အင္းစိန္ေထာင္ အတြင္းမွ ဂႏၱ၀င္ လူမိုက္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း အပိုင္း (၁) မွ (၇)

အင္းစိန္ေထာင္ အတြင္းမွ ဂႏၱ၀င္ လူမိုက္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း အပိုင္း (၁) မွ (၇)

ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ထုတ္ တူေမာ႐ိုး ဂ်ာနယ္မွာ ျပန္မေရးခ်င္ေတာ့တဲ့ ေထာင္ အေၾကာင္းကို ေရးလိုက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမပါတဲ့ အင္းစိန္ေထာင္က အေၾကာင္းေတြ ေရးစမ္းပါဦးလို႔ တိုက္တြန္းတဲ့သူေတြ အမ်ားအျပား ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုဆက္လက္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ထဲက ဂႏၳ၀င္ လူမိုက္ႀကီးေတြ အေၾကာင္းကို တတ္ႏုိင္သမွ် သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ စုေဆာင္းၿပီး ေဖာ္ျပ လုိက္ပါတယ္။

ဆရာလက္ေစာင္းထက္ ေရးသားခဲ့သလို အင္းစိန္ေထာင္ဟာ ၆၈ ဧက က်ယ္၀န္းလို႔ အေရွ႕ ေတာင္အာရွရဲ႕ အႀကီးဆံုးေထာင္ အျဖစ္ မွတ္ယူလို႔ ရပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ပံု စနစ္ဟာ အဂၤလိပ္အစိုးရ လက္ထက္ ကတည္းက ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ အက်ဥ္းေထာင္လက္စြဲ ဥပေဒနဲ႔ ယခုအခ်ိန္ထိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ လက္စြဲဥပေဒ စာအုပ္ကို ခိုးယူၿပီး ေလ့လာဖတ္႐ႈတဲ့ ႏိုင္ငံေရး  အက်ဥ္းသားေတြက အဂၤလိပ္အစိုးရ လက္ထက္က အက်ဥ္းသားေတြကို ေန႔စဥ္ေပးတဲ့ နံနံပင္၊ ႀကံသကာနဲ႔ အုန္းဆီကို ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရး အစိုးရလက္ထက္မွာ ဥပေဒပါ အခြင့္အေရးအတိုင္း ေတာင္းဆိုခဲ့လို႔ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ဒုကၡေရာက္ ခဲ့ပံုကလည္း မွတ္တမ္းရွိခဲ့ပါတယ္။

တပ္မေတာ္ အစိုးရလက္ထက္မွာ တိုင္းျပည္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးအတြက္ ေဒသအသီးသီးက လူမိုက္ေတြ အကုန္လံုး ဖမ္းဆီးၿပီး ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ် ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္က လူမိုက္ အသီးသီးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ရဟန္းေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ အားလံုးဟာ ေထြးေရာယွက္တင္ တစ္ေထာင္တည္း၊ တစ္ေဆာင္တည္း၊ တစ္ခန္းတည္း ေနထုိင္ခဲ့ၾက ရပါတယ္။

အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာ ခံတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ ေထာင္တြင္း လူမိုက္ႀကီးမ်ားကို သင္ခန္းစာ ေပးခဲ့သလို လူမိုက္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ေသမထူး ေနမထူး စိတ္ဓာတ္ေတြ ကလည္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ အေပၚ ႐ိုက္ခတ္မႈ ရွိခဲ့ပါတယ္။

 ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ အက်ဥ္းေထာင္ ရာဇ၀င္ထဲမွာ စိတ္ခ်မ္းသာ စရာဆိုလို႔ ႏိုင္/က်ဥ္း ေတြေၾကာင့္ ဘယ္ေထာင္တြင္း လူမိုက္ႀကီးေတြမွ ဒုကၡမေရာက္ ခဲ့သလို ေထာင္တြင္း လူမိုက္ႀကီးေတြ ကလည္း ဘယ္ ႏုိင္/က်ဥ္း ေတြကိုမွ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ဒုကၡမေပး ခဲ့ပါဘူး။

ဘ၀တူ အက်ဥ္းသားမ်ားအျဖစ္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ စာနာ ေထာက္ထားၿပီး ေနထုိင္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူမိုက္ႀကီးေတြရဲ႕ အစဥ္အလာ ထံုးစံအတိုင္း ႐ိုး႐ိုး ရာဇ၀တ္မႈနဲ႔ က်လာတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ အေပၚမွာေတာ့ ဗိုလ္က် အႏုိင္က်င့္ ခၽြတ္ခြာ တာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။

ေထာင္တြင္းေ၀ါဟာရျဖစ္တဲ့ ခၽြတ္ခြာဆိုတာဟာ ေထာင္ထဲကို အမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြထံက ေငြေၾကး၊ စားစရာနဲ႔ အ၀တ္အစား အသံုးအေဆာင္ေတြကို ဗိုလ္က်ၿပီး ရယူတာျဖစ္ပါတယ္။ ပုဆိုးအသစ္နဲ႔ ေထာင္က်လာတဲ့ က်သစ္ကို ပုဆိုးအေဟာင္းေပးၿပီး သူ႔ပုဆိုး အသစ္ကို ယူ၀တ္လုိက္တယ္။

လယ္သာဂ်က္ကက္ အေႏြးထည္ပါလာတဲ့ အက်ဥ္းသားဆီကေန ေဆးလိပ္ ၁၀လိပ္ ေလာက္ေပးၿပီး အေႏြးထည္ကိုယူတယ္။

 ေထာင္၀င္စာမွာ ပါလာသမွ် စားစရာေတြထဲက စီးကရက္၊ မုန္႔၊ ေကာ္ဖီမႈန္႔၊ ႏို႔မႈန္႔၊ အခ်ိဳမႈန္႔၊ အေၾကာ္အေလွာ္ ဟင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကိုလည္း ဆက္သရပါတယ္။ ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ အက်ဥ္းသားခမ်ာ ဒုကၡေရာက္ၿပီ သာမွတ္ေပေတာ့။  ဒီလုပ္ရပ္ေတြ အားလံုးကို ေထာင္ေ၀ါဟာရနဲ႔ ခၽြတ္ခြာဆိုၿပီး အတိုခ်ံဳးေခၚတာ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းကာလမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပ်က္ျပားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ လူမိုက္ေတြအမ်ားႀကီး ထြက္ေပၚ လာပါတယ္။ ဒီလူမိုက္ေတြကို တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းေတာ့ အကုန္လံုး ဖမ္းၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အမိုက္တကာ့ အမိုက္ဆံုး လူမိုက္ေတြရဲ႕ အားၿပိဳင္ရာ ဗဟုိရပ္၀န္း ေဒသတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

 တပ္မေတာ္ အာဏာမသိမ္းခင္က အင္းစိန္ေထာင္မွာ ဘုန္းတန္ခိုး အာဏာႀကီးတဲ့ ေထာင္အေခၚ တန္းစီးဟာ အီဆတ္လို႔ ေခၚပါတယ္။

 ဒါေပမဲ့ လူမိုက္တန္းစီးေတြဟာ သူတို႔ကို တန္းစီးလို႔ေခၚရင္ မႀကိဳက္ ပါဘူး။ ဒီနာမည္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခိုက္တဲ့အတြက္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို တင္ျပၿပီး အမည္ေျပာင္း ေပးဖို႔ အေရးဆိုခဲ့ ပါတယ္။

 ေထာင္တြင္း လူမိုက္ႀကီးေတြကို အားကိုးၿပီး မ, တစ္ရာသား အက်ဥ္းသား ေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ ေထာင္အာဏာ ပိုင္ေတြဟာ တန္းစီးေတြကို အလို လိုက္ၿပီး အက်ဥ္းသား အရ ရွိဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရသစ္ကို ေပးအပ္လိုက္ ပါတယ္။

အက်ဥ္းသား အရာရွိထဲမွာလည္း ရာထူးအဆင့္လိုက္ေတြ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ရင္ဘတ္မွာ ၁ ရစ္၊ ၂ ႏွစ္၊ ၃ ရစ္ စသျဖင့္ ေရးထိုးၿပီး ရာထူးအဆင့္ ခြဲထားပါတယ္။ ၃ ရစ္ကေတာ့ တစ္ေထာင္လံုးရဲ႕ အႀကီးဆံုး အက်ဥ္းသား အရာရွိ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂ ရစ္က အေဆာင္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတာျဖစ္ၿပီး ၁ ရစ္ကေတာ့ တစ္ခန္းခ်င္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္စည္း ကမ္းထိန္း ဆိုတာကလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ၁ ရစ္ေတြကို အခန္းလူႀကီး လို႔ ေ၀ါဟာရသစ္ ေပးထားပါတယ္။

၁၉၉၀ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို ၾကည့္ျမင္တိုင္ တစ္ပိုင္ လံုးရဲ႕ လူမိုက္ျဖစ္တဲ့ ကိုစံၿငိမ္း၊ အလံုၿမိဳ႕နယ္  တတစ္ပိုင္လံုးရဲ႕ လူမိုက္ ျဖစ္တဲ့ စိုးျမတ္၊ ႀကံေတာ သခ်ဳႋင္းတစ္ခုလံုးရဲ႕ လူမိုက္ႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ဧရာႀကီးနဲ႔ ေအာင္ထြန္း၊ အေရးအခင္း ေခါင္းျဖတ္ လူမိုက္ႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ဗလႀကီးနဲ႔ ဗိုလ္နီ (ေတာင္ဥကၠလာ)၊ ေဆး႐ံုႀကီး လူမိုက္ေတြျဖစ္တဲ့ စိန္၀င္း၊ မာသီး၊ မူဆာ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံအထိ ေၾကးစား လူသတ္သမား လုပ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာ္သူ၊ ရဲေတြ ၀ိုင္းဖမ္း တဲ့ၾကားက ဗားကရာ ေခ်ာက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ေရေျမာင္း ကေန လိႈင္ျမစ္ထဲကို ထြက္ေျပး သြားႏိုင္ခဲ့တဲ့ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဘူတာ လူမိုက္ ၀က္ကေလး။

ဒါ့အျပင္ တန္းစီးခ်ဳပ္ စိုးျမတ္ရဲ႕ ဘယ္လက္႐ံုး၊ ညာလက္႐ံုး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဂါဂါႀကီးနဲ႔ ဂါဂါေလး၊ တစ္ဦးခ်င္း နာမည္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ လူမိုက္ေတြ ကေတာ့ ႏွစ္ (၁၀၀) ကၽြဲႀကီး၊ စေတာ့ဂိတ္ ၀င္းတင္၊ အီဆတ္ရဲ႕အမႈတြဲ ကရင္ေလး၊ ရဲဘက္ စခန္းမွာ အီဆတ္ကို အေသ သတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ေျပာင္းဖူး ေမာင္သိန္း၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ႏွမနဲ႔ ေယာက္ဖကို အေမြကိစၥေၾကာင့္ လွံနဲတစ္ခ်က္တည္း ထိုးသတ္ခဲ့လို႔ ေသဒဏ္ေပးျခင္း ခံခဲ့ရတဲ့ ျမေဂါင္၊ ျမေဂါင္ကို (၄)ေဆာင္ ခရမ္းခင္းထဲမွာ ေပါက္တူးနဲ႔ ခုတ္သတ္ခဲ့တဲ့ ငရွဥ့္၊ သဃၤန္းကၽြန္း လူမိုက္ မိုးသူ၊ စစ္ကား၊ ၾကက္ဖႀကီး၊ မင္းမင္း စတဲ့ သူေတြဟာ အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕ ဂႏၱ၀င္ လူမိုက္ႀကီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

 ႏိုင္ငံေရး ပုဒ္မျဖစ္တဲ့ ၅ (ည) ေတြ ထဲမွာလည္း ထူးထူးျခားျခား လူမိုက္ ေတြ ေၾကာက္ရတဲ့ လူမိုက္ တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူကေတာ့ ရန္ကုန္ ျမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ ပေတး ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလူမိုက္ႀကီးေတြ အမ်ားစုဟာ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ၾကတဲ့ ဥပေစၦဒကံနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကရၿပီး ယခုအခ်ိန္ထိ ရွင္သန္ေနသူေတြကေတာ့ ခါးသီးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို သင္ခန္းစာယူၿပီး တည္ၿငိမ္တဲ့ ဘ၀ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ ေနၾကပါတယ္။

 အထက္မွာေဖာ္ျပတဲ့ လူမိုက္ႀကီးေတြထဲမွာ ၾသဇာအာဏာ အႀကီးဆံုး တန္းစီးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မဆလအစိုးရေခတ္ အင္းစိန္ေထာင္ကို အုပ္စိုးခဲ့တဲ့ အီဆတ္ ျဖစ္ၿပီး န၀တ အစိုးရ ေခတ္မွာေတာ့ ဥပဓိ႐ုပ္ ခန္႔ညားၿပီး အေျပာေကာင္းတဲ့ စိုးျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ဦး စလံုးဟာ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ေထာင္ပိုင္ေလးေတြက အထူး အားကိုးရတဲ့ အက်ဥ္းသား အရာရွိေတြ ျဖစ္ၿပီး တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ႏွစ္ေယာက္လံုး အသတ္ခံခဲ့ ရပါတယ္။

