၂၁ ရာစုရဲ႕ သီးျခား ကမၻာတစ္ခု (သုိ႔မဟုတ္) ဖာပြန္

ဧရာဝတီ၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသားစစ္စစ္ျဖစ္တဲ့က်ေနာ္ ကရင္ျပည္နယ္၊ ဖာပြန္ၿမိဳ႕ရယ္လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ ေနရာေဒသ၊ ေကအဲန္ယူ-ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအ႐ံုး၊ တပ္မဟာ ၅ နယ္ေျမ၊ လူေသာၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေတာင္တန္းမ်ား ဆီကို မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ခရီးတစ္ခုေၾကာင့္ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရပါတယ္။ မႀကံဳဖူး၊ မျမင္ဖူး၊ မသိေသးတဲ့အရာေတြ ဗဟုသုတ ေတြ မ်ားစြာရခဲ့တဲ့ ခရီးတစ္ခုလို႔ေျပာရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။

ေကအဲန္ယူ ဖာပြန္ခ႐ိုင္၊ လူေသာၿမိဳ႕နယ္ဟာဆိုရင္ လက္ရွိ ၂၁ ရာစုျဖစ္ေနေပမယ့္ ၁၉ ရာစုလူေနမႈ ပံုစံမ်ိဳးနဲ ့ သဘာဝအတိုင္း အ႐ိုင္းပန္း ေလးသဖြယ္ရွိေနၿပီး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲမႈ၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ မႈေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနရဆဲျဖစ္တာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ့ ေဒသမွာ ေနထိုင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ကရင္ တုိင္းရင္းသားမ်ား အတြက္ေတာ့ သိပ္မထူးဆန္းလွေပမယ့္ က်ေနာ္အဖို႔ အမွန္တိုင္းဝန္ခံရရင္ ထိုေနရာ၊ ထိုေဒသမွာ အသက္ရွင္ရပ္တည္ ဖို႔အတြက္ စိတ္မကူးရဲေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။

ဖာပြန္ၿမိဳ႕ဟာ ကရင္ျပည္နယ္၊ ေျမာက္ဘက္ပိုင္းမွာ တည္ရွိၿပီး ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေကအဲန္ယူနဲ႔ ျမန္မာအစိုးရတို႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္မႈ ရပ္စဲေရးဆိုင္ရာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ (NCA) လက္မွတ္ထိုးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အနည္းငယ္ေအး ခ်မ္းသြားသလိုရွိတဲ့ ေဒသေလးပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚကြက္ကြက္ ကေလးမွာ ခ႐ိုင္အဆင့္ အစိုးရ႐ံုးေတြ စိုက္ေပမယ့္ ေတာင္တန္းျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ လွ်ိဳေျမာင္ေတြထူထပ္တဲ့ ဖာပြန္ရဲ႕ နယ္ေျမေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား မွာေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ KNU လက္ေအာက္ခံ၊ ဖာပြန္ခ႐ိုင္ တပ္မဟာ ၅ ရဲ႕ ၾသဇာသက္ ေရာက္မႈေတြ ယေန႔ အထိရွိ ေနဆဲပဲျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕မၿငိမ္းခ်မ္းမႈအက်ိဳးဆက္မ်ားေၾကာင့္ KNU လူေသာၿမိဳ႕နယ္ဟာဆိုရင္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲတဲ့ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ ဖာပြန္အတြင္းပိုင္း ေတာင္တန္းထူထူေတြမွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ေဒသခံကရင္လူမ်ိဳး မ်ားအေနနဲ ့ ကားလမ္းမရွိ၊ ကားမရွိ ၊ ဆိုင္ကယ္က ခပ္ရွားရွား၊ စက္ဘီးဆိုနတၴိျဖစ္ေနၿပီး ေျခလ်င္ သက္သက္ သြားလာၾကရပါတယ္။

သူတို႔အဖို႔ကေတာ့ ဒီလို ေတာထူထူ ေတာင္ျမင့္ျမင့္ေတြတက္ရတာ အရီအေမာေတာင္ မပ်က္ပါဘူး။ ကရင္ တစ္ဟိုး ဆိုရင္ေတာ့ သတိသာ ထားေပေတာ့။ ဟိုးးးးးမွာ….ဟိုးးးးမွာ နဲ႔အဲဒီခရီးက တစ္ရက္ေလာက္သြားရ တတ္ပါတယ္။ ေဒသခံေတြ ေျပာစကားတစ္ခုကိုလည္း မၾကခဏၾကားခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ ေျပာတဲ့ တေဖာေမာ (ေဆးလိပ္တဖြာ) စာဆိုတာက ကရင္တဟိုးနဲ႔ အတူတူပဲခင္ဗ်ာ။

