၀၀ ေက်ာ္ေရး သားအားထုတ္မႈကေန စာအုပ္ငါး အုပ္ျဖစ္လာတယ္။

ဒီလုိပဲ။ စာေရးသူက အခုဆို အသက္(၄၀)ေက်ာ္ေနၿပီ။ ကိုယ္ ခႏၶာက သိပ္အေျပာင္းအလဲမျဖစ္ ဘူးေပါ့။ ထိန္းႏိုင္တယ္ေပါ့။ Gymေတြဆီေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ မသြားျဖစ္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ အိမ္မွာ ေလ့ က်င့္ခန္း တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ ပံုမွန္ လုပ္ျဖစ္တယ္။ အသီးအရြက္ မ်ားမ်ားစားတယ္။ အသီးအႏွံစား တယ္။ ေရမ်ားမ်ားေသာက္တယ္။ အနံ႔ျပင္းမယ့္ အရာဆို ေရွာင္ တယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္ ရင္ သဘာဝအတိုင္း အၿမဲေလ့က်င့္တယ္။ ေဆးစားရတာ မႏွစ္သက္ ဘူး။ မျဖစ္မေနမွသာ စားတယ္။ သန္႔ရွင္းေရးဂ႐ုစိုက္တယ္။ အ သက္ရွည္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ က်န္းမာခ်င္လြန္းလွလို႔ မဟုတ္ ဘူး။ ရွင္သန္ခ်ိန္မွာ အရည္အ ေသြးရွိရွိ ေနခ်င္လို႔ျဖစ္တယ္။ သက္တူသူငယ္ခ်င္းေတြဆို ဗိုက္ ထြက္တဲ့သူက ထြက္၊ ဝတဲ့သူက ဝ၊ သူတို႔ဆို ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုေန ထုိင္သလဲဆိုတာ ခဏခဏေမး တယ္။ အသက္အရြယ္ဆိုတာ ညာလို႔မရပါဘူး။ ကိုယ့္ကို မထင္ ရဘူးေျပာလည္း ဝမ္းမသာဘူး။ ဘဝင္မေျမာက္ဘူး။ အသက္(၅၀) ဆိုလည္း ဒီလိုပဲ ေနမွာပဲ။ အသက္ (၆၀)လည္း ဒီလိုပဲေနမွာပဲ။ ဆံျဖဴ လည္း မတုန္လႈပ္ဘူး။ သြားက်ိဳး လည္း မတုန္လႈပ္ဘူး။ ခ်ည့္နဲ႔သြား လည္း မတုန္လႈပ္ဘူး။ ျဖစ္ၿပီးရင္ ပ်က္မွာပဲ။ လူဆိုတာ ေနတတ္ဖို႔ ပဲ အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ေက်နပ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ဗ်ာ။ တစ္ ေလာက ႐ံုးမွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း အင္တာနက္မွာ ေမာ္ဒယ္လ္လုလု ေအာင္ သဲေသာင္ျပင္မွာ ႐ိုက္ထား တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းအ လွဓာတ္ပံုေတြ ေတြ႕တယ္။ တစ္ ေန႔လံုး ႏိုင္ငံေရးသတင္းေတြ ရွာ ေဖြ၊ ဘာသာျပန္ရင္း ေခါင္းေနာက္ ေနတာ မ်က္စိေတြ က်ယ္သြားတာ ေပါ့။ မိုက္တယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ ဂ်ပန္မွာ၊ ကိုရီးယားမွာ ေက်ာင္း တက္တုန္းက ဂ်ပန္ေမာ္ဒယ္၊ ကိုရီးယားေမာ္ဒယ္ခႏၶာကိုယ္အ လွဓာတ္ပံုေတြ အမ်ားႀကီးၾကည့္ ခဲ့ဖူးတယ္။ လုလုအလွက စံခ်ိန္မီ တယ္။ မိန္းမယူခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားတယ္ဗ်ာ။ မိန္းကေလးဆိုတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္ရတယ္။ ေဖာင္း သင့္တဲ့ေနရာေဖာင္း၊ ခ်ိဳင့္သင့္တဲ့ ေနရာ ခ်ိဳင့္ရမွာေပါ့။ ဘာေျပာ တယ္။ ျမန္မာမ်က္စိနဲ႔ဆို မသင့္ ေတာ္ဘူး ဟုတ္လား။ အဲဒါေတာ့ မသိဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ဝင္ စားတာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ မိန္းမပဲ ရွိ တယ္။ ဒါမ်ိဳး ႐ိုက္ၾကေဟ့လို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ျပတဲ့သူကျပ ေတာ့ ၾကည့္တဲ့သူက ၾကည့္တာ ေပါ့ဗ်ာ။ အရည္အေသြးေကာင္း ေတာ့ ခ်ီးမြမ္းတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီ ေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီထက္ ေက်ာ္ မေတြးပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္က ႏွာသ ေဘာနဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က ဘာလုပ္လုပ္ အခ်ိန္ယူ ျပင္ဆင္ႀကိဳးစားအား ထုတ္က်င့္ရွိလို႔ တစ္ေယာက္ ေယာက္ ထူးခြၽန္ထင္ေပၚတယ္ဆို ရင္လည္း သူ ဘယ္ေလာက္အား ထုတ္ႀကိဳးပမ္း ေလ့က်င့္တည္ ေဆာက္ရတယ္ဆိုတာ သိတယ္ ဗ်ာ။ အားေပးတယ္ဗ်ာ။ အသိအ မွတ္ျပဳတယ္ဗ်ာ။