အီဆတ္ဟာ ရဲဘက္ စခန္းမွာ ေျပာင္းဖူး ေမာင္သိန္းနဲ႔ စကားမ်ားလို႔ လံုၿခံဳေရးက ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ လိုက္တာျဖစ္ၿပီး စိုးျမတ္ႀကီး ကေတာ့ ေထာင္ကျပန္လြတ္မွ စံျပ႐ုပ္ရွင္ ႐ံုေရွ႕က မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္မွာ လူမိုက္ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ ျခင္းကို ခံခဲ့ရပါတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ လူတစ္ေသာင္း လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ မရွိတဲ့ အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္က မိန္းေဂ်းလ္ လမ္းမေပၚမွာ တရား၀င္ ေလွ်ာက္ခြင့္ ရွိတဲ့ အက်ဥ္းသား အရာရွိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

စိုးျမတ္ႀကီးဆိုရင္ ပေလကပ္ပုဆိုးနဲ႔ ေရဘင္မ်က္မွန္နဲ႔ ကတ္ၱီပါ ဖိနပ္စီးၿပီး မိန္းေဂ်းလ္ လမ္းမေပၚကို သြားရင္ သူ႔ေရွ႕မွာ ၀ါးဆစ္ပိတ္ကိုင္ အက်ဥ္းသား သံုးေယာက္၊ ေနာက္မွာ သံုးေယာက္၊ လံုၿခံဳေရး အတြက္ ၿခံရံခြင့္ ရသူျဖစ္ ပါတယ္။ ထမင္းစားရင္ ဟင္းခြက္ ၃၀ နဲ႔ ထမင္း စားေလ့ ရွိျပီး ေထာင္ရဲ႕ ဘာသာေရး ပြဲေတြကိုလည္း ေငြကုန္ ေၾကးက် ခံၿပီး က်င္းပ ႏိုင္သူ တန္စီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီဂႏၱ၀င္ လူမိုက္ႀကီးေတြရဲ႕ ဘ၀ နိဂံုးကေတာ့ အတူတူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အင္းစိန္ေထာင္အတြင္းမွ ဂႏၱ၀င္လူမိုက္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း အပိုင္း (၂)
———————————————————————————
• ေသဒဏ္ ႀကိဳးလြတ္ ျမေဂါင္ (သို႔မဟုတ္) ဥပေစၦဒကကံကို မေရွာင္လႊဲႏိုင္သူ

အင္းစိန္ေထာင္ထဲက လူမိုက္တန္းစီးေတြကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက အက်ဥ္းသားအရာရွိလို႔ ေခၚေ၀ၚဂုဏ္ျပဳလုိက္တဲ့ အေပၚမွာ တန္းစီးေတြက လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုဂုဏ္ျပဳၾကပါတယ္။ နာမည္ ေက်ာ္လူမိုက္ ဗလႀကီး (ေတာင္ဥကၠလာ ဗိုလ္နီရဲ႕အမႈတြဲ)က ဆိုရင္ အက်ဥ္းသားအရာရွိအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ အရစ္သံုးရစ္ပါ တံဆိပ္ကို  ရင္ဘတ္မွာ  ခ်ိတ္ရင္း “အပင္ျမင့္ရင္ေတာ့ ေလတိုက္ခံရ မွာပဲ၊ ေလတိုက္မွာ မေၾကာက္လို႔ ေတာင္ေပၚတက္ေနတာ၊ ငါ့နာမည္ ဗလႀကီး”လို႔ အက်ဥ္းသားေတြေရွ႕မွာ မိန္႔ခြန္းေခၽြေလ့ရွိပါတယ္။

ေထာင္ထဲမွာရွိတဲ့ လူမိုက္ႀကီးေတြအနက္ ပထမဦးဆံုး ေျပာျပခ်င္တဲ့ လူကေတာ့ ေသဒဏ္ ကေန ထူးျခား အံ့ၾသဖြယ္ လြတ္ေျမာက္လာသူ ေသဒဏ္ႀကိဳးလြတ္ ျမေဂါင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမ ေဂါင္ ဟာ ရန္ကုန္သား စစ္စစ္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္က လူမိုက္ေတြအင္မတန္ေပါမ်ားတဲ့ ဆင္မလုိက္နဲ႔ လွည္းတန္းမွာ က်င္လည္ က်က္စားခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမြကိစၥေၾကာင့္ အစ္မျဖစ္သူနဲ႔ ေယာက္ဖကို လွံနဲ႔ တစ္ခ်က္တည္း ထိုးသတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္၀န္းက်င္မွာ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ျခင္းခံခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးစန္းယုထံတင္တဲ့ ေနာက္ဆံုးအယူခံ ပလပ္ျခင္းခံခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ေသဒဏ္ေပးဖို႔ အက်ဥ္းေထာင္က ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။ ျမေဂါင္ရဲ႕ က်န္းမာေရးကို စစ္ေဆးျခင္း၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို တိုင္းတာျခင္းေတြ လုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာနရဲ႕ အမိန္႔နဲ႔ ျမေဂါင္ကို ေပးမယ့္ႀကိဳးကို အင္းစိန္ေထာင္ထဲက အလုပ္ႀကီး၀င္းမွာ က်စ္ခဲ့ပါတယ္။

ေသဒဏ္ေပးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေသဒဏ္တိုက္မွာရွိတဲ့ အက်ဥ္းသား ျမေဂါင္ဟာ ႐ုတ္တရက္ ေအာက္ပိုင္းေသသြားတဲ့ သတင္းဟာ ေထာင္ေဆး႐ံုကို ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာရွိတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ အက်ဥ္းသား အမ်ားစုက ျမေဂါင္ဟာ ေသဒဏ္ေပးခံရမွာစိုးလို႔ ေထာင္အေခၚ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ ျပလိုက္တယ္လို႔ ထင္ၾကပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာစိုးၾကည္ကလည္း ျမေဂါင္ ေအာက္ပိုင္းေသသြားတယ္ ဆိုတာကို လံုး၀ မယံုၾကည္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဆး႐ံုကို ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ျမေဂါင္ ေအာက္ပိုင္း ေသမေသစမ္းသပ္ဖို႔ ေျခေထာက္ေတြ၊ ေပါင္ေတြကို အပ္နဲ႔ထိုး၊ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ ထိုးတာ မ်ဳိးေတြလုပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမေဂါင္က လံုး၀နာက်င္ဟန္မျပတဲ့အျပင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုးဟာလည္း ေအးစက္ၿပီး လႈပ္မရျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမေဂါင္ အမွန္တကယ္ ေအာက္ပိုင္းေသသြားေၾကာင္း ေထာင္ေဆး႐ံုက ေဆးစာအတည္ျပဳခ်က္ကို အက်ဥ္းဦးစီးဌာန႐ံုးခ်ဳပ္နဲ႔ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာနကို ေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ေဆး႐ံုက ေပးပို႔တဲ့ ေဆးမွတ္တမ္းအရ ျမေဂါင္ကို ၁၉၈၇ မွာ ေသဒဏ္ေပးမယ့္ အစီအစဥ္ကို ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာနက ေရႊ႕ဆိုင္းခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ဦးေဆာင္တဲ့ ျမန္မာဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီဟာ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပမႈ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေထြေထြ မေက်နပ္မႈေတြကို ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ ၁၉၈၈ ဆႏၵျပမႈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရပါတယ္။

မဆလပါတီဟာ တစ္လအတြင္း သမၼတသံုးဦး အေျပာင္းအလဲ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေဒါသေတြက ပိုမိုျပင္းထန္လာတာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပ်က္စီးသြားခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရပ္ဆိုင္းသြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြပိတ္ခဲ့ရသလို အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာလည္း အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ အံုႂကြေတာ္လွန္မႈေၾကာင့္ ေထာင္ေတြ ပြင့္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အႀကီးဆံုးေထာင္ျဖစ္တဲ့ အင္းစိန္ေထာင္လည္း ပါ၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ကို စီးနင္းလုိက္တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြက ေထာင္၀ါဒါေတြ၊ အက်ဥ္းဦးစီး၀န္ထမ္းေတြကို ေထာင္ထဲက တိုက္ခန္းေတြထဲမွာ ျပန္လည္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့ၿပီး ဂိုေဒါင္ေတြကိုေဖာက္၊ ေစာင္ေတြ၊ ျခင္ေထာင္ေတြ၊ ရိကၡာေတြအားလံုးကို စိတ္တိုင္းက်ထုတ္ယူ သံုးစြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာအေနၾကာတဲ့ ႏွစ္တစ္ရာကၽြဲႀကီးလို လူဆိုးႀကီးေတြ၊ ျမန္မာ့အသံကို ေလာင္ခ်ာနဲ႔ပစ္ခတ္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တဲ့ မန္းေငြေအာင္ရဲ႕ အမႈတြဲေတြျဖစ္တဲ့ ရစ္ကီ၊ ရစ္ခ်က္၊ တြတ္ကီတို႔ဟာလည္း အက်ဥ္းေထာင္ပြင့္သြားလို႔ အင္းစိန္ေစ်းထဲအထိ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ေပမယ့္လည္း တ၀ဲလည္လည္နဲ႔ ဘယ္ေနရာကိုမွ ဆက္မသြားတတ္လို႔ သူ႔အိမ္လိုျဖစ္ေနတဲ့ အင္းစိန္ေထာင္ထဲကိုပဲ ျပန္၀င္လာခဲ့ရတာကလည္း အ့ံၾသစရာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုအျဖစ္ မွတ္တမ္း၀င္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ထူးျခားတဲ့ အံ့ၾသစရာ မွတ္တမ္းကေတာ့ ၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းယူၿပီးတဲ့ေနာက္ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အမိန္႔တစ္ရပ္ကို ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေၾကညာခ်က္ထဲမွာ ႏွစ္နည္းတဲ့ လူေတြကို လႊတ္ေပးၿပီး ႏွစ္ႀကီးအက်ဥ္းသားေတြကို ျပစ္ဒဏ္ေလွ်ာ့ျခင္း၊ ေသဒဏ္အက်ဥ္းသားေတြကို ႀကိဳးမိန္႔မွ တစ္ကၽြန္းျပစ္ဒဏ္သို႔ ေျပာင္းလဲျခင္း စတာေတြပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အင္းစိန္ေထာင္ေဆး႐ံုမွာ ေအာက္တစ္ပိုင္းေသလို႔ ေဆး႐ံုတက္ေနရတဲ့ ေသဒဏ္က် အက်ဥ္းသား ျမေဂါင္က ခုတင္ေပၚကေန ထခုန္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္က်မွ ဆရာ၀န္အပါအ၀င္ ေဆး႐ံု၀န္ထမ္းမ်ား၊ အက်ဥ္းသားမ်ားအားလံုး အံ့ၾသမွင္သက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ျမေဂါင္ဟာ ႀကိဳးေပးမခံခ်င္တဲ့အတြက္ ေသဒဏ္တိုက္ထဲမွာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္သူ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ အထိုးက်င့္ရင္း နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ေလ့က်င့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလ့က်င့္မႈဟာ သူ႔ကို ႀကိဳးေပးမယ့္ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ေရွာင္လြဲႏုိင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးက သူ႔ကိုကယ္တင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျမေဂါင္ဟာ ေသဒဏ္ကေန လြတ္ေျမာက္သြားၿပီး တစ္ကၽြန္းျပစ္ဒဏ္ကို ေျပာင္းလဲက်ခံေစခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဂႏၱ၀င္လူဆိုးႀကီးေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အကြက္ေခ်ာင္းၿပီး သတ္ျဖတ္တဲ့ သံသရာထဲမွာပဲ ၀ဲလည္ရစ္ပတ္ေနပါတယ္။ ျမေဂါင္ကို ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ အင္းစိန္ေထာင္အတြင္း ေရာက္လာတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ေဗဒလကၡဏာဆရာ စံဇာဏီဘိုက သူ႔လကၡဏာကို ၾကည့္ၿပီး “ျမေဂါင္ မင္းဘ၀က လည္းပင္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္ ေသဒဏ္ေပးခံရမယ့္ဇာတာ လံုး၀မပါေပမယ့္ ဥပေစၦဒကကံနဲ႔ အဆံုးသတ္ရမယ့္ ဇာတာကေတာ့ ေရွာင္လႊဲလို႔မရဘူး”လို႔ အတတ္ေဟာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာစံဇာဏီဘို ေဟာခဲ့သလိုပဲ အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕ ဂႏၱ၀င္လူမိုက္ႀကီး ႀကိဳးလြတ္ျမေဂါင္ဟာ ေသဒဏ္ကလြတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁၉၉၁ ခု ၾသဂုတ္လမွာ အင္းစိန္ေထာင္ အမွတ္(၄)အေဆာင္မွာ လူတစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ တန္းစီး (ခ) အက်ဥ္းသားအရာရွိ အျဖစ္လုပ္ရင္း သူနဲ႔ဘ၀တူ လူမိုက္ႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ သာေကတ ကြင္းမသိမ္ေခ်ာင္းက ငရွဥ့္နဲ႔ သဃၤန္းကၽြန္းက မိုးသူတို႔က ေပါက္တူးနဲ႔ ေတာင္ယာထဲမွာ မေသမခ်င္း ခုတ္သတ္ျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။