ေမွ်ာ္မဆံုးႏုိင္ေတြ႕ရတဲ့ ဒီေတာင္တန္းေတြကို က်ေနာ္တို႔ေျမျပန္႔သားေတြ လွ်ာထြက္၊ ေမာဟိုက္၊ ဒူးကိုက္ခံၿပီး ေလးဘက္ေထာက္တက္ရတာေတာင္ ေဒသခံ ေတြအဖို႔ကေတာ့ ေဆးတံခဲမပ်က္ ေအးေဆး သာသာယာယာ တက္ႏိုင္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အသဲအသန္ေလွ်ာက္ရတဲ့ ၃ နာရီ ခရီးဟာ သူတို႔အဖို႔ တစ္နာရီခြဲ ေလာက္ပါၾကာပါတယ္။ ဆန္တစ္တင္းခြဲကို ပုဆိုးသိုင္းၿပီးေက်ာပိုးတက္ႏိုင္တာ၊ တက္ေနက် တာဟာေတာ္႐ံု တန္႐ံုနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးေပါ့။
ပင္ပင္ပန္းပန္းတက္ရတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းခရီးတခုမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အေနာက္မွာ ကပ္ၿပီးလိုက္လာတဲ့ သားအမိလို႔ထင္ရတဲ့သူ ႏွစ္ဦးပါလာပါတယ္။ အဖြားအရြယ္ကေတာ့ တုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အားျပဳၿပီး မ်က္ႏွာက ေျမႀကီးနမ္းေတာ့မယ့္ဟန္ပါပဲ။ ခဏနားလို႔ ေမးျမန္းၾကည့္ ေတာ့မွ အဲဒီအဖြားက အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ရွိေနၿပီးတဲ့။ အေပၚသြား ၂ ေခ်ာင္းပဲက်န္ေပမယ့္ ကြမ္း၀ါးႏုိင္ေသးတာ အံၾသဖြယ္ေတြ႔ရပါတယ္။

လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲသလို အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳရတဲ့ေနရာမွာလည္း ေတာင္ေပၚ ေဒသခံေတြ အေနနဲ႔ ေတာင္ယာ စိုက္ပ်ိဳးျခင္းကိုသာ အဓိကထားေနရပါတယ္။ ထမင္းတလုပ္အတြက္ ေတာင္ ယာစိုက္ပ်ိဳးမႈ ျပဳရျခင္းက လြယ္ကူလွတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ခက္ခက္ခဲခဲ တက္ရတဲ့ေတာင္ ေတြအေပၚမွာ ေတာင္ယာ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းၿပီး မီးရႈိ႕၊ မီးရိႈ႕ၿပီး စူးထိုးစိုက္ပ်ိဳးရတာပါ။ ျမင္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေတာင္လံုးကို ေတာင္ကတံုး ျဖစ္ေအာင္ရွင္းၿပီးမွ စပါးစိုက္ပ်ိဳးရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေတာင္ယာစိုက္ပ်ိဳးမယ္ဆိုရင္ ႏွစ္စဥ္ ဇန္နဝါရီ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီေလာက္မွာ စတင္ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းရပါတယ္။ ဧၿပီ မွာေတာ့ ခုတ္ထြင္ၿပီးသား ေတာင္ယာကို မီးရိႈ႕ရွင္းလင္းရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေမကုန္၊ ဇြန္လ မိုးဦးက်ကာစမွာ စူးထိုးပီး စပါးေစ့ခ် စိုက္ပ်ိဳးရျခင္းပါ။ တခ်ိဳ႕ေတာင္ယာခင္းေတြဆို ေတာ္ေတာ္မတ္ေစာက္ၿပီး ျမင့္လို႔ ေဒသခံ မဟုတ္သူေတြအေနနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ေတာင္ ခက္ခဲလွပါတယ္။ ေတာင္ယာစိုက္ခင္းေတြက ေရတင္စရာ မလို၊ ေျမၾသဇာလည္း မလိုပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ ေျမျပန္႔၊ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚသားေတြလို လယ္လုပ္ရင္ မိုးေရနဲ႔အတူ ရႊ႕ံဗြက္ေတြ၊ ႏြားေတြ၊ ကြ်ဲေတြနဲ႔ တမန္းက်ေအာင္ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးရတာမဟုတ္ေတာ့ သူတို႔လို ေတာင္အျမင့္ႀကီး ေပၚတက္ၿပီး ေတာင္ယာ မလုပ္ႏိုင္သလို က်ေနာ္တို႔လို မိုးထဲေရထဲ ရႊံ႕ဗြက္ေတြထဲမွာ လယ္လုပ္ႏိုင္ မလားေတာ့မေျပာတတ္ပါ။

