စာေရးသူသည္ ဝန္ထမ္းဘဝမွ အၿငိမ္းစားယူၿပီးေနာက္ ဒဂံုဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္ ကြမ္အပ္သားမင္းသားႀကီးလမ္းရွိ ေရႊသံလြင္ဘိုးဘြားရိပ္သာတြင္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္မွစ၍ ဒုဥကၠ႒အျဖစ္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ေပးလ်က္ရွိပါသည္။ က႐ုဏာသက္ဖြယ္ေကာင္း႐ံုမွ်မက လြန္စြာတရားက်ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ အေတြ႕အႀကံဳအခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ျပလိုလွ၏။ အဘြားအိုတစ္ဦးသည္ ဘိုးဘြားရိပ္သာတြင္ လာေရာက္ေနထိုင္လိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားလာသျဖင့္ အဘြား၏ ဘဝေနာက္ေၾကာင္းကို အဖြဲ႕ဝင္မ်ား ဝိုင္းဝန္းေမးျမန္းၾကေသာအခါက ျဖစ္ပါသည္။ အဘြားသည္ အသက္ (၇၀)ေက်ာ္အရြယ္ ရွိ၏။ က်က္သေရရွိၿပီး ႏြမ္းနယ္ ေသာ မ်က္ႏွာမွ အၿပံဳးရိပ္မ်ားမွာ တိမ္ဖံုးထားသည့္ၾကားမွ လေရာင္ ကို သတိရေစ၏။ ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔ ၿပီး မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးမ်ားရွိ၏။ အၿငိမ္းစားအလယ္တန္းေက်ာင္း ဆရာမႀကီးျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ မွီခို အားထားမည့္သူ လံုးဝမရွိေၾကာင္း သိရွိရ၏။
ေက်ာင္းဆရာမႀကီးဟု သိရွိရသျဖင့္ စာေရးသူက လြန္စြာေလးစားသြားမိပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့ဖူး၍ ျဖစ္၏။ အံ့ဩဖြယ္ေကာင္းသည္မွာ ဆရာမႀကီးသည္ အျခားမွီခိုအားထားရမည့္ သူမရွိ၊ ပံုမွန္ေထာက္ပံ့မည့္ သူမရွိ၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ မရွိေသာ္လည္း အိုႀကီးအိုမႏွင့္ သူမ ေထာက္ပံ့ေနရသူ၊ ျပဳစုေနရသူတစ္ဦး ရွိေနေလ၏။ ၎မွာ အျခားသူမဟုတ္ပါ။ ဆရာမႀကီး၏ သားအရင္းေခါက္ေခါက္ျဖစ္ေပသည္။ အသက္ငယ္ရြယ္သူလည္း မဟုတ္။ (၃၅)ႏွစ္အရြယ္ျဖစ္၏။ မိန္းကေလးလည္းမဟုတ္၊ ေယာက်္ားရင့္မာႀကီးျဖစ္၏။ ဒုကၡိတလည္းမဟုတ္၊ က်န္းမာသန္စြမ္းသူျဖစ္၏။ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္ၿပီး ဘာအလုပ္မွ်မလုပ္။ အေမတစ္ခု သားတစ္ခုဘဝတြင္ မိခင္ထံမွ ရသမွ် လက္ျဖန္႔ေတာင္းယူ၏။ သူ႔ကို ဆရာမႀကီးက ခ်က္ျပဳတ္ေကြၽးရ၏။ အရက္ေသစာလည္း ေသာက္စားေသး၏။ ေတာင္းရမ္းမရလွ်င္ မိခင္အား အမ်ိဳးမ်ိဳးရန္လုပ္တတ္ေၾကာင္းလည္း သိရွိရ၏။
‘‘ဆရာမႀကီး ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာလာေနရင္ သားကိုတစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့မွာလား၊ စိတ္ကို အျပတ္ျဖတ္ႏုိင္ရဲ႕လား’’ဟု အဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးက ေသြးတိုးစမ္းေမးေသာအခါ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးတြင္ မ်က္ရည္ေတြဥၿပီး အေျဖမေပးႏိုင္ ဘဲ ငိုင္ေနရွာေလ၏။ ဆရာမႀကီး၏ ရင္တြင္းခံစားခ်က္မ်ားကို ခန္႔မွန္းနားလည္ၿပီး