လြန္ထူးျမတ္သည္ ၀ါကြၽတ္ၿပီ

လြန္ထူးျမတ္သည္ ၀ါကြၽတ္ၿပီ

ျမန္မာတို႔ အထြတ္အျမတ္ထားသည့္ ၀ါလကင္းလြတ္ သီတင္းကြၽတ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္ ၂၅၆၁ ႏွစ္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၉ ခုႏွစ္၏ သီတင္းကြၽတ္အခါသမယ ျဖစ္ပါသည္။

ဤအခါသမယကို အဘယ္ေၾကာင့္ ျမန္မာတုိ႔ အထြတ္အျမတ္ ျပဳၾကပါသနည္း။

တူသီတင္းကြၽတ္၊ ၾကာ၀တ္ကယ္လိႈင္ညီ
အသ၀ဏီ၊ နာရီခ်ိန္ဆြဲ
ဆီမီးျမင္းမိုရ္၊ မဂ္ဖုိလ္႐ႈၾကပြဲ။
ကင္း၀န္မင္းႀကီးဖြဲ႕ဆိုေသာ အိုင္ခ်င္းမွ ျဖစ္သည္။ ဤအခါကို ခ်ိန္ခြင္ကိုင္ေယာက်္ား႐ုပ္ကို သတ္မွတ္လ်က္ တူရာသီဟုေခၚၾကသည္။ ရာသီပန္းက ၾကာပန္းျဖစ္ၿပီး ကုံကုမံပန္းတို႔လည္း ပြင့္သည္။ ရာသီပြဲေတာ္ကား ဆီမီးျမင္းမုိရ္ပြဲေတာ္ျဖစ္ေလသည္။ ရဟန္း၊ သာမေဏတုိ႔သည္ မိမိတို႔ သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းတြင္ ၀ါတြင္းသံုးလကာလပတ္လံုး ၀ါကပ္ပါ၏ဟု ေဆာက္တည္ကာ ၀ါဆိုေတာ္မူၾကသည္။ သံုးလျပည့္ေျမာက္၍ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္သည့္အခါ ပ၀ါရဏာျပဳၾကၿပီး ၀ါမွကြၽတ္လြတ္ျခင္းကို သီတင္းကြၽတ္လဟု ေခၚၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ပ၀ါရဏာျပဳျခင္းမွာ ျမတ္စြာဘုရားသခင္က ၀ါမွထေသာ ရဟန္းတုိ႔သည္ အခ်င္းခ်င္းျမင္၍ျဖစ္ေစ၊ ၾကား၍ျဖစ္ေစ၊ ယံုမွားသံသယရွိ၍ျဖစ္ေစ ထိုအေၾကာင္း သံုးပါးေၾကာင့္ ဖိတ္ၾကားခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္အခါတြင္ သံဃာတို႔ အညီအညြတ္ စည္းေ၀းၾကကာ ေထရ္စဥ္အလုိက္ အခ်င္းခ်င္း ဖိတ္ၾကားရသည္။ ဤသည္ကို ပ၀ါရဏာျပဳသည္ဟုဆိုသည္။ ဤသုိ႔လိုက္ ေလ်ာျခင္းျဖင့္ အာပတ္မွ ထေျမာက္ပါသည္။ ၀ိနည္းကို ေရွး႐ႈျခင္းျဖစ္ၾကသည္။ ကုစားျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤအခါသည္ ရဟန္းသံဃာတို႔အဖို႔ မြန္ျမတ္လွသည္။ ျမင့္ျမတ္လွသည့္အခါပင္ ျဖစ္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တုိင္သည္ သတၱမ၀ါကို တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၌ ၀ါဆိုေတာ္မူသည္။ မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ သႏၲဳႆိတနတ္သားကို အေၾကာင္းျပဳအမွဴးျပဳ၍ ေလာကဓာတ္တစ္ေသာင္းမွ နတ္ျဗဟၼာ အေပါင္းတို႔အား ‘အဘိဓမၼာတရား’ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုးပင္ျဖစ္၏။ တရားေတာ္လည္း ေဟာၾကားအၿပီး သီတင္းလည္းကြၽတ္ေသာအခါ ဘုရားရွင္သည္ လူ႔ျပည္သကၤႆၿမိဳ႕သို႔ သိၾကားမင္းဖန္ဆင္းေသာ ေစာင္းတန္းသံုးသြယ္၊ အလယ္ေစာင္းတန္းျဖစ္ေသာ ပတၱျမားေစာင္းတန္းမွ ဆင္းသက္ေတာ္မူသည္။ က်န္ေစာင္းတန္းႏွစ္သြယ္မွာ ျခံရံေသာေရႊေစာင္းတန္း၊ ေငြေစာင္းတန္းဟူပါ၏။ ထိုေစာင္းတန္းတို႔မွ နတ္မ်ားျဗဟၼာမ်ား ျခံရံကာ ၾကြခ်ီဆင္းသက္ေတာ္မူသည္။ မင္းႏွင့္တကြ ျပည္သူတုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ဆီမီးတန္ေဆာင္ထြန္းကာ ႀကိဳဆုိ ပူေဇာ္ၾကေလသည္။