တခ်ိဳ႕က အားသာ အားက် တယ္။ မႀကိဳးစားဘူးဗ်။ တစ္ ေယာက္ေယာက္ေအာင္ျမင္ရင္၊ အဆင္ေျပရင္ ဘယ္လိုအားထုတ္ ရသလဲ မေမးဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တာပဲ သိတယ္။ ခဏခဏႀကံဳဖူးတယ္။ ပညာသင္ဆုရၿပီဆိုရင္ ေမးၾက တယ္။ ဘယ္လိုေလွ်ာက္ရမလဲ။ ဘယ္ကို ေလွ်ာက္ရမလဲ။ ဘြဲ႕ရ ထားတယ္။ ေလွ်ာက္လို႔ရလား။ အဂၤလိပ္စာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဟိုေရာက္မွ လုပ္လို႔ရလား။ အ လြယ္ပဲဗ်ာ။ ႏိုင္ငံတကာပညာ သင္ဆုရတယ္ဆိုတာ အခုမွ အား ထုတ္ႀကိဳးစားမႈရဲ႕ ရလဒ္မဟုတ္ ဘူး။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ျပင္ဆင္ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈရဲ႕ရလဒ္ျဖစ္တယ္။ ဘယ္လိုအားထုတ္လုပ္ေဆာင္ရ မလဲ၊ ဘာေတြ ျပင္ဆင္သင့္သလဲ၊ အခုထိ ဒါေတြ လုပ္ထားၿပီးၿပီ။ ျဖစ္ႏုိင္သလား၊ ရႏုိင္သလား ဒါမ်ိဳးေမးပါ။ လုပ္ထားတဲ့ ရလဒ္ကို ထုတ္ျပပါ။ ေမးလည္း ေမးေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ဆို ငယ္ငယ္က အေမး အျမန္းအရမ္းထူတယ္။ ဆရာေတြ ဆို ခဏခဏေမးလို႔ စိတ္ညစ္ၾက တယ္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္က ေမးရင္ အေျဖရတယ္။ သူမ်ားက မရဘူး။  ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ကေမး တယ္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ဘာေတြ လုပ္ထားတယ္။ ဘယ္လိုႀကိဳးစား အားထုတ္ထားတယ္ဆိုတာ အ ရင္ျပတယ္။ ၿပီးမွ ေမးတယ္။ ဒီ ေတာ့ ေျဖမယ့္သူက သိပ္မေရွာင္ ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္လုပ္ေဆာင္မႈ ေတြအေပၚ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး အေျဖတစ္ခုခုေတာ့ ေပးတယ္။