က႐ုဏာသက္မိ၏။ အတူလိုက္ပါလာေသာ တပည့္တစ္ဦးက ‘ဆရာမႀကီးက အဲဒီဝဋ္က ကြၽတ္ခ်င္လို႔ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို လာတာပါခင္ဗ်ာ’ ဟု ဝင္ေျပာရွာ၏။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ဆရာမႀကီးက ‘ကြၽန္မ ဒီကိုလာတာ သူလံုးဝ မသိေသးပါဘူး။ ဆရာတို႔ရယ္ ကြၽန္မ သူ႔ကို ျပန္ၿပီးပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာၿပီး သူ႔အတြက္ စီစဥ္ေပးၿပီးေတာ့မွ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာပါရေစေနာ္’ ဟု မ်က္ရည္ သုတ္ရင္း မာန္တင္းေျပာရွာ၏။ လိုက္ပို႔သည့္ တပည့္ကလည္း ‘ကြၽန္ေတာ္တို႔ပါ ဆရာမႀကီးသားကုိ ဝိုင္းေျပာပါ့မယ္။ မေျပာဘဲေန ျပန္ရင္ လူေပ်ာက္တယ္ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္’ဟုေျပာၿပီး ဆရာမႀကီးႏွင့္ အတူ ျပန္သြားၾကပါသည္။ ဆရာမႀကီး ျပန္မလာေတာ့ပါ။ ေဩာ္... သားျဖစ္သူထံ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္း ေနရမည့္ ဘဝပါလား၊ ဝဋ္ေႂကြးႀကီးလွပါလားဟု ေတြးမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါသည္။
ေနာက္ထပ္ ဆရာမႀကီးတစ္ဦးရွိ၏။ သားသမီးလံုးဝမရွိရွာဘဲ တစ္ေကာင္ႂကြက္ျဖစ္ေလသည္။ ဘိုးဘြားရိပ္သာ၌ သူ၏ ေၾကကြဲဖြယ္ ‘ဆန္စံုစား၊ ကံကုန္သြား’ ဆုိသကဲ့သို႔ ၿပိဳကြဲခဲ့ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးဘဝကို မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ ေျပာျပေနသူျဖစ္၏။ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ သူမ၏ ခင္ပြန္း မွာ စာေရးသူ၏ အထက္အရာရွိ ျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။ တစ္ေန႔တြင္ လက္ရွိကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ႀကီး၏ ဇနီးသည္ ဘိုးဘြားရိပ္သာသို႔ ေရာက္ရွိ လာ၏။ ဘိုးဘြားရိပ္သာသို႔ လာေန ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ မည္သည့္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ေရာက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးထံ ဖုန္းဆက္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက စာေရးသူထံ ဖုန္းဆက္သတင္းပို႔၍ အေျပးအလႊားအေရာက္သြားခဲ့၏။ ဘိုးဘြား ရိပ္သာသုိ႔ စာေရးသူေရာက္ရွိၿပီး မၾကာမီ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ႀကီး၏ ဇနီးလည္းေရာက္ရွိလာ၏။ ယာဥ္တန္းမပါ၊ မည္သည့္အေဆာင္အေယာင္မွ်လည္းမပါ၊ အျဖဴေရာင္ယာဥ္ႏွစ္စီးသာပါေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရ၏။
အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ဘိုးဘြားရိပ္သာရွိ ဆရာမႀကီးကား ဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွ အၿငိမ္းစားဆရာမႀကီး ျဖစ္၏။ ဆရာမႀကီးသည္ ငယ္စဥ္က စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ စိန္႔ဖေလာ္ မီးနားေက်ာင္း (မႀကီးႀကီးလမ္း ထိပ္)၌ အလယ္တန္းျပ ဆရာမျဖစ္ခဲ့၏။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ႀကီး၏ ဇနီးသည္ စိန္႔ဖေလာ္မီးနားေက်ာင္း သူေဟာင္းျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဆရာမႀကီးမွာ ၎၏ အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္က ဆရာမျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ အဘြား၏ လက္ကိုတြဲ၍ ႏွစ္ဦးသား ၿပံဳးရႊင္ ၾကည္ႏူးေနၾကပံုကို ျမင္ေယာင္ေန မိ၏။ အျခားစိန္႔ဖေလာ္မီးနား ေက်ာင္းသူေဟာင္းမ်ားလည္း လိုက္ပါလာၾက၏။
စာေရးသူက ဘုိးဘြားရိပ္သာ၏ ေနာက္ခံသမုိင္းအက်ဥ္းကို ရွင္းျပၿပီး ဘိုးဘြားရိပ္သာကို လွည့္လည္ျပသပါသည္။ မိမိအား ငယ္စဥ္က ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ ဆရာမႀကီးအား လာေရာက္၍ ကန္ေတာ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိ၏ မိတ္ေဆြေက်ာင္းသူေဟာင္းမ်ားကိုပါ ေခၚေဆာင္လာေၾကာင္း၊ အဘိုး အဘြားေဆာင္မ်ားကို ၾကည့္႐ႈခဲ့ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ပံုကို ေက်နပ္မိေၾကာင္းႏွင့္ ဆရာမႀကီးအား ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ကာကြယ္ ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ႀကီး၏ ဇနီးက ေျပာၾကားခဲ့ၿပီးေနာက္ အဘိုးအဘြား အားလံုးကိုပါ အလွဴေငြမ်ား လွဴ ဒါန္းၿပီး ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားပါ သည္။ စာေရးသူသည္ ဆရာမႀကီး ႏွစ္ဦးကို ႏိႈင္းယွဥ္ေနမိ၏။ ဆရာမႀကီးဘဝျဖင့္ အသက္ေမြးခဲ့ၾကပံုခ်င္းတူညီခဲ့ၾကေသာ္လည္း တစ္ဦးမွာ သားအရင္းေခါက္ေခါက္ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ သားျဖစ္သူက ေက်းဇူးတရားမသိ၊ အိုမင္းသည့္တုိင္ ဒုကၡေပးျခင္းကို လည္စင္းခံေနရရွာ၏။ တစ္ဦးမွာမူ သားသမီးမရွိ အထီးက်န္၏။ သို႔ေသာ္ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ခိုဝင္၍ ေအးၿငိမ္းစြာေနႏုိင္ရွာၿပီး အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေနေသာ တပည့္၏ ေက်းဇူးသိမႈကို ၾကည္ႏူးစြာ ခံစားေနႏုိင္ေသး၏။ တစ္ဦးမွာ အိုႀကီးအိုမအရြယ္တြင္ သား ဆိုေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ ႐ုန္းထြက္ရန္ မလြယ္သျဖင့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာ မဆုိထားဘိ၊ တရားရိပ္သာပင္ဝင္ရန္ မလြယ္ရွာေသာ ဘဝ၌ နစ္မြန္းေန၏။ ဝမ္းႏွင့္လြယ္၍ ေမြးခဲ့ရေသာ သားသမီးကို ‘ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ’ ဟု ေတာင္းပန္ရမည့္ ဆရာမ ႀကီး၏ ဒုကၡကို စဥ္းစားရင္း ‘မိဘအရင္းကိုပင္ အမိအရ ညႇဥ္းရက္ပါေပ့’ဟု ေဒါသျဖစ္ေနမိပါသည္။