ၾကာငါးမည္ ႀကိဳင္သင္းလို႔
လွ်ံ၀င္းတဲ့ေျပာင္ထိန္၊
ေရႊနန္းေတာင္ေတာ္ဦးမွာလ
ကြန္႔ျမဴးျမင္းမိုရ္မီး
ညီးတဲ့ခါခ်ိန္၊
ရွိဦးငယ္ႏွိမ္၊ သံုးႀကိမ္႐ိုေပ်ာင္း၊
သကၠစၥဂါရ၀ါႏွင့္
စဥ္အလာပူေဇာ္ပြဲကို
ခဲၾကေပေတာင္း။ ။

စာဆို ဖိုးသူေတာ္ဦးမင္း ဖြဲ႕ဆိုခဲ့သည့္ သီတင္းကြၽတ္လဘြဲ႕ ျဖစ္ပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တုိင္ အမိေတာ္စပ္ဖူး သူ႔ေက်းဇူးကို တံု႔ျပန္ဆပ္ခဲ့ၿပီ။ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္က ေကာသလတိုင္း ဇနပုဒ္၌ ၀ါဆိုၾကေသာ ရဟန္းတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳလ်က္ ၀ါကြၽတ္သည့္အခါ ပ၀ါရဏာျပဳေစခဲ့ၿပီ။ သို႔ျဖစ္၍ သီတင္းကြၽတ္အခါသမယသည္ သန္႔စင္မြန္ျမတ္လွသျဖင့္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာျမတ္သံုးပါးကို အ႐ိုအေသ အေလးအျမတ္ ပူေဇာ္ၾကသည့္ အခါသမယျဖစ္ရေပသည္။ ဘုရားအဆံုးအမ၊ တရားအဆံုးအမတုိ႔ကို ရဟန္းသံဃာတုိ႔ႏွင့္တကြ၊ မင္းႏွင့္ျပည္သူအေပါင္းတုိ႔ရရွိ၍ ခံယူပူေဇာ္ၾကရာ အခ်ိန္အခါမို႔ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ အထြတ္အျမတ္ထားကာ သကၠစၥဂါရ၀ ျပဳၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ရဟန္းသံဃာတုိ႔သည္ သီတင္းသုံးေဖာ္ အခ်င္းခ်င္း ဖိတ္ၾကားပ၀ါရဏာျပဳကာ အျပစ္တစ္စုံတစ္ရာ သုံးသပ္ေ၀ဖန္ ၀န္ခံမႈျပဳၾက သကဲ့သုိ႔ပင္ လူတုိ႔ကလည္း ဤကဲ့သုိ႔ ျပဳႏိုင္ၾကပါလွ်င္ အဘယ္မွ် ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းပါမည္နည္းဟူ၍ ဆရာႀကီး ဦးေသာ္ဇင္က သူ၏ ‘ရာသီသဘင္’ တြင္ ေတာင့္တခဲ့ပါသည္။ လူခ်င္းလူခ်င္း အျပစ္ျမင္လည္း ေ၀ဖန္ဆင္ျခင္ ျပဳျပင္ပါက-

ညီညြတ္ျခင္း၊
စည္းလုံးျခင္း၊
ေျပလြင္ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းသို႔ ေရာက္ၾကမည္ျဖစ္၍ ဆရာႀကီးဦးေသာ္ဇင္က ေတာင့္တျခင္းျဖစ္ေပသည္။

ယေန႔တုိင္ မ်က္ေမွာက္ျမန္မာမႈတြင္ေတာ့ ဤသို႔ေသာ အခါကာလဆုိလွ်င္ ဆီမီးထြန္းညႇိ ပူေဇာ္ၾကသည္။ အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔ က်င္းပၾကသည္။ သီလေဆာက္တည္ၾကသည္။ လွဴဒါန္းမႈျပဳၾကသည္။ ဘုိးဘြားမိဘ၊ ဆရာသမားတုိ႔ကုိ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ေကာင္းကင္ယံတြင္ လျပည့္၀န္းႀကီး ၀င္း၀င္းပပ ရႊန္းရႊန္းျမျမ သာေနကာ မုိးေလကင္းစင္လ်က္ ေဆာင္းေလကလည္း စေတာ့မည္မုိ႔ သာခ်င္းႀကီး သာေတာ့သည္။