ဒီျဖစ္ရပ္ရဲ႕ အေသးစိတ္ကို ေရွ႕တစ္ပတ္မွာ ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အင္းစိန္ေထာင္အတြင္းမွ ဂႏၱ၀င္ လူမိုက္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း -အပိုင္း (၃)

• ငရွဥ့္ (သို႔မဟုတ္) စတီး၀ပ္အခ်ဳပ္ကို မ်က္လွည့္ျပခဲ့သူ

အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕ ဂႏၳ၀င္လူမိုက္ႀကီး ေသဒဏ္ႀကိဳးလြတ္ ျမေဂါင္ကို ေထာင္ထဲမွာ သတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သာေကတ ကြင္းမသိမ္ေခ်ာင္းသား ငရွဥ့္ရဲ႕ ရာဇ၀င္ကလည္း ေတာ္႐ံုတန္႐ံုမဟုတ္ပါဘူး။ ငရွဥ့္က ခိုးဆိုးလုယက္မႈေပါင္း မ်ားစြာကို က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့အတြက္ တရား႐ံုးအသီးသီးက ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဥပေဒကို လက္တစ္လံုးျခား လုပ္တတ္တဲ့ ငရွဥ့္တို႔လို ဒုစ႐ိုက္သမားေတြက ေထာင္အျပင္ကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ထြက္လို႔ရေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ေထာင္ထဲက ထြက္ေျပးႏိုင္ေအာင္ အၿမဲတမ္း အႀကံထုတ္ေနေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္လည္း စိတ္ကူးထားတဲ့ အႀကံအစည္အတိုင္း အင္းစိန္ေထာင္ထဲက လြတ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ငရွဥ့္ လြတ္သြားပံုကိုေလ့လာရင္ ႀကိဳတင္အကြက္ခ် စီစဥ္မႈမွာ ဆရာႀကီးတစ္ပါးဆိုတာ ေပၚလြင္လာပါတယ္။

၁၉၈၉ကငရွဥ့္ဟာအေဆာင္ (၃) အခန္း (၄) ရဲ႕ အခန္းလူႀကီးျဖစ္ၿပီး အခန္းစာေရးက သံုးဘီးျဖစ္ပါတယ္။ သံုးဘီးမွာလူနာမည္ ရွိေပမယ့္ ပါးေဖာင္းေဖာင္း ေရွ႕သြားေလးကထြက္ေနလို႔ အက်ဥ္းသားေတြက သံုးဘီးကားနဲ႔ တူတယ္ဆိုၿပီး သံုးဘီးလို႔ အမည္တြင္ခဲ့ပါတယ္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ တန္းစီးငရွဥ့္နဲ႔ အခန္းစာေရး သံုးဘီးတို႔ဟာ ေထာင္ထဲကေန ပံုစံအသီးသီးနဲ႔ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ သံုးဘီးဟာ အင္းစိန္ေထာင္ကေန ပဲခူး ေလွေလွာ္အင္း ရဲဘက္စခန္းကို ပါသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကိုလိုက္ပို႔တဲ့ ရထားတြဲထဲမွာ သူနဲ႔အတူ ရဲဘက္အက်ဥ္းသား ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေထာင္အေခၚ ကစ္ပံု(ရဲဘက္အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ အိပ္ရာလိပ္၊ ေစာင္၊ စားစရာမ်ားကို စုစည္းထားရေသာေနရာ) ေအာက္ေျခကို ေဖာက္ၿပီး ရထားဘီးေတြေအာက္က သံလမ္းမွာ ၀ပ္ၿပီးေနခဲ့ပါတယ္။ ရထားထြက္သြားေတာ့ လံုၿခံဳေရးေတြ မသိဘဲ ဘူတာထဲမွာ သူတို႔သံုးေယာက္ က်န္ခဲ့ၿပီး လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါတယ္။

• အခန္းလူႀကီးငရွဥ့္ဟာ သူရဲ႕တပည့္ေက်ာ္

သံုးဘီးလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့အေၾကာင္းကို တဖြဖြေျပာရင္း ေထာင္ထဲကေန ေန႔စဥ္ အားက်ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကံပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရး အစိုးရေခတ္မွာ ေငြေပးရင္ ဘာမဆိုလုပ္လုိ႔ရတဲ့ေခတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ငရွဥ့္ရဲ႕အေျခအေနက ေထာင္ထဲမွာ အေနေခ်ာင္ၿပီး က်သစ္ေတြကို စိတ္တိုင္းက် ခၽြတ္ခြာႏုိင္တာမို႔ အင္မတန္ ၀င္ေငြေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေငြမ်ားမ်ားစုမိရင္ မိသားစုကိုေတာင္ ေထာင္ထဲကေန ျပန္လည္ေထာက္ပ့ံႏုိင္တဲ့အထိပါပဲ။
 ဒီအေျခအေနကိုအသံုးခ်ၿပီး ငရွဥ့္က ေနာက္မႈထြက္ဖို႔ ႀကံစည္ပါတယ္။ ထိုေခတ္အေျခအေနကလည္း ပိုက္ဆံနည္းနည္းသံုးလိုက္ရင္ ငရွဥ့္လို ရာဇ၀င္ရွိတဲ့လူမိုက္ေတြက အမႈတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုရွာၿပီး ေနာက္မႈထြက္လို႔ရပါတယ္။ ေထာင္က်ၿပီးသား အက်ဥ္းသားေတြ ေနာက္မႈထြက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေျခက်င္းခတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေထာင္အျပင္ကို ေထာင္က်အက်ဥ္းသား ေနာက္မႈထြက္ရင္ ေျခက်င္းသံ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ငရွဥ့္တို႔လို ဆရာႀကီးေတြအတြက္ ေထာင္ေျခက်င္းဘုတ္က ေပါ့ပါးၿပီး ပါးလွပ္ေနတဲ့ အထူးေျခက်င္းေတြ ျပဳလုပ္ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ေၾကာက္ရတာကိုး။ ဒီေျခက်င္း ေတြကေတာ့ ပါတယ္မထင္ရေလာက္ေအာင္ ေပါ့ပါးပါတယ္။

ငရွဥ့္ဟာ မိသားစုနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး ေနာက္မႈထြက္ပါတယ္။ လူမိုက္အမ်ားစု ေနာက္မႈထြက္ရတဲ့ ႐ံုးကေတာ့ စတီး၀ပ္အခ်ဳပ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ဘားလမ္းမွာရွိပါတယ္။ စတီး၀ပ္အခ်ဳပ္ကို ႐ံုးထြက္ရတဲ့ သူေတြဟာ မိသားစုနဲ႔လည္းေတြ႕ ခြင့္ရတယ္။

ကိုယ္စားခ်င္တာလည္း စားလို႔ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အမႈစစ္တာေနာက္က်ရင္ ေထာင္ကို ျပန္မပို႔ေတာ့ဘဲ စတီး၀ပ္အခ်ဳပ္မွာပဲ ညသိပ္ခ်ဳပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးႀကံဳေတြ႕တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ငရွဥ့္တို႔လို ပိုက္ဆံေပါတဲ့ လူဆိုးႀကီးေတြအတြက္ နိဗၺာန္ဘံုပါပဲ။ ညဘက္မွာ တာ၀န္က်ရဲ၀န္ထမ္းနဲ႔ေပါင္းၿပီး အရက္ကစလို႔ ေဆးေျခာက္အဆံုး ႀကိဳက္တာလုပ္လို႔ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွ အခ်ဳပ္ကားနဲ႔ ေထာင္ကိုျပန္႐ံုပါပဲ။ ငရွဥ့္က ေနာက္မႈ ႐ံုးထြက္တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး စတီး၀ပ္အခ်ဳပ္ကို မ်က္လွည့္ျပၿပီး ပၪၥလက္ဆန္ဆန္ လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္ပံု လြတ္ေျမာက္နည္းကလည္း အင္မတန္ ပညာပါပါတယ္။ ငရွဥ့္ဟာ ပထမဆံုး႐ံုးထြက္တဲ့ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္မွာ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ရဲသားေတြကို အယံုသြင္းႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သူရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းကို လိုက္ရတဲ့သူေတြကို ေဆးလိပ္ဆို ေဆးလိပ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆို လက္ဖက္ရည္ လိုေလေသးမရွိ ေကၽြးေမြးထားပါတယ္။ ကားေပၚကို အက်ဥ္းသား အခ်ဳပ္သားေတြ တင္ရာမွာလည္း လူစစ္ဖို႔ ၀န္ထမ္းေတြကို အကူအညီေပးခဲ့ပါတယ္။

တစ္ဖက္မွာလည္း သူ႔ရဲ႕မိန္းမကို ေနာက္တစ္ခါ လာေတြ႕ရင္ အရပ္၀တ္ပုဆိုးနဲ႔ ေရဘင္မ်က္မွန္ ကိုယူလာေပးဖို႔ မွာၾကားခဲ့ပါတယ္။ မိန္းမက ေပးလိုက္တဲ့ အဲဒီပစၥည္းေတြကို အင္းစိန္ေထာင္ဗူးတံခါး၀မွာ နားလည္မႈယူၿပီး ေထာင္ထဲကို သြင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ငရွဥ့္ ႐ံုးထုတ္ကေန လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ေန႔ကေတာ့ အရပ္၀တ္ပုဆိုးနဲ႔ မ်က္မွန္ကို ေထာင္ကေန စတီး၀ပ္ကိုသြားရာ အခ်ဳပ္ကားေပၚကို ၀ွက္ၿပီးယူလာႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ ၀တ္စံုက အျဖဴေရာင္၀မ္းဆက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ငရွဥ့္က အရပ္၀တ္ပုဆိုးကို ႏွစ္ေခါက္ေခါက္ၿပီး အက်ဥ္းသား၀တ္စံု ေအာက္ကေနခံၿပီး ၀တ္လာခဲ့ပါတယ္။ စတီး၀ပ္အခ်ဳပ္ကို ေရာက္လို႔ ကားထဲက အက်ဥ္းသားေတြ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ အျပင္ကို ဆင္းတဲ့အခါမွာ လူမေပ်ာက္ေအာင္ ေအာ္ၿပီးေရတြက္ရပါတယ္။ စစ္ေဆးရမယ့္ရဲသားက အလုပ္မလုပ္ခ်င္တဲ့အတြက္ ငရွဥ့္က လူအေရအတြက္ကို ေအာ္ရပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ငရွဥ့္က နံပါတ္တစ္ခုကို ေဖ်ာက္လိုက္ၿပီး ကားထဲကေန အျမန္ေအာ္ပါတယ္။ လူစာရင္းကိုက္သြားၿပီးတဲ့ အခါမွ ကားထဲကေန အရပ္၀တ္ပုဆိုးနဲ႔ မ်က္မွန္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာပါတယ္။ ရဲသားက အဲဒီလူကို ေထာက္လွမ္းေရးကလို႔ထင္ၿပီး ဘာမွမစစ္ေဆးခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ငရွဥ့္ဟာ စတီး၀ပ္ေထာင္ကေန လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငရွဥ့္ကအက်ဥ္းသား၀တ္စံု အေပၚကေန အရပ္၀တ္ပုဆိုးကို ၀တ္၊ ေရဘင္မ်က္မွန္တပ္ၿပီး ႐ုပ္ဖ်က္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ စပယ္ရွယ္ ေျခက်င္းေတြကိုေတာ့ အသံမျမည္ေအာင္ ေျခသလံုးမွာ ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ ထားလိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာသံမွမထြက္ဘဲ စတီး၀ပ္ကေန လြတ္သြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ငရွဥ့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သံုးဘီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရမ္းလံုၿခံဳတဲ့ နံရံေလးဘက္ထဲကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဘယ္လုိပဲ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ႏိုင္ခဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အားအနည္းဆံုးကေတာ့ ခ်ည္တိုင္ကို ျပန္သြားျခင္းပါပဲ။ သံုးဘီးဟာ ရဲေတြကိုေျခရာေဖ်ာက္ၿပီး အျပင္ေလာကမွာ လအတန္ၾကာ ေနႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕မိန္းမဆီကို ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဖမ္းမိခဲ့ပါတယ္။ သံုးဘီးလိုပဲ ငရွဥ့္လည္း လံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္းေတြ ရဲသားေတြကို မ်က္လွည့္ျပႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခ်ည္တိုင္ကိုျပန္ခဲ့လို႔ ဖမ္းမိခဲ့တာပါပဲ။