ေရႊ႕ေျပာင္းေတာင္ယာ စိုက္ပ်ိဳးေရးက ရာသီဥတုအေျခအေနအျပင္ အခန္႔မသင့္ရင္ ၾကြက္ဖ်က္ဆီးတဲ့ရန္၊ ပိုးနဲ႔ ေတာဝက္ေတြ ဖ်က္ဆီးတဲ့ရန္ေၾကာင့္ စပါးမထြက္ရင္ သူတို႔ေတြရဲ႕ တစ္ႏွစ္စာ ရိကၡာအတြက္ကေတာ့ စိုးရိမ္ ရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေနပါတယ္။ ေတာင္ယာလုပ္တာ စီးပြားျဖစ္မဟုတ္ဘဲ မိသားစုဝမ္းျဖည့္ေရး အတြက္သာ စိုက္ပ်ိဳးၾကတာပါ။ စီးပြားျဖစ္ေအာင္လည္း စိုက္ပ်ိဳးလို႔မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။

ဒီေတာင္ယာစိုက္ခင္းေတြက ေဒသခံေတြ ဝမ္းစာအတြက္ တခုတည္းေသာနည္းလမ္းျဖစ္သလို အျခား စီးပြား ေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ဖုိ႔က လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး၊ ေတာေတာင္ထူထပ္တာေၾကာင့္ မလြယ္ကူေသးသလို တႏုိင္တပုိင္ ၾကက္၊ ဝက္ေမြးျမဴတာေတြကိုေတာ့ အခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာေတြ႕ရပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းကာစ ဒီေနရာေတြ အတြက္ဆို ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ ေကာင္းမြန္လာမဲ့အေျခအေန မရွိႏုိင္ေသးပါဘူး။

ဒီေတာင္ေပၚေဒသ လူေနမႈဘဝအေနနဲ႔ကေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီး လံုးဝမရွိသလို အေျခခံ အိမ္အသံုး အေဆာင္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ထမင္းေပါင္းအိုးတို႔ ေရခဲေသတၱာတို႔ စတာေတြဆိုတာကေတာ့ သူတို႔အိမ္မက္ထဲမွာပဲရွိမလား၊ ထည့္ ေကာမက္ၾကရဲ႕လားေတာ့မေျပာတတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ေတြအေနနဲ ့ မနက္ေစာေစာ ၂ နာရီ ေလာက္ကတည္းက ထၿပီး စပါးေထာင္းၾကရပါတယ္။ ေျခနင္း ေမာင္းနဲ႔ေပါ့။ ထမင္းစားရဖို႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ျမင္လာခဲ့ရပါတယ္။ စပါးေထာင္းၿပီးတာနဲ႔ ဆန္ျပာၿပီး ထမင္းခ်က္၊ စားေသာက္ၿပီး မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွာ အိမ္မွာရွိတဲ့သန္စြမ္းသူမွန္သမွ် ေတာင္ယာခင္းထဲသြားၾကတာ ေဒသရဲ႕ဓေလ့ တခုလို ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာမႈမွာလည္း တကယ္ကိုအံ့ၾသစရာပါ။ ဘယ္အိမ္သြားသြား အိမ္မွာဆန္ရွိရွိမရွိရွိ ထမင္း တစ္အိုးစာအတြက္ ကေတာ့ အဆင့္သင့္ပါ။ တခါတေလ စဥ္းစားၾကည့္မိတာက ကိုယ့္ကို ထမင္းေကြ်း လိုက္ရင္ သူတို႔ စားဖို႔ေတာင္ ရွိပါေတာ ့မလားဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး၀င္လာပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ သူတို႔ ဝမ္းေရး က်ပ္တည္းမႈကို ကိုယ္တိုင္သိျမင္ခဲ့ရလို႔ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔မွာ ခ်မ္းသာတယ္ ဆိုတဲ့အိမ္ မရွိပါဘူး။ ကာယ အားကိုးၿပီး ပိုလုပ္ႏိုင္လို႔ ပိုစားရတာပဲရွိပါတယ္။