မိမိတို႔သည္ ဘုရားကုိ ကုိးကြယ္ဆည္း ကပ္ၾကသည္။ တရားေတာ္ကုိ ယုံၾကည္ကုိးစား လုိက္နာၾကသည္။ သံဃာေတာ္ျမတ္တုိ႔ကုိလည္း ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ၾကသည္။

ဤရတနာသုံးပါး အဆုံးအမကုိ သတိခ်ပ္ ၾကပ္ၾကပ္႐ႈဆင္ျခင္ျခင္းသည္ မဂ္ဖုိလ္႐ႈျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

မိဘႏွင့္ ဆရာ ဟူသည္လည္း ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာႏွင့္ တစ္ဂုိဏ္းတည္း။

ေခတ္အခါ ေခတ္ကမၻာႀကီးက သတ္မွတ္ေပးထားေသာ ‘ကမၻာ့ဆရာမ်ားေန႔’ ဆုိသည္ကလည္း တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပင္ ျမန္မာတုိ႔ သီတင္းကြၽတ္သမယျဖစ္သည့္ ေအာက္တုိဘာ ၅ ရက္၊ ကမၻာ့ဆရာမ်ားေန႔ (World Teacher’s Day) သည္ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔တြင္ လာၿပီးက်ေရာက္ တုိက္ဆုိင္ေနပါသည္။

မိမိတို႔၏ ျမန္မာမႈတြင္ မိဘသည္လည္း ဆရာ ျဖစ္ပါသည္။ မိဘတုိ႔အား ေန႔စဥ္ညစဥ္ ရွိခိုးကန္ေတာ့ေနျခင္းသည္ ဆရာတုိ႔အားလည္း ေန႔စဥ္ညစဥ္ကန္ေတာ့ေနျခင္းပါဟု ဆရာႀကီးတစ္ဦးက မိန္႔ခဲ့ဖူးပါသည္။

ေက်ာင္းဆရာ ကဗ်ာဆရာ ကန္႔ဘလူ ခင္ေမာင္ေဆြက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဖြဲ႕ခဲ့ဖူးပါသည္။ သူ႔ကဗ်ာက ခ်စ္စရာ ခံစားမိစရာမုိ႔ ကူးထားမိပါသည္။

ကြၽႏု္ပ္တပည့္ နမာမိ
က၀ိမဟာ၊ ျမတ္ဆရာအား
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာကႏုတ္ျဖင့္
ကြၽႏု္ပ္တပည့္ နမာမိ။
ဆရာ့အရိပ္၊ စုိးမထိတ္ဘဲ
ေမွးမွိတ္ခဲ့ဖူး အႀကိမ္ႀကိမ္။
ဆရာ့စကား၊ မဆန္းျပားလည္း
ခမ္းနားမွတ္သား အခါခါ။
ဆရာ့ပညာ၊ ရတနာကုိ
ရသာခံဖူး အဖန္ဖန္။
ဆရာ့စ႐ုိက္၊ ျမတ္မကုိဋ္ကုိ
ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ဖူး အထူးထူး။
ဆရာ့ေမတၱာ၊ အၾကင္နာကုိ
တြယ္တာခဲ့ဖူး အဖုံဖုံ။
က၀ိမဟာ၊ ျမတ္ဆရာအား
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာကႏုတ္ျဖင့္
ကြၽႏု္ပ္တပည့္ နမာမိ။ ။

စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာတုိ႔ဟူသည္ မိဘႏွင့္ ဆရာတုိ႔ကုိ သူတုိ႔၏ ႏွလုံးသားမွ စာလကၤာတုိ႔ျဖင့္သာ ကန္ေတာ့ႏုိင္ၾကပါေလသည္။ အခုလည္း ကုိခင္ေမာင္ေဆြ၏ ကဗ်ာတြင္ မိဘႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာႏွင့္ မိဘတုိ႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ အာ႐ုံမွန္း၍ သီတင္းကြၽတ္အခါ သမယမွာ ကုသိုလ္ယူၾကပါစုိ႔ဟူ၍..။ မိဘ ဆရာ စသူတုိ႔သည္လည္း ကန္ေတာ့ခံထုိက္ရန္ ႏွလုံးမူက်င့္ၾကံသင့္ၾကပါ၏။

Eleven Media Group