အင္းစိန္ေထာင္ထဲကို ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ငရွဥ့္နဲ႔ သံုးဘီးဟာ စစ္ေခြးတိုက္ထဲမွာ ျပန္ဆံုခဲ့ၾကပါတယ္။ လေပါင္းမ်ားစြာ စစ္ေခြးတိုက္ထဲမွာ ျပစ္ဒဏ္က်ခံၿပီးတဲ့ေနာက္ ဂႏၳ၀င္လူမိုက္ႀကီးေတြရဲ႕ ျပန္လမ္းအတိုင္း အက်ဥ္းသား မ်ားစြာရွိေနတဲ့ အိပ္ေဆာင္ေတြဆီ ျပန္ေရာက္လာၾကတာပါပဲ။ ငရွဥ့္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ဘုန္းမီးေနလ ေတာက္ပစဥ္က ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ေမြးၿပီး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ခိုင္းေပမယ့္ ငရွဥ့္က “ခင္ဗ်ားတို႔က လူေကာင္းေတြဆိုတာ က်ဳပ္သိတယ္”ဆိုၿပီး ခိုင္းတိုင္းမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ေရွ႕မွာေတာ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို ဟိန္းလိုက္ေဟာက္လိုက္ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ စစ္ေခြးတိုက္ကေန အိမ္နိမ့္စံဘ၀နဲ႔ (၄) ေဆာင္ကို ေရာက္လာေတာ့ ေသဒဏ္ႀကိဳးလြတ္ ျမေဂါင္က တန္းစီးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ငရွဥ့္နဲ႔ရင္းႏီွးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတခ်ိဳ႕က စားစရာမရွိတဲ့သူ႔ကို သနားၿပီး ၾကည့္႐ႈေစာင့္ ေရွာက္တဲ့အခါမွာ သူေျပာေနက် စကားကေတာ့ “ေၾကာင္ၾကာၾကာ ေရမငုပ္ပါဘူး” ဆိုတာပါပဲ။

ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ (၄) ေဆာင္ကိုေရာက္ၿပီး သံုးလေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ငရွဥ့္ အကြက္စေရႊ႕ပါတယ္။ သူ႔အကြက္က အေလ်ာ္အစားႀကီးပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တန္းစီးျမေဂါင္ကို ၿဖိဳခ်ဖုိ႔ပါပဲ။

 ျမေဂါင္ကိုသတ္ဖို႔ သူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာကို ငရွဥ့္က သိေနတဲ့အတြက္ သဃၤန္းကၽြန္းက တက္သစ္စ လူမိုက္ကေလး မိုးသူကို စတင္စည္း႐ံုးပါေတာ့တယ္။ မိုးသူကလည္း ျမေဂါင္လုိ လူမိုက္ႀကီးကို သတ္ႏုိင္ရင္ သူလည္း အင္းစိန္္ေထာင္မွာ တန္း၀င္လူမိုက္စာရင္း ၀င္မွာမို႔လို႔ ငရွဥ့္ရဲ႕ စည္း႐ံုးမႈကို အလုိက္သင့္ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၁ မိုးေတြရြာေနတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔မွာ အင္းစိန္ေထာင္ အမွတ္(၄)ေဆာင္မွာ ဂႏၳ၀င္လူမိုက္ႀကီးေတြရဲ႕ စာရင္းရွင္းပြဲတစ္ပြဲ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။

အင္းစိန္ေထာင္ အတြင္းမွ ဂႏၱ၀င္ လူမိုက္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း အပိုင္း (၄)

သဃၤန္းကၽြန္းမွ တက္သစ္စလူမိုက္ေလး မိုးသူဟာ အေမကေမြး၊ ေထာင္က ေကၽြး ဘ၀မွာ “တန္း” မရွိေပမယ့္ “ဇ” ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သဃၤန္းကၽြန္း ရဲ႕ တန္းရွိတဲ့ ဆရာႀကီးကေတာ့ (၄) ေဆာင္ (၆) ခန္းမွာ အခန္း လူႀကီး လုပ္ေနတဲ့ ယကၡႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသက္အရြယ္ ရလာေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ၿငိမ္ေနပါၿပီ။ မိုးသူ ကေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕ တန္း၀င္လူမိုက္ စာရင္းမွာ ပါရဖို႔အတြက္ ဘာမဆို လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ထားပံု ေပၚပါတယ္။ ဒီအေျခအေနမွာ မိုးသူကို ငရွဥ့္က အိပ္မက္ေတြေပးၿပီး ေကာက္စားလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

(၄) ေဆာင္ရဲ႕ တန္းစီးျမေခါင္နဲ႔ ငရွဥ့္ရဲ႕ ကမၻာမေၾက ဇာတ္လမ္းကလည္း ရွိေန ပါတယ္။ ငရွဥ့္ကို ျပန္ဖမ္းမိေတာ့ ေထာင္က ေနာက္မႈဖြင့္တဲ့ အတြက္ ေျခက်င္းနဲ႔ ေနရပါတယ္။ တိုက္ထဲမွာ လေပါင္းမ်ားစြာထားၿပီး ငရွဥ့္ကို (၄) ေဆာင္ ပို႔လုိက္ေတာ့ ျမေဂါင္က တန္းစီးျဖစ္ၿပီး ေကာင္းစားေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀တူ အခ်င္းခ်င္း သူ႔ကိုမၾကည့္ဘူးလို႔ ငရွဥ့္က ခံစားေနရတယ္။

ျမေဂါင္ ကလည္း ငရွဥ့္တို႔ကို အပူးမခံဘူး။ မိုးသူကေတာ့ ျမေဂါင္နဲ႔ ဘာဇယားမွ မရွိပါဘူး။ နာမည္ႀကီးခ်င္တာပဲ သိတယ္။ မိုးသူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ အခန္း (၃) မွာပဲ ေနပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ျပႆနာမျဖစ္ခင္ သံုးေလးည ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ အေပ့ါသြားေတာ့ အိမ္သာနံရံကို မီွၿပီး မိုးသူက ထုိင္ေနတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက ကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာက္ဖ႐ံုယိုကို ၾကည့္ေနေတာ့ သနား တာနဲ႔ မစားဘဲ သူ႔ကိုေပးလုိက္တယ္။

 ေနာက္တစ္ေန႔ညက်ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ပံုနဲ႔ “အစ္ကိုက လူေတြကို ၾကင္နာတတ္တယ္၊ ဘာပဲခိုင္းစရာရွိရွိ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာ၊ မေက်နပ္ တဲ့လူရွိရင္လည္းေျပာ၊ ကၽြန္ေတာ္ သတ္ေပးမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔စကား ၾကားၾကားခ်င္း ၾကက္သီး ေမြးညႇင္းထၿပီး ဆံပင္ေတြေတာင္ ေထာင္သြားတယ္။ ကပ်ာကယာပဲ “အာ...ဘာမွ မရွိပါဘူး။ မေက်နပ္တဲ့ သူလည္း မရွိပါဘူး။

 ေအးေအး ေနပါ ကိုယ့္လူရာ” လို႔ ေျပာၿပီး အျမန္လွည့္ထြက္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိလူ ကို စည္း႐ံုးရတာ ငရွဥ့္အတြက္ အင္မတန္လြယ္ကူပါတယ္။

(၁) ခန္းထဲမွာက်ေတာ့ ဂႏၳ၀င္လူမိုက္ေတြက စုၿပီး အိပ္ၾကရပါတယ္။ ျပႆနာ မျဖစ္ခင္ တစ္ည ငရွဥ့္က အိပ္ခ်ိန္မွာ မအိပ္ေသးဘဲ ေဘးနားက လူေတြ ကို လုိက္စေနတယ္။ ျမေဂါင္က အိပ္ခ်ိန္ေပးေနခ်ိန္မို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဖို႔ ငရွဥ့္ကို လွမ္းေငါက္တယ္။ ငရွဥ့္က နားမေထာင္ဘူး။ ျမေဂါင္က ေဒါသ ထြက္သြားၿပီး ငရွဥ့္ကို မတ္တတ္ ရပ္ခိုင္းကာ လက္ထဲက ၀ါးျခမ္းျပား ေသးေသးေလးနဲ႔ တင္ပါးကို သံုးခ်က္ ႐ိုက္လုိက္တယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္က ငရွဥ့္ကို အသား မနာေစ ေပမယ့္ အသည္းနာသြားေစတယ္။ ဒါဟာ သူ႔ကို အရွက္ခြဲၿပီး လူမိုက္ဂုဏ္ကို ထိပါးတယ္လုိ႔ ယူဆလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ျမေဂါင္ကို သတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ငရွဥ့္က မိုးသူကိုေခၚၿပီး တိုင္ပင္တယ္။ မိုးသူကလည္း သေဘာတူတယ္။ ဒါနဲ႔ ေတာင္ယာပစၥည္းေတြထားတဲ့ ဘုတ္တိုက္ထဲက ေပါက္ျပားတစ္လက္နဲ႔ သံတူရြင္းတစ္ေခ်ာင္းကို ခိုးယူလိုက္တယ္။

အင္းစိန္ေထာင္က ေန႔လယ္ဘက္မွာ အက်ဥ္းသားေတြကို တေရးတေမာအိပ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳထားတယ္။ ေတာင္ယာေတြက ၃ နာရီေလာက္မွ အလုပ္လုပ္ရတာပါ။ ေန႔လယ္ ၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာေတာ့ အေဆာင္မွာ အိပ္တဲ့သူအိပ္၊ လဲွတဲ့သူ လဲွနဲ႔ အနားယူေနၾကတယ္။ ျမေဂါင္က (၄) ေဆာင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခန္းျဖစ္တဲ့ (၈)ခန္းမွာ အိပ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ငရွဥ့္က ေပါက္ျပားကိုကိုင္၊ မိုးသူက သံတူရြင္းကိုကိုင္ၿပီး (၈)ခန္းကို ထြက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူကမွ သတိ မထားမိဘူး။ (၈)ခန္းေရာက္ေတာ့ မိုးသူက သံတူရြင္း ကိုင္ၿပီး အေပါက္၀မွာ ရပ္ေစာင့္လိုက္တယ္။ ငရွဥ့္က ေပါက္ျပားကိုင္ၿပီး အခန္းထဲကို ၀င္သြားတယ္။ ျမေဂါင္ ထြက္မေျပးႏုိင္ေအာင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

 ျမေဂါင္က ပုသိမ္သူလို႔ တစ္ေဆာင္လံုးကေခၚတဲ့ တပ္ေျပးေလး တစ္ေယာက္ နဲ႔ အတူဖက္ၿပီး အိပ္ေနတယ္။ ငရွဥ့္က အိပ္ေနတဲ့ ျမေဂါင္ကို ေပါက္ျပားနဲ႔ ခုတ္လိုက္ေပမယ့္ ျမေဂါင္ကိုမထိဘဲ ပုသိမ္သူကို ထိသြားတယ္။ ျမေဂါင္က ႏိုးလာၿပီး အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ အိပ္ရာလိပ္ေတြ ပံုထားတဲ့ ကစ္ပံုကို ကၽြမ္းထိုးၿပီး ေက်ာ္သြားတယ္။ ျမေဂါင္က ကၽြမ္းထိုးတာေတာ္တယ္။ အခန္း၀မွာ မိုးသူက ပိတ္ေစာင့္ေနေတာ့ ျမေဂါင္က အခန္းထဲမွာပဲ ပတ္ေျပးေနတယ္။ ငရွဥ့္က ေပါက္ျပားနဲ႔ လုိက္ခုတ္ေပမယ့္ ျမေဂါင္ကို မထိဘူး။ ငရွဥ့္ ေမာေနၿပီ။

တကယ့္တကယ္ လက္႐ံုးရည္ အရဆိုရင္လည္း ငရွဥ့္က ျမေဂါင္ကို မယွဥ္ ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ဆိုရင္ အေျခအေန မလွမွန္း သိလို႔ ျမေဂါင္က မိုးသူ ကိုတြန္းၿပီး အခန္းထဲကေန ေတာင္ယာ ထဲကို ထြက္ေျပးသြားတယ္။ မိုးသူက သံတူရြင္းကိုင္ၿပီး ေနာက္က ေျပးလိုက္ ေနတယ္။ ငရွဥ့္ကေတာ့ အေမာေဖာက္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ျပတ္က်န္ခဲ့တယ္။ မိုးသူက ေနာက္ကေနသာ လိုက္ေနတာ ျမေဂါင္ကို သံတူရြင္းနဲ႔ မ႐ိုက္ရဲဘူး။ ရွိန္ေနတာကိုး။ ဒီျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး ငရွဥ့္က စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ မိုးသူကို လွမ္းေအာ္ လိုက္တယ္။

“မုိးသူ မင္း ျမေဂါင္ကို ဒီတုိင္း လႊတ္ေပးလုိက္ေတာ့မလား”