ေဒသခံေတြအေနနဲ ့ သူတို႔ အိမ္ေတြကို ကရင္ျပည္နယ္အတြင္း အျခားေဒသေတြမွာလို ဖက္မိုးဖက္ကာေတြ၊ ေတာင္ထန္းေတြ မသံုးပါဘူး။ အိမ္တိုင္ ဝါးသံုးၿပီးတည္ေဆာက္ပါတယ္။ အိမ္ၾကမ္းခင္းနဲ႔အကာေတြကိုလည္း ဝါးဘိုး၀ါးပဲ သံုးၿပီး အိမ္အမိုးအတြက္ ဝါးကိုထက္ျခမ္းခြဲကာ အေပၚေအာက္စီၿပီး မိုးၾကပါတယ္။ ဝါးဘိုးဝါး အမ်ားဆံုး ေပါက္ေရာက္တဲ့အတြက္ တစ္အိမ္လံုးကို သံတစ္ေခ်ာင္းမပါပဲ ဝါးဘိုးဝါးခ်ည္းသက္သက္နဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေနထိုင္ ေနၾကတာ သဘာဝအတုိင္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ အိမ္အသံုးအေဆာင္ စတီးပန္းကန္၊ ေၾကြပန္းကန္ဆိုတာ လံုးဝမရွိသလို ဝါးဘိုးဝါး တစ္ဆစ္ စာေလာက္ ကိုျဖတ္၊ ထက္ျခမ္း ခြဲၿပီးပန္းကန္အျဖစ္အသံုးျပဳသလို။ ဇြန္း၊ င႐ုတ္ဆံုတို႔ကိုလည္း ဝါးကိုသာ အသံုးျပဳၿပီး ေရခပ္လည္း ဝါးက်ည္ေတာက္ကိုသံုးပါတယ္။ ေရအတြက္ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရကို ဝါးနဲ႔ပဲ သြယ္ၾကရ ပါတယ္။ ထူျခား တာကေတာ့ အိမ္တိုင္းလိုလိုရဲ႕ အိမ္မထဲမွာ မီးဖိုစင္ထားတာေတြ႔ရၿပီး သူတို႔ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အရမ္း ေအးလို႔ ပါတဲ့။ မီးဖိုစင္တိုင္းမွာလည္း ေတာပုန္း (လက္လုပ္ေသနတ္) လို႔ေခၚတဲ့ အမဲ လိုက္ ေသနတ္ရယ္၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ိဳး ေစ့သိမ္းဆည္းၿပီး ထုပ္ထားတဲ့ အထုပ္ေတြ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရပါ ေသးတယ္။

KNU လူေသာ ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာေတြကေတာ့ ရြာလို႔သာ ေျပာေပမဲ့ တစ္ရြာလံုး အိမ္ ၁၀ လံုးေလာက္ပဲရွိၿပီး ရြာခံ ေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ လက္ရွိ ေနရာက သူတို႔ရြာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း တုိက္ပြဲျဖစ္လို ့ထြက္ေျပး၊ ပုန္းေရွာင္ ဖုိ႔အတြက္ မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးေတြစုၿပီး ရြာသေဘာ တည္ေထာင္ေနၾကတာျဖစ္ၿပီး အခုေခတ္ စကားနဲ ့ ေျပာမယ္ ဆို IDPs လို႔ေခၚတဲ့ ျပည္တြင္းေရႊ႕ေျပာင္း ပုန္းေရွာင္ေနထုိင္ သူမ်ားသာျဖစ္တာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။