ေနာက္ အဘြားအိုတစ္ဦးရွိ၏။ ျပဳစုလုပ္ေကြၽးမည္သူမရွိ၍ ဘိုးဘြားရိပ္သာသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ အထီးက်န္ဘဝေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သားတစ္ဦးရွိၿပီး ေခြၽးမက လံုးဝလက္မခံ၍ ဟိုေဆြမ်ိဳးအိမ္၊ သည္ေဆြမ်ိဳးအိမ္ လွည့္ပတ္ေန ရာမွ ေနာက္ဆံုး ဘိုးဘြားရိပ္သာ သို႔ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္၏။ သား ျဖစ္သူက မိခင္ထံသို႔ တစ္ႀကိမ္မွ် လာေရာက္မေတြ႕ဆံုခဲ့ေပ။ အဘြားသည္ ဘိုးဘြားရိပ္သာ၌ ႏွစ္ ႏွင့္ခ်ီ၍ ေနထုိင္ၿပီးေနာက္ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ခ်ိန္နီးေသာအခါမွ သားျဖစ္သူထံ အေၾကာင္း ၾကားႏုိင္၏။ ထိုအခါမွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာသည္ နယ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တြင္ အရာရွိတစ္ဦးျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရွိခဲ့ရေလေတာ့၏။ အဘြားက သားဂုဏ္သိကၡာကိုထိန္းၿပီး မေသခင္ သား၏ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ် ဖြင့္မေျပာခဲ့ေပ။ ကြယ္လြန္ၿပီးခါမွ ဘသားေခ်ာ ေရာက္ရွိလာၿပီး သၿဂႋဳဟ္စရိတ္၊ ဆြမ္းေကြၽးစရိတ္ လာေရာက္လွဴဒါန္းခဲ့ေၾကာင္း သိရေလသည္။ ေဩာ္... အမိအရင္းကို အသိယြင္း၍ အတိအလင္း ညႇဥ္းပံုမွာ ရက္စက္လွပါကလား ဟု ရင္ထုမနာျဖစ္မိပါသည္။
၂၀၁၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ဘိုးဘြားရိပ္သာ၏ (၁၈)ႀကိမ္ေျမာက္ ႏွစ္ပတ္လည္အခမ္းအနားကို က်င္းပခဲ့ေလသည္။ ေဒၚရီရီသန္႔၏ ျမန္မာမႈတီး ဝိုင္းႏွင့္ အဘိုးအဘြားမ်ားအား ဓမၼ ေတးေခတ္ေဟာင္းေတးမ်ားႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖရာ အဘိုးအဘြားအခ်ိဳ႕ကလည္း ဝါသနာအေလ်ာက္ ေခတ္ေဟာင္းေတးမ်ား ဝင္ေရာက္သီဆို ၾက၏။ အဘြားတစ္ဦးက ‘အေမ့အိမ္ကိုပဲ ခ်စ္သမီးလြယ္ပါတယ္’ ဟူေသာ သီခ်င္းကို သီဆုိ၏။
သီခ်င္းဆုိရင္း မ်က္ရည္မ်ားက်လာ၏။ အသံတုန္တုန္ျဖင့္ ‘အေမက ကြၽန္မကို ငယ္ငယ္ အေထြးဆံုးမို႔ ခ်စ္တယ္... ခ်စ္တယ္’ဆုိေသာ ေနရာအေရာက္ ငိုသံမ်ား ပါဝင္လာ၏။ စာေရးသူသည္ နားေထာင္ရင္း အတူေမွ်ာခံစားမိၿပီး ကြယ္ လြန္သူ အေမ့ကို သတိရ၍ မ်က္ရည္ဝဲမိ၏။ အသက္ (၈၀)ေက်ာ္ အဘြားသည္ ငယ္စဥ္ဘဝ အေမ့ အိမ္၊ အေမ့ရင္ခြင္ကို လြမ္းမေျပ မွန္းေခြၽ တေနရွာ၏။ အဘြား၌ သားသမီးမရွိ၍မဟုတ္။ ေဝးလံ ေခါင္ဖ်ားေဒသမ်ား၌ ဆင္းရဲႏြမ္း ပါးစြာ ႐ုန္းကန္အေျခခ်ေနၿပီး အေမ့ကို ေခၚမထားႏိုင္ မေကြၽးႏုိင္ဟု သိရ၏။ ေဩာ္... သူတုိ႔ေတြက အေမႏွင့္ အေမ့အိမ္ကို ေမ့ထား ရက္ၾကေလျခင္းဟု ေတြးမိ၏။ သားသမီးအေၾကာင္းေမးလွ်င္ စိတ္နာသည္လည္းမဆို၊ သတိရ သည္လည္းမေျပာ၊ သူတုိ႔ကလည္းလံုးဝမဆက္သြယ္၊ အဘြားကလည္း သံေယာဇဥ္ကင္းေလ ေကာင္းေလပါပဲေလဟု ေျပာ၏။