ငရွဥ့္စကားကို ၾကားတဲ့ မိုးသူက ခ်က္ခ်င္း အသိ၀င္လာတယ္။ ျမေဂါင္ ေနာက္ကို အရွိန္ျမႇင့္ လုိက္ရင္း ေခါင္းကို သံတူရြင္းနဲ႔ ႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္။ ျမေဂါင္က ေခါင္းထိၿပီး ခရမ္းပင္ေတြ ၾကားကို ေခြခနဲ က်သြားတယ္။ မိုးသူက ျမေဂါင္ကို ဘာမွ ဆက္မလုပ္ဘဲ ေၾကာင္ၿပီး ရပ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ငရွဥ့္ ေရာက္လာၿပီး လဲေနတဲ့ ျမေဂါင္ကို ေပါက္ျပားနဲ႔ စိမ္ေျပနေျပ ခုတ္သတ္ လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမေဂါင္ဟာ မိုးသူရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔တင္ အသက္ ထြက္သြားပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ငရွဥ့္က သူ႔အခန္းက႑မပါရင္ သိကၡာက်မွာစိုးလို႔ ပြဲကို အၿပီးသတ္ေနပါတယ္။ တစ္ေဆာင္လံုး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္သြားၿပီး ေထာင္တြင္းက လူသတ္ပြဲကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။

(၄) ေဆာင္ အေဆာင္မွဴး ေထာင္မွဴး ဦးစိုး၀င္းက ေျပးလာၿပီး “မင္းတို႔ ဆက္ မလုပ္ၾကနဲ႔” လို႔ လွမ္းေအာ္တယ္။ ငရွဥ့္က ဦးစိုး၀င္းကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ““ေအး ... ခင္ဗ်ားကိုပါ ခုတ္မယ္၊ လာခဲ့” လို႔ လွမ္းေျပာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ မိန္းေဂ်းလ္ အထိ ထြက္ေျပး သြားပါတယ္။

 မိန္းေဂ်းလ္မွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့ ေထာင္မွဴးႀကီး ဦးေစာထြန္းသိေတာ့မွ ငရွဥ့္ တို႔ဆီကို ကိုယ္တုိင္ လိုက္လာပါတယ္။ ဦးေစာထြန္းကိုေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ ထဲက လူမိုက္ႀကီးေတြက ခ်စ္ေၾကာက္ ႐ိုေသၾကတယ္။

ဦးေစာထြန္းက သူ႔ရဲ႕ ယူနီေဖာင္းကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး ေပါက္တူးေတြ၊ သံတူရြင္း ေတြ ကိုင္ထားတဲ့ ငရွဥ့္တို႔ဆီကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး “မင္းတို႔ လာမလား၊ ငါလာရ မလား” လို႔ လွမ္းေျပာတယ္။ ငရွဥ့္တို႔ ေတြေ၀ေနရာကေန စြပ္က်ယ္ ခ်ိဳင္းျပတ္ နဲ႔ ဦးေစာထြန္းကို “ဆရာလာရင္ လက္နက္ခ်မယ္” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။

ဦးေစာထြန္းက ယံုယံုၾကည္ၾကည္ပဲ ငရွဥ့္နဲ႔ မိုးသူကို ပခံုးဖက္ၿပီး မိန္းေဂ်းလ္ကို ေခၚသြားေတာ့တယ္။ ဒါေတြက ေထာင္ “အထာ” ရွိမွ လုပ္ရဲၾကတာပါ။

 ဒါေၾကာင့္လည္း ငရွဥ့္တို႔က ဦးေစာထြန္းကို ရန္မျပဳတာေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ခရမ္းခင္းထဲမွာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ လဲက်ေနတဲ့ ျမေဂါင္ကို ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြက ဘာဘူေစာင္နဲ႔ထုပ္ၿပီး ေဆး႐ံုကို အျမန္ပို႔တယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမေဂါင္က အသက္ မရွိေတာ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ခရမ္းခင္းထဲက ေျခရာေတြနဲ႔ ေသြးေတြကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ မွတ္တမ္းတင္ေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ ၾကည့္ေန ၾကတယ္။ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူ တစ္ေယာက္ မ်က္စိတစ္မွိတ္ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္း အသက္ထြက္သြားပံုကို ဘယ္သူမွ မယံုၾကည္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္တဲ့လူေတြ ျပန္သြားေတာ့ ခရမ္းပင္ေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ျမေဂါင္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေတြကို က်ီးကန္းေတြက ေကာက္ခ်ီၿပီး စားေသာက္ေနၾကတယ္။ တကယ့္ကို Jungle Law တစ္ခုပါပဲ။

မိန္းေဂ်းလ္မွာ ေထာင္၀ါဒါေတြက ငရွဥ့္နဲ႔ မိုးသူကို ေျခက်င္းေတြ ခတ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပံုစံပဲ။ အခ်င္းခ်င္း စေနာက္ေနၾကတယ္။ မိုးသူက ငရွဥ့္ကို ျမေဂါင္ေသသြားတဲ့ အိုက္တင္ လုပ္ျပေနတယ္။ ငရွဥ့္က အားပါးတရရယ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို စစ္ေခြးတိုက္ဆီေ ခၚသြားၾကတယ္။

ဒါေပမဲ့ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ သတင္းတစ္ခုကေတာ့ ျမေဂါင္ေသၿပီး တစ္လ မျပည့္ခင္မွာပဲ စစ္ေခြးတိုက္မွာ ငရွဥ့္ဟာ ထူးဆန္းစြာ ေသသြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။

အင္းစိန္ေထာင္ အတြင္းမွ ဂႏၱ၀င္ လူမိုက္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း အပိုင္း (၅)

• ငရွဥ့္ကို ဘယ္သူသတ္တာလဲ

၁၉၉၁ ခုႏွစ္၀န္းက်င္က အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ဘိန္းစားေတြ အလြန္ေပါတယ္။ ဘိန္းစားအမ်ားစုဟာ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုက ေမြးဖြားလာသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္က်ခဲ့ေပမယ့္ မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေထာင္ထဲမွာ ေျခေမြးမီးမေလာင္ လက္ေမြး မီးမေလာင္ ေနၾကရပါတယ္။

ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို “လိုင္း” ၀င္ထားတဲ့အတြက္ ရဲဘက္စခန္းကိုလည္း ထြက္စရာမလုိပါဘူး။ ေထာင္ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းေနရျပန္ေတာ့ ဘိန္းစားေတြက ေထာင္ထဲမွာ ဘိန္းစားခ်င္လာျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ခိုးသြင္းၾကတယ္။ ေထာင္ထဲက ဂႏၱ၀င္လူမိုက္ႀကီးေတြကလည္း ဒီအခ်က္ကို ျမင္သြားေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား ကိစၥေတြလုပ္လာၾကတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဘိန္းေရာင္းတယ္ဆိုတာ အႏၲရာယ္ႀကီးေပမယ့္ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရတဲ့ လုပ္ငန္းျဖစ္ပါတယ္။ လူမိုက္ႀကီးေတြက သူတို႔ကို အခ်ိန္မေရြး အႏၲရာယ္ေပးႏုိင္တဲ့ ေထာင္၀ါဒါေတြကို “ခ်ဳပ္” လိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံရေတာ့ ၀ါဒါေတြလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္သြားတာေပါ့။
ဒီလုိနဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ဘိန္းျဖဴေရာ၊ ဘိန္းမည္းေရာ ေပါေပါေလာေလာရတယ္။ အေဆာင္ေတြမွာရွိတဲ့ အမ်ားသံုးအိမ္သာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္သာတက္ရင္ ဘိန္းထိုးေနတဲ့သူေတြကို ေတြ႕ရတတ္တယ္။ သူတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနရင္ “ဟိတ္ေကာင္...ဘာ ၾကည့္တာလဲ၊ ကိုယ့္ကိစၥမဟုတ္ရင္ မဆိုင္သလိုေန” လို႔ အေျပာခံရတတ္တယ္။ ျပႆနာမတက္ခ်င္တဲ့အတြက္ အားလံုးက မသိက်ိဳးကၽြံျပဳေနၾကရတယ္။ ေထာင္ထဲကို ဘိန္းခိုးသြင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေထာင္ထဲကို ၀င္လာတဲ့ အမ်ဳိးအစားထဲမွာ ဘိန္းဆီလုိ႔ေခၚတဲ့ ဘိန္းမည္းက ေစ်းအခ်ိဳဆံုးပါပဲ။ ဘိန္းစားေတြက အက်ဥ္းေထာင္ ဥပေဒရဲ႕ လစ္ဟာေနတဲ့ အေျခအေနေတြကိုၾကည့္ၿပီး အသံုးခ်တတ္တယ္။ သူတို႔ေတြက ဘိန္းစားေပမယ့္ ၪာဏ္ေကာင္းတယ္။ ဘိန္းမည္းကို ဘယ္လုိသြင္းသလဲဆိုေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္၀မွာ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနက ေရာင္းတဲ့ ေျမပဲယိုထုပ္ေတြရွိတယ္။ ေျမပဲယိုေတြကို အထပ္ေလးေတြအတိုင္း ပလတ္စတစ္ထဲထည့္ၿပီး အထုပ္လုိက္ ေရာင္းတာကိုး။ ဘိန္းခိုးသြင္းမယ့္သူက အဲဒီေျမပဲယိုထုပ္ကိုျဖည္ၿပီး ထန္းလ်က္ရည္ေနရာမွာ ဘိန္းဆီေတြေရာလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ပလတ္စတစ္ကို ျပန္ပိတ္ၿပီး ေထာင္၀င္စာမွာ သြင္းေပးလိုက္တယ္။ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ဘိန္းစားက ေျမပဲယိုေလး တစ္ကိုက္ ကိုက္လိုက္၊ ေရေႏြးေလး ေသာက္လုိက္နဲ႔ မူးယစ္ရီေ၀ ၿပီး “ေကာင္း” သြားတာေပါ့။

ေနာက္တစ္နည္းကေတာ့ အင္းစိန္တစ္ေထာင္လံုး လိမ္းေနၾကတဲ့ ဖိုး၀သနပ္ခါးခဲထဲကိုထည့္ၿပီး သြင္းတာပါပဲ။ ဒီပံုစံမွာ ဘိန္းျဖဴကို သြင္းတာမ်ားပါတယ္။ ဘိန္းျဖဴကို ပလတ္စတစ္နဲ႔ထုပ္ၿပီး အစိုခံထားတဲ့ သနပ္ခါးခဲထဲကို ျမႇဳပ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနအေျခာက္ခံၿပီး သနပ္ခါးခဲတံဆိပ္ကို ျပန္ကပ္လုိက္တယ္။ လူတစ္ေသာင္းရွိတဲ့ ေထာင္မွာ ေန႔စဥ္ ရာခ်ီၿပီးသြင္းေနတဲ့ သနပ္ခါးခဲထဲက ဘိန္းျဖဴထုပ္ကို ရွာဖို႔ဆိုတာ အင္မတန္ခက္ပါတယ္။ သနပ္ခါးခဲက ဓားနဲ႔လည္း ထိုးလို႔မရဘူး။ အမႈန္႔ေခ်ပစ္မွသာ ဘိန္းျဖဴထုပ္က ထြက္လာတာပါ။ တတိယ တစ္နည္းကေတာ့  ၀မ္းခ်ဳပ္ေရာဂါရွိတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို တိုက္႐ိုက္ထိခိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၀မ္းခ်ဳပ္တတ္တဲ့သူေတြအတြက္ ေထာင္ထဲမွာ လုပ္သားေမာင္ ၀မ္းႏုတ္ေဆးကိုပဲ အားကိုးရတာပါ။ ဘိန္းစားေတြက ေဆးနဲ႔ အေရာင္တူေနတဲ့ ဘိန္းမည္းေတြကို လုပ္သားေမာင္ေဆးနဲ႔ ေရာၿပီးသြင္းတာမိသြားလို႔ ေနာက္ဆိုရင္ ေထာင္ထဲကုိ လုပ္သားေမာင္ေဆး သြင္းလုိ႔မရတဲ့ အေျခအေနထိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေထာင္မွာ ဘိိန္းမိလုိ႔ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ရင္လည္း ဘိန္းစားေတြကေတာ့ မရ,ရတဲ့နည္းနဲ႔ ရွာႀကံသြင္းၾကတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးတစ္နည္းကေတာ့ အမႈရင္ဆိုင္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြက ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ထည့္ၿပီးသြင္းလာတာမ်ဳိးပါ။ အျပင္႐ံုးထြက္မွာ ပလတ္စတစ္နဲ႔ထုပ္ထားတဲ့ ဘိန္းျဖဴကို စအိုထဲထည့္ၿပီး ေထာင္ထဲေရာက္မွ မိလႅာဘုတ္ကိုင္ကို ေဆးလိပ္ ႏွစ္လိပ္ေပးၿပီး စအိုထဲက ဘိန္းကို ထုတ္ပါတယ္။ ဘုတ္ကိုင္က သူတို႔ကုိ ဂုန္နီအိတ္စ ကာေပးၿပီး အကာအကြယ္ေပးပါတယ္။ တစ္ခါတရံ မစင္ေတြနဲ႔ ေပက်ံေန တဲ့ ဘိန္းထုပ္ကို ေရေသခ်ာေဆးၿပီးေတာ့ အလုအယက္႐ွဴၾကေတာ့တာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က ေျပာင္းေပၚ တင္ၿပီး႐ွဴတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေဆးထိုးအပ္နဲ႔ ထုိးတယ္။ တစ္ခါတရံ ဘိန္းျဖဴကို ႀကံဳရာေရနဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီး ထုိးၾကတာပါပဲ။ အရမ္းရင့္ေနတဲ့ သူကေတာ့ ေသြးေၾကာကို ဘလိတ္ဓားနဲ႔ခြဲၿပီး အမႈန္႔သိပ္တယ္။ အဲဒါက အာ႐ံုေၾကာကို ပိုၿပီးထိတယ္လုိ႔ ေျပာတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ HIV ေရာဂါရသြားသူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