ႏိုင္ငံျခားနဲ႔ဆက္သြယ္ေတာ့ လည္း ဒီလိုပဲ။ ကိုယ္က ေမးရင္ စာထဲမွာ (အီးေမးလ္ထဲမွာ)ကိုယ္ ဘက္က ဘာေတြ လုပ္ထားတယ္၊ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားတယ္ဆို တာ အၿမဲထည့္ေျပာတယ္။ ေမး႐ံု တင္မဟုတ္ဘူး။ ေမးတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ေမးတာျဖစ္တယ္။ လူဆိုတာ သူက ကိုုယ့္အေၾကာင္း လည္း စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အ လုပ္အကိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာသင္ ဆုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္က သူတို႔အ ေၾကာင္းေလ့လာဖတ္႐ႈၿပီးမွ သူ တို႔အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္သိခ်င္တာ၊ ကိုယ္လုိခ်င္တာကို ေရာေထြးေမး တာေပါ့။ အဲဒီလိုဆို ဟိုဘက္က ကိုယ့္ဆီ ျပန္အေၾကာင္းျပန္ဖို႔ အ ခြင့္အလမ္းမ်ားတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ဆိုကိုယ့္ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကို လာ Add တယ္။ လာမိတ္ဆက္တယ္။ Hi ေတြ ဘာေတြ လာလုပ္တယ္။ Hi ေလာက္နဲ႔ေတာ့ မတံု႔ျပန္ဘူးဗ်ာ။ မိတ္ေဆြျဖစ္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္ Post ကို ဖတ္ေလဗ်ာ။ စာနည္းနည္းေရး ၿပီး မိတ္ဆက္ေပါ့။ ၿပီးရင္ လုပ္ေသးတယ္။ ဘယ္သူလဲမသိဘူးေနာ္ဆို တာမ်ိဳးေပါ့။ ထားပါေလ။ ေဖ့စ္ ဘြတ္ခ္ဆိုတာ လူေပါင္းစံုပဲ။ ေျပာခ်င္တာ ဆက္သြယ္တတ္ဖို႔ပါ။ ဆက္သြယ္ေရးမွာကို အဆက္အသြယ္ရခ်င္ရင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးဆိုတာ ပညာေရး၊ အလုပ္ကိုင္၊ ႀကီးပြားေရးေတြမွာ အင္မတန္အေရးႀကီးတယ္။

အခုဆို ေခတ္ႀကီးက အလ်င္ အျမန္ေျပာင္းလဲေနတယ္။ ပညာ ေရးအခြင့္အလမ္းေတြ၊ အလုပ္အ ကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြက အမ်ိဳး မ်ိဳးရွိေနတယ္။ သင္တန္းေတြက လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြင့္ေနတယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖုိ႔ လို တယ္။ ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖုိ႔ လို တယ္။ ခ်င့္ခ်ိန္ေတြးေခၚဖို႔ လို တယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္သံုးတာ မ ေကာင္းဘူးဆိုေပမယ့္ ေဖ့စ္ ဘြတ္ခ္က သံုးတတ္ရင္ သင္တန္း တစ္မ်ိဳးပဲ။ တစ္ခါတေလ သင္ တန္းေတြထက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ က ပိုၿပီး အက်ိဳးရွိေနတတ္တယ္။ လူအေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္။ ႀကီး မွ၊ ငယ္မွ မဟုတ္ဘူး။ ရင့္က်က္ တဲ့သူက ရင့္က်က္တာပဲ။ စိတ္ ကူး၊ အိပ္မက္ႀကီးမားသူေတြ အေနနဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ တစ္ခုခုဆို ေပးဆပ္ရတယ္ဆိုတာ ေျပာလို ရင္းပါ။ ။

(ေဖာ္ျပပါ ေဆာင္းပါးသည္ စာေရးသူ၏ အာေဘာ္သာျဖစ္ပါသည္)

By  ေအာင္ေအာင္(IR)

7Day News