အဘိုးတစ္ဦးႏွင့္ အဘြားတစ္ဦးတုိ႔မွာမူ အထီးက်န္ေသာဘဝ၌ ငယ္မူျပန္ၾက၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔က ျဖစ္ပါသည္။ အဘိုးက သူမ်ားေတြႏွင့္ တစ္မူထူး ၍ ‘မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး အိပ္ၾကည့္စမ္းပါ’ သီခ်င္းဆုိၿပီး အဘြားကို လွမ္း ၾကည့္၏။ အဘြားကလည္း ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ဆုေတြလာခ်၏။ ႏွစ္ဦးစလံုး (၇၀)နီးပါးရွိ၏။ အဘိုးကၿပံဳးၿပီး အဘြားကိုေငးရင္း ေတးခ်င္းကို ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ သီဆုိေန၏။ ပြဲၿပီး၍ ႏွစ္လ၊ သံုးလၾကာေသာ္ အဘိုးလည္း သူ႔ေမြးရပ္သို႔ ျပန္ မည္ဟု ၎အား လာပို႔သူမ်ားကို ဆက္သြယ္ၿပီး ဘိုးဘြားရိပ္သာမွ ထြက္ခြာခြင့္ေတာင္းခံ၍ ထြက္ခြာသြား၏။ အဘြားကလည္း မဆုိင္းမတြ အဘိုးသြားၿပီးရက္ပိုင္းအတြင္း၌ပင္ သူမအား လာပို႔သူမ်ား ကို ဆက္သြယ္ၿပီး ေနထိုင္၍ မေပ်ာ္၊မေနႏုိင္ေတာ့ဟုေျပာကာ ျပန္ခြင့္ေတာင္းခံၿပီး ျပန္သြားေလ၏။ စာေရးသူသည္ တစ္ခါတစ္ခါ သူတို႔ အေၾကာင္းကို မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး ဆက္စပ္ၾကည့္ေနမိပါသည္။
က႐ုဏာသက္ဖြယ္ အဘိုးတစ္ဦးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာလအတြင္း အဘိုးတစ္ဦးအား ဘိုးဘြားရိပ္သာသို႔ လာေရာက္အပ္ႏွံၾက၏။ သားသမီးမ်ားက လာပို႔ျခင္းျဖစ္၏။ သားသမီးမ်ားမွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးပံု မရေပ။ စာေရးသူက ‘မိဘကို မေကြၽးႏိုင္ၾကဘူးလား’လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေမးေသာအခါ ေကြၽးေမြးႏုိင္ေၾကာင္းေျပာ၏။ ‘ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႔ လာပို႔တာလဲ’ဟုေမးရာ ‘အေဖက ဒီမွာ လာေနခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ပူဆာေနလို႔ပါ’ဟု ေျဖၾက၏။ အ နည္းငယ္ထူးဆန္းေန၏။ အဘိုး ကို တိုက္႐ိုက္ေမးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု သေဘာေပါက္ၿပီး ‘အဘိုးသားသမီးေတြ ေကြၽးေမြးေနပါလ်က္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီမွာလာေနခ်င္ရတာပါလဲ အဘိုး၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာေနာ္’ဟုဆုိေသာအခါ အဘိုးသည္ အနည္းငယ္တုံ႔ဆိုင္းေနရာမွ ‘က်ဳပ္အသက္ႀကီးၿပီ။ ဘဝရဲ႕ေနာက္ဆံုးရက္ေတြမွာ နားေအးေအးေနခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အိမ္မွာ အလြန္နားပူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေနခ်င္ဘူး’ ဟု ေျပာရွာေလ၏။ ျပႆ နာက သားသမီးမ်ားအားလံုး အဘိုးႏွင့္အတူ ေနထိုင္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အိမ္တြင္း၌ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ၾကကိုင္ၾကရ၏။ ဆူညံေနေသာအသံမ်ားကို အဘိုးက ေန႔စဥ္နားမခံႏုိင္ျဖစ္ေနရွာ၏။ အသံ ႏွင့္ပတ္သက္၍ ပတ္ဝန္းက်င္ညစ္ ညမ္းမႈ ျပႆနာဟုဆုိႏိုင္ျပန္၏။ စာေရးသူတုိ႔က ‘အဘိုး နားၿငီးသက္သာဖုိ႔သက္သက္ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ေနခြင့္ျပဳထားလို႔ မရပါဘူးခင္ဗ်ာ’ဟု ရွင္းျပေသာအခါ မ်က္ႏွာငယ္သြားရွာ၏။ သားသမီးမ်ားကို ပင္ မိမိတုိ႔ ဖခင္၏ ေနာက္ဆံုးရက္မ်ားမွာ နားေအးေအးေနထိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္ ဝိုင္းဝန္းႀကံဆစီစဥ္ ေပးၾကရန္သာ တိုက္တြန္းခဲ့ၾကေလ၏။ အမွန္ေတာ့ အဘိုးခမ်ာ ေန႔စဥ္ၾကားလိုသည္က သားသမီးမ်ား၏ ခ်ိဳသာေသာစကား၊ ၾကားေနရသည္က ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒုိင္းျဖစ္၍ ႀကိတ္မႏုိင္ခဲမရျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ မည္ဟု ထင္ျမင္မိ၏။