႐ွဴတဲ့သူေတြအတြက္ စီးကရက္ဘူးခြံထဲက ေငြေရာင္စကၠဴဟာ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာမြဲ ဘိန္းစားေတြကေတာ့ သူေဌးေတြနားကပ္ၿပီး သူတုိ႔ပါးစပ္က ထြက္လာတဲ့ အေငြ႕ေတြကို လုိက္႐ွဴတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေထာင္ထဲကို ေရာက္လာတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္က ေထာင္ထဲမွာ ဘိန္း႐ွဴရတာ လံုၿခံဳလြန္းလို႔ အရမ္းစိတ္ခ်မ္းသာတာပဲလို႔ ေျပာျပဖူးပါတယ္။

႐ံုးထြက္အက်ဥ္းသားေတြက စအိုထဲကို ဘိန္းထည့္ၿပီးသြင္းလုိ႔ မိသြားရင္ တံခါးမႀကီးမွာ အထူးရွာေဖြေရး လုပ္တတ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နယ္အသီးသီးက ႐ံုးထြက္ၿပီးျပန္လာတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို စစ္ေဆးဖုိ႔ လက္အိတ္စြပ္ၿပီး ဆပ္ျပာေရခြက္ကို ကိုင္ထားတဲ့ စည္းကမ္းထိန္းေတြက အသင့္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ေထာင္ထဲကို ျပန္၀င္လာတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြက တန္းစီၿပီး သူတို႔ေရွ႕ေရာက္ရင္ ကုန္းေပးရပါတယ္။ စည္းကမ္းထိန္းက လက္အိတ္စြပ္ထားတဲ့ လက္နဲ႔ဆပ္ျပာေရဆြတ္ၿပီး စအိုရွာေဖြေရးလုပ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း ေထာင္တြင္း အေပးအယူေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပစၥည္းပါလာတဲ့ အက်ဥ္းသားက ရွာေဖြေရးလုပ္တဲ့သူကို မ်က္စိမိွတ္ျပလိုက္ရင္ ေ၀ပံုက် ရေတာ့မယ္လုိ႔ သိလုိက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွာေဖြေရးလုပ္တဲ့အခါမွာ အထဲကိုမႏိႈက္ဘဲ လက္ညိဳႇးကိုေကြးၿပီး ရွာခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သြားခြင့္ျပဳလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္မွ သူ႔ရဲ႕အေဆာင္ကိုလုိက္သြားၿပီး ေ၀စုခြဲယူတာပါ။

ဒီလုိအေျခအေနမွာ ငရွဥ့္က ျမေဂါင္ကို သတ္လုိက္လုိ႔ စစ္ေခြးတိုက္မွာ ဘုန္းမီးေနလ ေတာက္ပေနပါၿပီ။ ေထာင္ထဲမွာလည္း ေအာင္ျမင္ရင္ မိတ္ဖြဲ႕ခ်င္သူ၊ ေထာက္ပံ့ခ်င္သူ၊ အပိုင္သားျဖစ္ခ်င္သူေတြ ေပါၿပီး နိမ့္ပါးေနရင္ေတာ့ ၀ိုင္းၿပီးထုိးခ်မယ့္သူေတြ ေပါပါတယ္။ ငရွဥ့္နဲ႔မိုးသူက အမႈမၿပီးေသးလို႔ စစ္ေခြးတိုက္မွာ ထားေပမယ့္ အေဆာင္အထိ ၾသဇာလႊမ္းမိုးထားပါတယ္။ အေဆာင္က “ဇ” ေတြကလည္း ငရွဥ့္တို႔ အေဆာင္ေရာက္လာရင္ သူတုိ႔ကုိ မႏိွပ္စက္ေအာင္ အခုကတည္းက ႀကိဳတင္ဖားထားပါတယ္။ စစ္ေခြးတိုက္ကို ေရႊက်ီးမုန္႔ႂကြပ္နဲ႔ ႏို႔မႈန္႔ပို႔ရတာနဲ႔၊ စီးကရက္နဲ႔ အခ်ိဳ႕မႈန္႔ပို႔ရတာနဲ႔ လွမ္း “ၾကပ္”ထားပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ လူမိုက္ႀကီး ငရွဥ့္က ေအးေအးမေနဘူး။ အေဆာင္ကသူေတြကို  လွမ္းမွာလိုက္တာက “ငါ ဒါေတြမႀကိဳက္ဘူး” ဆိုတာပါပဲ။ ဒီစကားၾကားေတာ့ အေဆာင္ကလူေတြက “ေပါက္” သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငရွဥ့္ႀကိဳက္တဲ့ ဘိန္းျဖဴကို အထူးလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ မေရာက္, ေရာက္ေအာင္ပို႔လိုက္တယ္။ အခန္းထဲမွာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ခြင့္ရတဲ့ ငရွဥ့္ဟာ ေလာဘႀကီးၿပီး ေရာက္လာတဲ့ ဘိန္းျဖဴကို ေဆးထိုးပိုက္နဲ႔ လက္ေမာင္းကေန ထိုးသြင္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္အဆမွားၿပီး အေၾကာလြဲသြားလို႔ Overdose ျဖစ္သြားတယ္။ တာ၀န္က်၀န္ထမ္းေတြ သြားၾကည့္ေတာ့ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ပါးစပ္မွာ အျမႇဳပ္ေတြထြက္ၿပီး အသက္ကုန္ေနပါၿပီ။ ဒီလုိနဲ႔ ငရွဥ့္လည္း ေလာကႀကီးထဲက ထြက္ခြာသြားရေတာ့တာပါပဲ။ အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္ တရား႐ံုးကေတာ့ ေထာင္တြင္း လူသတ္မႈအတြက္ ေသသြားတဲ့ ငရွဥ့္ ကို ၁၂ ႏွစ္၊ မိုးသူကို ၁၀ ႏွစ္ ျပစ္ဒဏ္ ေပးခဲ့ပါတယ္။

ဂႏၳ၀င္ လူမိုက္ႀကီးေတြရဲ႕ စိတ္ေတြဟာ အကဲဆတ္လြန္းလွပါတယ္။ ေထာင္တြင္းျပစ္မႈတစ္ခုေၾကာင့္ စစ္ေခြးတိုက္ေရာက္ေနတဲ့ လူမိုက္ႀကီး ေနာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သားသားကလည္း ေထာင္ပိုင္ႀကီးကို ေတြ႕ခြင့္ ေတာင္းရာမွာ မေတြ႕ရလို႔ အခန္းေဖာ္ လွဦးကို ဘာရန္ၿငိဳးရန္စမွ မရွိဘဲ အေလးသြားတဲ့ ဂန္ဖလား ေအာက္မွာ ခုထားတဲ့ အုတ္နီခဲနဲ႔ ထုသတ္ခဲ့ပါတယ္။ ခရမ္းသံုးခြက သားသားရဲ႕ ေထာင္တြင္း အျဖစ္အပ်က္ေတြကလည္း အံ့ၾသထူးဆန္း မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့ပါတယ္။

အင္းစိန္ေထာင္ အတြင္းမွ ဂႏၱ၀င္ လူမိုက္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း အပိုင္း (၆)

- မက္ပင္လုိင္

““မက္ပင္လုိင္” ဆုိတဲ့စကားေလးတစ္ခြန္းေၾကာင့္ အင္းစိန္ သီးသန္႔ ေထာင္မွာ လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္း ျဖစ္လုနီးပါး ျပႆနာတစ္ခု ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီျပႆနာရဲ႕ အဓိကဇာတ္လုိက္ကေတာ့ လူမိုက္ႀကီး အ႐ူးသားသားေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ သားသားက အင္းစိန္ေထာင္ကို ၁၉၈၈ အေရးအခင္း မတုိင္ခင္ကတည္းက ေရာက္ေနခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ေထာင္ခါေတာ့ လြတ္သြားပါတယ္။ ၁၉၈၉ က်ေတာ့ ျပန္၀င္လာပါတယ္။ သူကို ေထာင္မႀကီးမွာ မထားခ်င္တာနဲ႔ သီးသန္႔ေထာင္ (၁)ေဆာင္ကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။ သီးသန္႔ေထာင္မွာ ျပႆနာမရွာေအာင္ ေတာင္ယာလုပ္ခြင့္ေပးထားၿပီး တစ္ေထာင္လံုးကိုလည္း စိတ္ႀကိဳက္သြားလာခြင့္ ရပါတယ္။ သားသားလိုပဲ ျမန္မာပိုင္နက္ထဲ၀င္ၿပီး ငါးခိုးဖမ္းလို႔မိတဲ့ ယိုးဒယားေတြကို သီးသန္႔ေထာင္ရဲ႕ (၁) ေဆာင္နဲ႔ (၂)ေဆာင္ အေပၚထပ္မွာ ထားပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲေတြရွိတာေၾကာင့္ ယိုးဒယားေတြကိုလည္း ေတာင္ယာစိုက္ပ်ိဳးၿပီး စားေသာက္ခြင့္ ေပးထားရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က နာမည္ေက်ာ္ေစာတဲ့ လူဆိုးႀကီးတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေသဒဏ္ႀကိဳးလြတ္ အက်ဥ္းသားတခ်ဳိ႕ကိုလည္း သီးသန္႔ေထာင္ ကၽြန္းတိုက္မွာ လူခြဲၿပီးထားပါတယ္။ ကၽြန္းတိုက္မွာ ေသဒဏ္ႀကိဳးလြတ္ အင္းစိန္က ဦးရီတို႔ သားအဖသံုးေယာက္၊ ႀကိဳးသမား သန္းလြင္တို႔ ရွိသလုိ ေမာင္ေမာင္သန္း၊ ျမင့္ဦးေအာင္၊ တင္ေထြး၊ စိန္ကုလား၊ ျမင့္ေသာင္းၾကည္၊ တင္ျမင့္ (တစ္ေလာက သန္လ်င္မွာ ရဲႏွစ္ေယာက္ကို သတ္ခဲ့သူ)တို႔လည္း ရွိေနၾကပါတယ္။ သားသားတို႔က ေတာင္ယာလုပ္ခြင့္ရွိလို႔ ေပါက္တူးေတြ၊ ေဂၚျပားေတြ၊ ဆူးေတြလည္းကိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ သားသားတို႔လုိပဲ ထုိင္းေတြကလည္း ေတာင္ယာပစၥည္းေတြ ကိုင္ခြင့္ရထားပါတယ္။ သီးသန္႔ေထာင္မွာ ထုိင္း  ၂၀၀ နီးပါးခန္႔ရွိၿပီး ျမန္မာအက်ဥ္းသား အားလံုးနဲ႔လည္း သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ ရွိပါတယ္။ ကိုးကြယ္ရာဘာသာလည္းတူေတာ့ ျပႆနာမရွိလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ သီးသန္႔ေထာင္မွာ ျမန္မာနဲ႔ယိုးဒယား ျပႆနာတစ္ခု ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။