ခုေနာက္ပိုင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ေနခ်ိန္မွသာ ေဒသခံတခ်ိဳ႕ေတာင္ယာေတြကို ျပန္လုပ္ရဲၾကတာပါ။ အရင္က ျမန္မာတပ္မေတာ္နဲ႔ KNU တပ္မဟာ ၅ လက္ေအာက္ခံတပ္ေတြ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနၾကေတာ့ ေတာင္ယာ မစိုက္ပ်ိဳးႏုိင္သလို အသက္ကို ဖက္နဲ ့ထုတ္ၿပီး ေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္လို ့ေဒသခံေတြဆီက သိရ ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သြားလာေရးမွာလည္း မိုင္းအႏၱရာယ္ကို ေၾကာက္္ရသလို တခ်ိဳ႕ေနရာေတြဆို ဘယ္သူေတြ ေထာင္မွန္း မသိရသလို အခုခ်ိန္ထိ စိတ္မခ်ရတဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးေၾကာင္း KNU တပ္မဟာ ၅ တာ၀န္ရွိသူေတြက ေျပာပါတယ္။

ေဒသခံေတြကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို အားေပးရွာပါတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး သြားလို႔ရပါတယ္တဲ့။ ၾကည့္ၿပီးသြား၊ လမ္းအတိုင္း တည့္တည့္သာသြားလို႔ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ေမာပန္းလို႔နားရင္ေတာင္ လူသြားလမ္းေပၚ မွာပဲ နားရဲပါတယ္။ လမ္းသြားရင္ေရွ႕ ကလူေျခရာကို ၾကည့္ၿပီးမွ အဲဒီေျခရာကို နင္းၿပီးေတာ့ သြားပါတယ္။ တကယ္လည္း သူတို႔ ေျပာတာေတြကို လိုက္နာရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ မလိုက္နာလို႔လည္း မရပါဘူး။ ကိုယ့္မွာလည္း ေျခေထာက္ အပိုမွ မပါပဲကိုဗ်။
ဒီၾကားထဲ ကိုယ္က ပိုးကရင္ဆိုေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့ ေရွာင္(စေကာကရင္) စကားကို မတတ္ေတာ့ ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္း လမ္းခရီးမွာ ဗမာလိုေျပာရတာေပါ့။ ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တဲ့ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ေဒသခံကေတာ့ သတိေပးပါတယ္။ ဗမာလို သိပ္မေျပာနဲ႔တဲ့။ ေတာ္ၾကာ လက္နက္ကိုင္အမ်ိဳးေတြက ရန္သူထင္ၿပီး လွမ္းထုေနမွ ဒုကၡေရာက္ကုန္ မယ္တဲ့ဗ်ာ။ တကယ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ဗမာစကားကို အမ်ားစုနားမလည္သလို ေျပာလည္း မေျပာၾကပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အမ်ိဳးေတြ ဆိုေပမယ့္ ဗမာစကား ေျပာတဲ့ သူစိမ္းျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ တစ္လမ္းလံုး ပါးစပ္က်ယ္က်ယ္ မဟရဲပါဘူး။ ေတာင္တက္ရလို႔ ေမာပန္းတာ လည္းပါတာေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္တစ္ခုက အဲဒီေဒသမွာရွိတဲ့ ေဒသခံကရင္လူမ်ိဳးေတြက ဗမာဆိုရင္ေၾကာက္ပါတယ္။ ရြံ႕ပါတယ္။ ေပၚတာ အဆြဲခံရမွာ၊ အသတ္ခံရမွာကို အခုထိေၾကာက္ေနၾကတုန္း။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ မၿငိမ္းခ်မ္းခင္ ကာလ အဲဒီေဒသ မွာရွိတဲ့ KNUနဲ႔ ျမန္မာတပ္ေတြ ႏွစ္ဖက္တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတဲ့ ကာလ ေတြတုန္းက သူတို႔ေတြ ေျမဇာပင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ လူေသာၿမိဳ႕နယ္ ဖလခို႔ေက်းနယ္ ဂူေဒးရြာသား ေစာေရႊဘမူးကေတာ့ သူေတာင္ယာ ကျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ အိမ္သား ၅ ေယာက္စလံုးကို သူ႔အေခၚ အေဝၚအရ (ဗမာတပ္)က ပစ္သတ္ သြားတယ္လို႔ ရင္နစ္ဖြယ္ ေျပာျပပါတယ္။
ၾကားရတာ နား၀မွာ မသက္သာလွေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ံုမွတပါး ဘာမွမလုပ္တတ္ပါ။ သူတို႔ျဖတ္သန္း လာခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ ခါးသီးတဲ့ခံစားမႈေတြရယ္ အလံုးစံုေသာနိမ့္က်မႈေတြအတြက္ ဒီလိုအက်ိဳးဆက္ ျဖစ္လာရတာကို အျပစ္တင္လို႔၊ ရႈံ႕ခ်လို႔ မရသလို၊ ကဲ့ရဲ႕လို႔လည္းမရပါဘူး။ နားလည္ေပးႏိုင္ဖို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္ေလးႏွလံုးသြင္းၿပီး ကူညီေပးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုလို အေတြ႔ အႀကံဳေတြေၾကာင့္ ေဒသခံေတြ အေနနဲ႔ သူတို႔အနီးအနားမွာ ျမန္မာတပ္မေတာ္က စခန္းခ်ၿပီး လာေနတာကို သိပ္သေဘာမက်ပါဘူး။ တပ္စခန္းေတြေၾကာင့္ သူတို႔ စိတ္မလြတ္လပ္သလို မိုင္းနင္းမိမလား၊ ေပၚတာဆြဲခံရမလား၊ ဘုမသိဘမသိ ေခၚ႐ိုက္ခံရမလား ဆိုတာ အၿမဲစိုးရိမ္ေနရပါတယ္။ ဒီေတာေတာင္ထဲမွာဘဲ လုပ္ကိုင္စားရသူေတြအနဲ ့ အခုလို အသြားအလာမရဲတဲ့အတြက္ မ်ားစြာခက္ခဲတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔အတြက္ တပ္စခန္းေတြမရွိရင္ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာတာ သဘာဝက်ၿပီး နာလည္ေပးႏုိင္ဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးကိစၥေတြမွာ လူေသာေဒသဟာ နိမ့္က်တယ္ဆိုတာထက္ ရွားပါးတယ္လို႔ ေျပာရင္ ပိုသင့္ေတာ္မယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္သြားခဲ့တဲ့ အသြားအျပန္ ၇ ရက္တာ ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆိုရင္ ကရင္ပညာေရး အဖြဲ႔အစည္းက ဖြင့္ေပးတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရယ္၊ ကရင္က်န္းမာေရး အဖြဲ႔ အစည္းတစ္ခုက ဖြင့္ထားတဲ့ ေဆးခန္းတစ္ခုရယ္ပဲ ေတြ႔မိပါတယ္။ ကိုယ္ပူ၊ ေခါင္းကိုက္၊ ဝမ္းပ်က္၊ ၀မ္းေလွ်ာေလာက္နဲ႔ သြားျပရတဲ့ခရီးလမ္းအေနအထားနဲ႔ဆို စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သိျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ ေဒသခံေတြအေနနဲ႔ ယင္လံု အိမ္သာေတြ အသံုးျပဳတဲ့ ဓေလ့ ရွိဖို႔ လိုအပ္တာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။