ဤေနရာတြင္ အဘိုးအဘြားမ်ားကို ဆက္ဆံေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ပုဂံေခတ္က အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးသည္ အဘိုး၊ အဘြားမ်ားကို ျပစ္မွားခဲ့သည့္အေၾကာင္း ျပန္လည္သတိရမိ၏။ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးသည္ သိန္းခိုကြၽန္းမည္ေသာ သီရိလကၤာႏွင့္ မလႅာယုကြၽန္းေခၚေသာ မေလးရွားတုိ႔ကိုေရာက္၍ အလြန္ဘဝင္ျမင့္သြားသည္ထင္၏။ ငါ၏ ေဘးဘုိးမ်ား ငါ့ေလာက္ဘုန္းႀကီးမည္မထင္ဟု ဝစီကံ၊ မေနာကံျဖင့္ ျပစ္မွား၍ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကြယ္ခဲ့သည္ဟုဆုိ၏။ (ဘုရင္တစ္ပါး၌ ရွိသင့္ေသာ ဉာဏ္မ်က္စိမ်ား ကြယ္သည္ဟုလည္း ဆုိႏုိင္၏။) အေလာင္းစည္သူ ပုဂံေခတ္က ႏုိင္ငံျခားေရာက္သည္ကို မဆိုထားႏွင့္ စာေရးသူပင္ အရာရွိဘဝက စင္ကာပူေလာက္ေရာက္ဖူး႐ံုမွ်ျဖင့္ ဖခင္ကို မိမိေလာက္ ႏုိင္ငံျခား ဗဟုသုတမရွိဟု ျပစ္မွားမိခဲ့ဖူး၏။ အေလာင္းစည္သူသည္ ေရႊပန္းခိုင္၊ ေငြပန္းခိုင္မ်ားျဖင့္ ဘိုးေတာ္မ်ား၏ ႐ုပ္တုမ်ားအား ပူေဇာ္ေသာ အခါမွ မ်က္လံုးမ်ား ျပန္ျမင္သည္ဟု ဆုိ၏။ ဉာဏ္မ်က္စိအလင္းပါ ျပန္ရျခင္းျဖစ္ေပမည္။
ေျမးေတာ္ နရပတိစည္သူမင္းက ၎ေနရာ၌ ကန္ေတာ့ပလႅင္ (ေဂါေဓါပလႅင္) ဂူဘုရားကိုအမွတ္တရ တည္ထားခဲ့ေလ၏။ အဘိုး၏အျဖစ္ကို သင္ခန္းစာယူႏုိင္ရန္ ရည္ရြယ္သကဲ့သို႔၎၏ ရင္တြင္း၌ အဘိုးဘဝကို အေလးအနက္ထားသည့္ စိတ္ဓာတ္ကိုပါ ထင္ဟပ္ျခင္းျဖစ္၏။ သူ၏ ဖခင္က အဘုိးကုိ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္သည္အထိ ႐ိုင္းစိုင္းခဲ့သည့္အတြက္ ေတာင္းပန္လိုသည့္ စိတ္ဓာတ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ အဖကိုသတ္ေသာ သားရွိသကဲ့သို႔ အဘိုးကိုခ်စ္ေသာေျမးသည္လည္း ပုဂံေခတ္မွာပင္ရွိခဲ့ေလ၏။ စာေရးသူတို႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္၌ အမိအဘအရင္းကို အမိအရ ညႇဥ္းသကဲ့သို႔ ျပဳရက္သူမ်ားအား သတိသံေဝယူေစလို၍ ‘ရွိခိုး ပန္ဆင္ကန္ေတာ့ပလႅင္’ကဗ်ာျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္။
ခ်ိဳႏွိမ္ျမင္ေတြး၊ ဘိုးေဘးျပစ္မွား
ဒုကၡမ်ားသူ၊ တြဲယူလက္ယွက္
ေမတၱာဆက္၍၊ ျဖန္႔ၾကက္ေကာင္းမႈ
ကုသိုလ္ျပဳသူ၊ ႏွစ္မ်ိဳးလူတုိ႔
မတူသေဘာ၊ ေစာေၾကာသိေစ
ပုဂံေျမမွာ၊ ေရွးအခါက
ႀကံဳလာျဖစ္ပံု၊ လႊမ္းၿခံဳေတြးရင္း
ရင္တြင္းအသိ၊ ရႊန္းပီတိႏွင့္
ရွိခိုးပန္ဆင္၊ ကန္ေတာ့ပလႅင္... ။
(ေဖာ္ျပပါ ေဆာင္းပါးသည္ စာေရး သူ၏ အာေဘာ္သာျဖစ္သည္။)
7Day News
No comments:
Post a Comment