ျဖစ္ပံုက ေတာင္ယာလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ထုိင္းတစ္ေယာက္က သားသားဆီက ေဆးလိပ္မီးညိႇဖို႔ ဂက္စ္မီးျခစ္ငွားတယ္။ သားသားကလည္း ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မီးကမေတာက္ဘူး။ ဒီေတာ့ သားသားက “ငါ့မီးျခစ္က ဂက္စ္ကုန္ေနၿပီထင္တယ္” လို႔ လွမ္းေျပာတယ္။ ဒါကိုထုိင္းက “မက္ပင္လုိင္” လို႔ေျပာၿပီး မီးဆက္ညိႇတယ္။ မီးက မေတာက္ဘူး။ သားသားက မီးျခစ္ ျပန္ေတာင္းေတာ့ ထုိင္းက “မက္ပင္လိုင္”လို႔ ထပ္ေျပာၿပီး ထပ္ျခစ္တယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ “မက္ပင္လုိင္” ဆိုတာ ထုိင္းဘာသာ စကားျဖစ္ၿပီး ျမန္မာလို “ကိစၥမရွိပါဘူး”လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ သားသားက နားၾကားလြဲခ်င္ေတာ့ “မက္ပင္လိုင္” ကို “မင့္ေမ-ိုး”လို႔ ေျပာတယ္ထင္ၿပီး ေဒါသထြက္သြားတယ္။ ေျချမန္လက္ျမန္ရွိတဲ့သူမို႔ သူ႔ကိုေျပာတဲ့ ယိုးဒယားကို ဆီပတ္သံျပားနဲ႔ ထိုးလိုက္တယ္။ အသက္အႏၲရာယ္ မရွိေပမယ့္ ဒဏ္ရာက ခ်က္ခ်င္းေသြးေတြ ျဖာဆင္းသြားတယ္။ ဒါကိုျမင္တဲ့ ထိုင္းေတြက နီးစပ္ရာေတာင္ယာ လက္နက္ေတြကိုကိုင္ၿပီး ေျပးလာၾကတာေပါ့။ သားသားက မေျပးဘဲ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ခံခ်တယ္။ ထိုင္း ၁၀ ေယာက္ေလာက္နဲ႔ သူတစ္ေယာက္ ရန္ပြဲျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေထာင္၀ါဒါေတြသိသြားလို႔ ၀ီစီေတြမႈတ္ၿပီး အက်ဥ္းသားအားလံုးကို ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ၀င္ခိုင္းတယ္။ တခ်ိဳ႕အက်ဥ္းသားေတြလည္း ေၾကာက္လန႔္ၿပီး ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ၀င္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပြဲကၿပီးမသြားဘူး။ သားသားက ယိုးဒယားေတြကို တစ္ေယာက္တည္း ခံခ်ေနတဲ့သတင္းက ကၽြန္းတိုက္ကို ျပန္႔သြားတယ္။ ကၽြန္းတိုက္ထဲက တင္ေထြးက ကၽြန္းတိုက္ထဲ က “ဇိုး”ေတြကို အျပင္ထြက္လာၿပီး သားသားကို ၀ိုင္းကူဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္တယ္။ ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ ကၽြန္းတိုက္ ေတာင္ယာထဲမွာ ေျမျမႇဳပ္ၿပီး ၀ွက္ထားတဲ့ သံခၽြန္ ၂၄ ေခ်ာင္းကို ေဖာ္ေပးလိုက္တယ္။ အားလံုးက သံခၽြန္တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး သားသားတို႔ ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆီကိုေျပးသြားၾကတယ္။ ကၽြန္းတိုက္ အျပင္ဘက္မွာ ယိုးဒယား ၂၀၀ ေလာက္ကို ခံခ်ဖို႔ ျမန္မာလူမိုက္ အေရအတြက္က ၂၂ ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ေထာင္က ႐ိုး႐ိုးရန္ပြဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕၀န္ထမ္းေတြက ကင္းေမွ်ာ္စင္ေပၚတက္ၿပီး အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္ရင္ပစ္ဖို႔ ေသနတ္ေတြကို က်ည္ထိုးၿပီးေနၿပီ။ ျမန္မာလူမိုက္ ၂၂ ေယာက္ကလည္း ယိုးဒယားအုပ္စုႀကီးကို ခံခ်ဖို႔ မိန္းေဂ်းလ္လမ္းမေပၚမွာ အသင့္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက လူ ၂၀၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ယိုးဒယားအစုႀကီးဟာ ျမန္မာအုပ္စုကို ရင္မဆိုင္ေတာ့ဘဲ သူတို႔ရဲ႕အေဆာင္ထဲကို ေျပး၀င္သြားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသြးေခ်ာင္းစီးမယ့္ အုပ္စုလုိက္ တိုက္ပြဲကေတာ့ ျဖစ္မသြားခဲ့ဘူး။ အေျခအေန တင္းမာေနစဥ္မွာပဲ အက်ဥ္းေထာင္က အေရးေပၚ အကူအညီ ေတာင္းလုိက္တဲ့ အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္ရဲတပ္ဖြဲ႕က အင္အား ၄၀ ေလာက္ လက္နက္အစံုအလင္နဲ႔ ေထာင္ထဲကို၀င္လာၾကတယ္။ သီးသန္႔ေထာင္မွာ အဲဒီေန႔က တာ၀န္က်တဲ့ေထာင္မွဴးက ဦးသိန္းျမင့္ျဖစ္ၿပီး ဂ်ဴတီခ်ိန္က တပ္ၾကပ္ မ်ဳိး၀င္း ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးကို အခန္းေတြထဲ အသီးသီးသြင္းၿပီး ေသာ့ခတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ လူမ်ဳိးေရး အဓိက႐ုဏ္းရန္ပြဲကို ေရွာင္လႊဲႏိုင္လုိက္ပါၿပီ။ ေထာင္မွဴးဦးသိန္းျမင့္ကလည္း ေျပေျပလည္လည္ အရွင္းေကာင္းတာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အေရးမယူခဲ့ပါဘူး။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ ၁၉၈၉မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ “အ႐ူး သားသား”လုိ႔ နာမည္ေပးကင္ပြန္းတပ္ျခင္းခံရတဲ့ သားသားဟာ သီးသန္႔ေထာင္မွာပဲ ဘဂ်မ္းနဲ႔ ထပ္ၿငိပါတယ္။ ဘဂ်မ္းက ကၽြန္းတိုက္ထဲမွာေနတာေၾကာင့္ သားသားက တိုက္ထဲ၀င္ၿပီးသတ္ဖို႔ လုပ္တယ္။ ကၽြန္းတိုက္ထဲက သူေတြကလည္း သားသားကို ျပန္သတ္ဖို႔ သံခၽြန္ကိုယ္စီနဲ႔ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၈၈ အေရးအခင္းေၾကာင့္ သီးသန္႔ေထာင္ ေရာက္လာတဲ့ ဒလမွ လွထြန္းက စဥ္းစဥ္းစားစားလုပ္ၾကဖို႔ ၾကား၀င္ညိႇႏိႈင္းေပးတဲ့အခါမွ ေျပလည္သြားတယ္။ ဒီလုိျပႆနာမျဖစ္ခဲ့လို႔ ဦးႏုစ်ာပနလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရၿပီး သီးသန္႔ေထာင္ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊ အံ့ဖြယ္ေက်ာ္၊ လွေဌးနဲ႔ ေအာင္ေဇယ်တို႔ စိတ္မညစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိသားစုနဲ႔ေတြ႕ခြင့္မေပးဘဲ တိုက္ပိတ္ထားတာေၾကာင့္ လွထြန္းနဲ႔ လူမိုက္ႀကီးေတြေပါင္းၿပီး ဆံပင္ညႇပ္သမား အေယာင္ေဆာင္ကာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ ေဆးလိပ္၊ ငါးပိေၾကာ္နဲ႔ အခ်ဳိမႈန္႔ေတြကို ခိုးေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္တို စိတ္ဆတ္လြန္းတဲ့ သားသားဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ေျပလည္ပါတယ္။ သူ႔ကို ေထာင္မႀကီး ျပန္ေျပာင္းေတာ့လည္း ေထာင္ထဲမွာ ေဆးေျခာက္ေတြမိလို႔ ေနာက္မႈအဖြင့္ခံရတယ္။ သူကလည္း အျပင္ကို ခဏခဏထြက္ခ်င္ေတာ့ ရွာေဖြေရးလုပ္ရင္ ေဆးေျခာက္အမိခံတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေထာင္က သားသား ေနာက္မႈထြက္ခ်င္တာကို ရိပ္စားမိသြားၿပီး သားသားလက္ထဲမွာ ေဆးေျခာက္ေတြ႕ရင္ေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေတာ့တယ္။ ဒီအခ်က္က သားသားအတြက္ ေရႊတြင္းေတြ႕သြားသလိုပဲ။ ေထာင္ထဲမွာ ေဆးေျခာက္ကို စိတ္တိုင္းက် ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားေတာ့တယ္။ ေထာင္မွဴးေတြ ၀ါဒါေတြကိုလည္း ေငြေၾကးမက္လံုးေပးၿပီး အိပ္ကပ္ထဲ ထည့္ထားလိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ သားသားရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမႏုိင္ ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက မေနသာေတာ့ဘဲ သားသားကို စစ္ေခြးတိုက္ပို႔လုိက္တယ္။ စစ္ေခြးတိုက္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သားသားတို႔ “ပုန္း” ေၾကာင္သြားေတာ့တယ္။ ဒါက ေထာင္ရဲ႕ ဘန္းစကားျဖစ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ကေတာ့ စား၀တ္ေနေရး မေျပလည္တာကို ေျပာတာပါ။ အဆင္မေျပမႈေတြ မ်ားလာလို႔ သားသားက ေထာင္ပိုင္ႀကီးကို ေတြ႕ခြင့္ရဖို႔တင္ျပပါတယ္။ ခက္တာက ေထာင္ပိုင္က “အထုပ္႐ႈပ္” ေတြမို႔ မေတြ႕ဘဲေရွာင္ေနတယ္။ တစ္ညမွာ သည္းမခံႏိုင္တဲ့ သားသားက အခန္းေဖာ္ ေတာင္ဥကၠလာက မူးယစ္ေဆး၀ါးမႈနဲ႔ ေရာက္ေနတဲ့ လွဦးကို အေလးသြားတဲ့ “ဂန္ဖလား” ခုတဲ့ အုတ္နီခဲနဲ႔ ညဘက္ အိပ္ေနတုန္း ထုသတ္လိုက္တယ္။ အေရးေပၚေခၚလို႔ ေရာက္လာတဲ့ ေထာင္ပိုင္က လွဦးကို ရန္ၿငႇိဳးမရွိဘဲ ဘာလုိ႔သတ္တာလဲေမးေတာ့ ေထာင္ပိုင္လာမေတြ႕လို႔ သတ္တာလို႔ျပန္ေျဖတယ္။ အဲဒီလို မိုက္တြင္းနက္လွတဲ့ သားသားကို ေထာင္တြင္း လူသတ္မႈအတြက္ ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္ ခ်ခဲ့ပါတယ္။

ေထာင္တြင္း ေလာကဓံကို အေရထူတဲ့ သားသားဟာ ေထာင္ထဲမွာ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ႏွစ္မ်ားစြာအၾကာ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ သူ႔သတင္းကို ဘယ္သူကမွ အစအန မၾကားရေတာ့ပါဘူး။ သားသားလိုပဲ ေထာင္တြင္းေလာကဓံကို ခံႏုိင္ရည္ရွိတဲ့ အ့ံၾသဖြယ္ လူမိုက္တစ္ေယာက္လည္း ရွိပါေသးတယ္။

သူ႔နာမည္က “ေက်ာ္သူ” တဲ့။

အင္းစိန္ေထာင္ အတြင္းမွ ဂႏၱ၀င္ လူမိုက္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း အပိုင္း (၇)

• ေက်ာ္သူ (သို႔မဟုတ္) ေျမြျဖဴေလးႏွင့္ စိုးျမတ္တို႔၏ လွ်ိဳ၀ွက္ဇာတ္လမ္း

ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္က လက္စြမ္းလက္စႀကီးတဲ့ ေၾကးစား လူသတ္သမား တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆြယ္တာအက်ႌေလးနဲ႔ အသားျဖဴျဖဴ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕မင္းသားႀကီး ေဇယ်ပံုစံနဲ႔မို႔ ျမ၀တီၿမိဳ႕နဲ႔ နယ္စပ္တစ္ေက်ာမွာ သူ႔ကို ေႁမြျဖဴေလးလို႔ အားလံုးသိထားၾကပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အားသာခ်က္ကေတာ့ ေသနတ္ပစ္ရင္ အင္မတန္ လက္ေျဖာင့္ပါတယ္။ သူ႔ကိုငွားရမ္းတဲ့ သူေဌးအမ်ားစုက ေလာင္းကစားမႈနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ မ်ားပါတယ္။ သူက စကားသိပ္ေျပာတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သိုသိုသိပ္သိပ္ ေနတတ္ပါတယ္။ သူ႔ကိုအပ္တဲ့ အလုပ္မွန္သမွ် အတိအက် လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ထိုင္းနယ္စပ္မွာ သူ႔ဂုဏ္သတင္းက ေမႊးေနပါတယ္။ တစ္ခါက ေက်ာ္သူဟာ ျပည္တြင္းထဲကို ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ျပန္၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ အဖမ္းခံလိုက္ရပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံဘက္မွာလည္း ေက်ာ္သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အမႈေတြေၾကာင့္ ရဲဘက္က သူ႔ကိုအလိုရွိေနပါတယ္။ သူက အရွိန္အ၀ါႀကီးေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက တိုက္႐ိုက္ကိုင္တြယ္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။ အင္းစိန္ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူရဲ႕မိုက္ဂုဏ္ကို စမ္းသပ္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ စိုးျမတ္နဲ႔ စေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။