ေဒသခံေတြအေနနဲ႔ ပညာတက္ေတြျဖစ္ဖုိ႔ အိမ္မက္မရွိသလို သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ လုပ္ကိုင္စား ေသာက္ရၿပီး ေအးေအးခ်မ္း ေနထိုင္ရေရးဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ လက္ေတြ႔ၾကတဲ့ စိတ္ကူးအိမ္မက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ေဒသခံ ေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်း၊ ေဖာ္ေရြမႈ၊ ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္မႈ၊ မပ်က္စီးေသးတဲ့ ေတာေတာင္ေတြ၊ မူလသဘာဝ အတိုင္း ပကတိ ရွိေနတာေတြ႕ရၿပီး အေတြးမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။

ထို႔အတူ မေျပာင္းလဲေသးတဲ့ ႐ိုးရာဓေလ့ေတြ၊ အယူအဆေတြ ရွိေနေသးတာေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ပတ္ေက်ာ္ ၾကာတဲ့ခရီးစဥ္အတြင္း ဝင္ေရာက္တည္းခိုခဲ့တဲ့ အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာေတာ့ အံ့ၾသစရာတစ္ခုအေနနဲ႔ ဗုဒၶ၊ ခရစ္ယာန္ စတဲ့ ဘာသာေတြနဲ႔ဆုိင္တဲ့ အမွတ္အသားေတြ မေတြ႔ရပါဘူး။ တျခားအိမ္ေတြမွာေတာ့ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါ တယ္။ အမ်ားစုဟာ နတ္ကိုးကြယ္ၾကတဲ့သူေတြျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သူတို႔႐ိုးရာ၊ သူတို႔ဓေလ့နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ ေနၾကသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ေဒသခံေတြရဲ႕ ကိုးကြယ္မႈပံုစံကေတာ့ ခရီးတစ္ခုခုသြားတဲ့ အခါျဖစ္ေစ၊ ပြဲတစ္ခုခု လုပ္တဲ့အခါျဖစ္ေစ ပိုင္ရာဆိုင္ရာမ်ားကို ပူေဇာ္ပသတဲ့ဓေလ့ကိုေတြ႔ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလို ပူေဇာ္ပသရာမွာ ပိုင္ရာဆိုင္ရာမ်ားကို ေဘးရန္ကင္းဖို႔၊ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ ဆုေတာင္း အသိ ေပးၿပီးတာနဲ႔ ထသြားလို႔မရေသးပဲ ဆန္အရက္စစ္စစ္ကို ဝိုင္းဖြဲ႔ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းခ်င္းခ်င္းစီနဲ႔ အေယာက္တိုင္း တစ္လွည့္စီ မကုန္မခ်င္း ဝါးခြက္နဲ႔ ေသာက္ရပါတယ္။ အဖြင့္ရွိသလို အပိတ္ လည္းရွိေတာ့ ၂ ခါေသာက္ရတာ ေတြ႔ရၿပီး၊ ဒီေနရာမွ ကေလးကအစ ေသာက္ၾကတာကို ခ်စ္စဖြယ္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရပါေသးတယ္။

က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဖာပြန္ေဒသ ေတာေတာင္ေတြၾကားမွာေနထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကရင္ေသြး ခ်င္းမ်ားဟာ အထက္က ေရးသားခဲ့အတိုင္း ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး၊ စီးပြားေရး စတဲ့အရာရာ အားလံုး နိမ့္က်ေနေသးၿပီး သီးျခားကမၻာေလး တစ္ခုအျဖစ္တည္ရွိေနဆဲပါ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေနထိုင္၊ လုပ္ကိုင္စား ေသာက္ဖို႔အတြက္ သူတို႔ေတြကိုယ္တိုင္က ရင္ဖြင့္ၿပီးမေျပာျပေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမွာေတာ့ မလြဲ ပါဘူး။

အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ေႏွာင့္ေႏွး နိမ့္က်ခဲ့ရတဲ့ သူတို႔ဘဝေတြ ျမင့္မားလာေအာင္ ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး အရ ရည္ရြယ္ခ်က္ မပါဘဲ၊ စစ္မွန္တဲ့ ေစတနာနဲ ့ ယခုလိုၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ေနခ်ိန္ ကာလအတြင္း ႏွစ္ဖက္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေနနဲ႔ လူထုအေရးေရွးရႈၿပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။

ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးနဲ႔အတူ သူတို႔ေတြ ျပန္လည္ေပး ဆပ္ရမယ့္ အရာေတြကိုေတြးၿပီးေတာ့လည္း ရင္ေလးရျပန္ ပါတယ္။ အယူရွိသလို အေပးရွိရမယ့္သင္ခန္းစာ၊ အေကာင္းရွိသလို အဆိုးရွိတယ္ဆိုတဲ့အယူအဆ၊ အတံု႔အလွည့္ ဆိုတဲ့ သေဘာကိုႏွလံုးသြင္းၿပီးေတာ့ တစ္ခါက KNU ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာဘိုျမ ရဲ႕ခ်က္ျမဳပ္ေဒသ၊ (၅)ဆက္ ေျမာက္ထိုင္းဘုရင္ရဲ႕မိဖုရား ကရင္မေလး မူယယ္ဖဲေမြးဖြားရာ ေဒသကို လြတ္လပ္ ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈသာမကပဲ ပြင့္ေသာ ပန္းတိုင္းေမြးတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုအျဖစ္ ေနာင္တခ်ိန္ ျမင္ေတြ႔ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ ပဲဆုေတာင္းေနမိပါ ေတာ့ တယ္……………..။

စဖန္းေရွာင္း (ေကအုိင္စီ)
http://kicnews.org/