ေက်ာ္သူ (ခ) ေႁမြျဖဴေလး အေၾကာင္းေျပာမယ္ဆိုရင္ အားလံုး သိထားၾကတဲ့ ေထာင္မင္းသားႀကီး စိုးျမတ္ကိုလည္း ခ်န္ထားခဲ့လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အေရးအခင္း ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေထာင္ထဲကို “ဇ” ရွိတဲ့ လူဆိုးေတြ အစီအရီ ၀င္လာၾကတဲ့အထဲမွာ အလံုက အေရးအခင္း ေခါင္းျဖတ္မႈနဲ႔ ၀င္လာတဲ့ စိုးျမတ္က အင္းစိန္ေထာင္မွာ ဂႏၳ၀င္တြင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္သမၻာ၀ါအရ စိုးျမတ္၀င္လာခ်ိန္မွာ အင္းစိန္ေထာင္ကို မလႊမ္းမိုးႏုိင္ေသးပါဘူး။ အင္းစိန္ေထာင္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က ၾသဇာအႀကီးမားဆံုး လူတစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ ၾကည့္ျမင္တိုင္ကကို စံၿငိမ္းပါပဲ။ ကိုစံၿငိမ္းရဲ႕မိုက္ဂုဏ္ကလည္း အင္မတန္ထင္ရွားပါတယ္။ မဆလေခတ္က ၾကည့္ျမင္တိုင္မွာ အင္အားႀကီးတဲ့ လူမိုက္အဖြဲ႕ႀကီး ႏွစ္ဖြဲ႕ရွိတယ္။ တစ္ဖြဲ႕ကို ကိုစံၿငိမ္းက ေခါင္းေဆာင္ၿပီး က်န္တဲ့တစ္ဖြဲ႕ကိုေတာ့ ကပၸလီလို႔ေခၚတဲ့ လူမိုက္တစ္ေယာက္က ဦးေဆာင္တယ္။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဆိုတာကလည္း နယ္ေျမက်ယ္သလုိ လိႈင္ျမစ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အတြက္ လူဆိုးလူမိုက္ေတြအတြက္ “ခြင္” ေတာ္ေတာ္ေပါတဲ့အရပ္ေဒသပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဂိုဏ္းႏွစ္ဂိုဏ္းဟာ ေ၀စုမတည့္ေတာ့ဘဲ နယ္ေျမလုပြဲ ဆင္ႏႊဲပါေတာ့တယ္။ ဒီပြဲမွာ ကိုစံၿငိမ္းဟာ ကပၸလီရဲ႕ အိမ္ေပၚကိုတက္ၿပီး တစ္မိသားစုလံုးကို ဓားနဲ႔တက္ခုတ္တယ္။ ကပၸလီကေတာ့ ကံေကာင္းၿပီး လြတ္ေျမာက္သြားတယ္။

က်န္တဲ့မိသားစုေတြေတာ့ ေသကုန္တယ္။ ဒီအမႈနဲ႔ပဲ ကိုစံၿငိမ္း အင္းစိန္ေထာင္ထဲကို ၀င္ရတယ္။ ျပႆနာက ဒီမွာမၿပီးဘူး။ ကပၸလီကလည္း တစ္မိသားစုလံုး ေသသြားတဲ့အတြက္ ကိုစံၿငိမ္းကို အခဲမေက်ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုစံၿငိမ္း ႐ံုးထြက္ကို ေစာင့္ၿပီး သတ္ဖို႔ႀကံစည္တယ္။ ကိုစံၿငိမ္း ႐ံုးအထြက္မွာ ကပၸလီက ဓားနဲ႔ခုတ္ေပမယ့္ ရဲေတြ အကာအကြယ္ ေကာင္းလုိ႔ ကိုစံၿငိမ္း အသက္ရွင္ခဲ့ရတာ။

လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ကပၸလီကို ဆက္ရွင္းဖို႔ကို စံၿငိမ္းရဲ႕လက္ရင္းတပည့္ ေကာက္ႀကီးက ဆက္လႈပ္ရွားတယ္။ ေကာက္ႀကီးက စက္ဘီးေရွ႕မွာ ထီလက္မွတ္ေတြခ်ိတ္ၿပီး ထီသည္ေယာင္ေဆာင္ကာ ကပၸလီကို ဆက္ရွာတယ္။ စက္ဘီးေရွ႕ဘားတန္းမွာ ဓားကိုကပ္ၿပီး ႀကိဳးနဲ႔စည္းထားတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ေကာက္ႀကီး ထီေရာင္းေနတုန္း ဘတ္စ္ကားေပၚ တက္သြားတဲ့ ကပၸလီကို လွမ္းျမင္လုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေကာက္ႀကီးလည္း စက္ဘီးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ဓားကိုယူၿပီး ဘတ္စ္ကားေပၚ ေျပးတက္သြားတယ္။ ခရီးသည္ေတြၾကားမွာပဲ ႐ုပ္ရွင္ထဲကလုိ စာရင္းရွင္းပြဲလုပ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေကာက္ႀကီးက ကပၸလီရဲ႕ေခါင္းကို ျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒီသတင္းက ၾကည့္ျမင္တိုင္တစ္ေက်ာမွာ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစရာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေကာက္ႀကီးလည္း အဖမ္းခံလိုက္ရၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ ေရာက္သြားတယ္။

အင္းစိန္ေထာင္မွာ အဆင္ေျပေနတဲ့ ကိုစံၿငိမ္းက သူ႔တပည့္ကို ခမ္းခမ္းနားနား ႀကိဳဆိုတယ္။ မင္းတာ၀န္ေက်ပြန္တယ္ေပါ့။ ကိုစံၿငိမ္းရဲ႕လူအုပ္က ေတာင့္ေတာ့ တစ္ေထာင္လံုးကို ၾသဇာေညာင္းတယ္။ ကိုစံၿငိမ္းၿပီးရင္ တစ္ေထာင္လံုး ၿပီးတယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ စိုးျမတ္ႀကီးလည္း အင္းစိန္ေထာင္ကို ေရာက္လာတယ္။ စိုးျမတ္ႀကီးက ႐ုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ေက်ာကုန္းမွာ ေလာကနတ္အ႐ုပ္ကို ထုိးထားတယ္။ စကားေျပာတဲ့ အခါမွာလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြနဲ႔ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ေျပာတယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရး သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဒီအားေကာင္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေထာင္ထဲေရာက္လာတဲ့ လူဆိုးလူမိုက္ အခ်ိဳ႕က စိုးျမတ္ႀကီးကို ေခါင္းေဆာင္ တင္ၾကတယ္။

သူ႔အုပ္စု ကိုယ့္အုပ္စုေတြ ျဖစ္လာေပမယ့္ ကုိစံၿငိမ္းက ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ စိုးျမတ္ႀကီးက အလံုဆိုေတာ့ အပိုင္သား အခ်င္းခ်င္းဆိုၿပီး ဘာျပႆနာမွမရွိဘူး။ ကိုစံၿငိမ္းကလည္း သူ႔လူသူပိုင္တယ္။ စိုးျမတ္ကလည္း သူ႔လူသူႏုိင္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ နားလည္မႈရွိရွိ ေနေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိုးျမတ္ႀကီးရဲ႕ ဘုန္းတန္ခိုးအာဏာ တက္လာခ်င္ေတာ့ ကိုစံၿငိမ္း အကုသိုလ္ ၿဂိဳဟ္ဆိုး၀င္တဲ့တစ္ေန႔ ေရာက္လာတယ္။ ကိုစံၿငိမ္းက အင္းစိန္ေထာင္ အခ်ဳပ္႐ံုးမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ဒီေနရာက တစ္ေထာင္လံုးရဲ႕ အဓိကေငြ၀င္ေပါက္ ေနရာႀကီးပါပဲ။ ဒီေနရာကို ကိုစံၿငိမ္းက “ကိုင္” ထားတာပါ။ ေထာင္ထဲေရာက္လာတဲ့ အခ်ဳပ္သားမ်ိဳးစံုထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူ၊ မိဘေနာက္ခံ ေတာင့္တင္းတဲ့လူ မ်ိဳးစံုပါတယ္။ ဒီအခ်ဳပ္သားေတြ ေထာင္ထဲမွာ သက္သက္သာသာ ေနခ်င္ရင္ ကိုစံၿငိမ္းတို႔နဲ႔ညိႇမွ အဆင္ေျပမွာျဖစ္ပါတယ္။ ညိႇတဲ့အခါမွာ “အလုပ္ဇယား” ေတြ ပါလာတယ္။ အျပင္ကမိဘေတြကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ သားေတြ၊ လင္ေယာက်္ားေတြ၊ ဖခင္ေတြ ေထာင္ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနႏုိင္ဖို႔ ေငြကိုေရလိုသံုးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုစံၿငိမ္းအတြက္ေတာ့ ဆည္၀ကဗ်ိဳင္းလို “ေကာက္စား” ႐ံုပါပဲ။ သူ႔အတြက္ အခ်ဳပ္႐ံုးဆိုတာ “အၿငိမ္းဇယား” ပဲ။ ဒီလို သာယာေနတဲ့ဘ၀ဟာ သာေကတ NLD က သႀကၤန္သံခ်ပ္ထိုးလို႔ ၅(ည)နဲ႔ ၀င္လာတဲ့ ကိုျမင့္ေအာင္ေၾကာင့္ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားပါတယ္။ ကိုျမင့္ေအာင္ကို ေထာက္လွမ္းေရးက စစ္ေၾကာေရးလုပ္ေနတုန္းမို႔ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ထည့္ထားေပမယ့္ ႐ံုးတင္ တရားမစြဲရေသးဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း ကိုျမင့္ေအာင္ကို အင္းစိန္ေထာင္ အခ်ဳပ္႐ံုးမွာပဲ စစ္ေၾကာေရးလုပ္ေနတယ္။ အဲဒီေန႔က စစ္ေၾကာေရးလုပ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး အိမ္သာ သြားတက္ေနတုန္း ကိုျမင့္ေအာင္က ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ဦးထုပ္ကိုေဆာင္း၊ လက္ပတ္နာရီကို၀တ္ၿပီး အင္းစိန္ ေထာင္ဗူး၀ကေန ခပ္တည္တည္နဲ႔ လြတ္ေျမာက္သြားတယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အလံုၿခံဳဆံုးနဲ႔ အႀကီးဆံုးေထာင္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနတဲ့ အင္းစိန္ ေထာင္ႀကီးကေတာ့ ကိုျမင့္ေအာင္ေၾကာင့္ ကၽြမ္းျပန္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

(ကိုျမင့္ေအာင္အေၾကာင္း “ၾကမ္းတမ္းေသာ စစ္ပြဲႏွင့္ ပခံုးထက္က နတ္ဆိုးမ်ား” စာအုပ္တြင္ ေရးသားၿပီး) ေထာင္ပိုင္ႀကီးက အစ တာ၀န္ခံ ေထာင္မွဴးေတြ၊ တံခါးေထာင္မွဴးေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြအားလံုး စစ္ေဆးအေရးယူခံရတယ္။ ဒီျပႆနာေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ေဆာင္ကိုရွင္းဖို႔ တံျမက္စည္းလွည္းတဲ့အထဲမွာ ကိုစံၿငိမ္းလည္းပါသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုစံၿငိမ္းကို အခ်ဳပ္႐ံုး ေလဘာက်ကေန ႐ုပ္သိမ္းၿပီး တိုက္ပိတ္လိုက္တယ္။ ကိုစံၿငိမ္း အရာက်သြားတာေၾကာင့္ သူ႔တပည့္ေတြလည္း ေထာင္ထဲမွာ “ငုပ္” သြားတယ္။ ေထာင္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္သလဲဆိုေတာ့ ကိုစံၿငိမ္းကို အရမ္းၾကမ္းတဲ့ နယ္စပ္က ရဲဘက္စခန္းကိုပါ ပို႔ပစ္လုိက္တယ္။

ေနာက္ဆံုး ရဲဘက္စခန္းမွာပဲ ေသသြားတယ္လုိ႔ ၾကားသိထားရတယ္။
ကိုစံၿငိမ္း မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္မွာေတာ့ စုိးျမတ္က ေထာင္ထဲမွာ တန္ခိုးအာဏာ ႀကီးထြားလာပါတယ္။ ေထာင္ကလည္း လူဆိုးေတြကို ထိန္းဖို႔ လူဆိုးေတြကိုပဲ ျပန္သံုးတဲ့ အစဥ္အလာေၾကာင့္ စိုးျမတ္ႀကီးကို အခြင့္အေရးေတြေပးၿပီး ခ်က္ခ်င္း “ေမြး” ပစ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေထာင္လံုးရဲ႕ ေငြေၾကးအ၀င္ဆံုး ေနရာျဖစ္တဲ့ အခ်ဳပ္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္အနက္ (၁) ေဆာင္ကို အပိုင္စားေပးလုိက္တယ္။ အင္းစိန္ တစ္ေထာင္လံုးက အေဆာင္ေတြဟာ အေရးအခင္းမွာ မီး႐ိႈ႕လိုက္လုိ႔ တစ္ထပ္ေတြပဲ ျဖစ္ကုန္ၿပီး မီးမေလာင္ဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့တာဆိုလို႔ (၁) ေဆာင္ပဲ ရွိပါတယ္။ (၁) ေဆာင္က ႏွစ္ထပ္ဆိုေတာ့ အခ်ဳပ္သားဦးေရ ပိုမ်ားတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက စိုးျမတ္ႀကီးအတြက္ ၀င္ေငြ ပိုေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ စိုးျမတ္ႀကီးက တျခားလူဆိုးေတြလုိ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ဳပ္ေဆာင္ကို ေရာက္လာတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ အားလံုးကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတယ္။ သူအထူးဂ႐ုစိုက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သံုးခြဦးစိန္၀င္း (၁၉၅၉ တကသ ဒုဥကၠ႒ေဟာင္း) နဲ႔ စစ္ကိုင္း ဦးတင္၀င္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဇာ္သက္ေထြး Tomorrow
BurmaDemocracy, 20 March 2017