Latest News

Friday, March 31, 2017

တန္ဖိုးမသိေသာ ေက်ာက္႐ိုင္းမ်ား

တန္ဖိုးမသိေသာ ေက်ာက္႐ိုင္းမ်ား


တစ္ခါက လူငယ္ေလးတစ္ဦးရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးဟာ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ဆံုးပါးသြားခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလို မိဘႏွစ္ပါး ဆံုးပါးသြားတဲ့အခါ လူငယ္ေလးဟာ ခိုကိုးရာမဲ့တဲ့ မိဘမဲ့ဘ၀ကို အလိုအေလ်ာက္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအျပင္ နဂိုကတည္းက ဆင္းရဲႏံုခ်ာလွတဲ့သူ႕ဘ၀ဟာ မိဘႏွစ္ပါးမရွိတဲ့အတြက္ ပိုမိုၿပီး စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းလာခဲ့တယ္။

ကႏၱာရ ထဲက ဆူးပင္လို သူ႕ဘ၀ဟာ အထီးက်န္ သိမ္ငယ္လာတယ္။ သူဟာ ဆင္းရဲလွတဲ့အျပင္ သူလုပ္သမွ် အရာတိုင္းဟာလည္း ကံမရွိ၊ ဥာဏ္ရွိတိုင္းမြဲခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေန႕စဥ္စားေသာက္ဖို႕ေတာင္ အင္မတန္ခက္ခဲ ပင္ပန္းလာတယ္။

အလွဴအတန္း၊ မဂၤလာေဆာင္လိုေနရာမ်ိဳးေတြမွာ သူ႕ကို အဖက္လုပ္မယ့္၊ တန္းတူ စကားေျပာမယ့္သူ ရွားပါးလာတယ္။ အဲဒီအျပင္ သူေနထိုင္ရာရြာရဲ႕ ရြာသူရြာသားေတြကလည္း “ဒီေကာင္ အလကားေကာင္” “အရည္အခ်င္းမရွိတဲ့ေကာင္ပါကြာ” “အလကားေက်ာမြဲ” စသျဖင့္ သူတို႕ထင္ျမင္ရာ မွတ္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခ်မွတ္ၾကျပန္တယ္။

အဲဒီအခါမွာေတာ့ လူငယ္ေလးရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ဟာ အ၀ီစိ က ေျခသုတ္ခံုအထိ နိမ့္ဆင္းလာတယ္။ စိတ္ဓါတ္ဟာ အ၀ီဇိအထိက်သလို ေန႕ရက္တိုင္းဟာလည္း သူ႕အတြက္ ငရဲက်သလို ပူေလာင္လာျပန္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ မိဘႏွစ္ပါး သြားခဲ့တဲ့ေသရြာကို လိုက္ဖို႕အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြးမိျပန္တယ္။

လူေတြေျပာတဲ့ “အလကားလူအေၾကာင္း၊ ေက်ာမြဲေတြအေၾကာင္းနဲ႕၊ အရည္အခ်င္းမဲ့ျခင္း” ေတြအေၾကာင္းကိုပါ သူအျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေတြးမိလာတယ္။ အလကားလူ မျဖစ္ဖို႕အတြက္၊ တန္ဖိုးႀကီးသူျဖစ္ေအာင္ သူလုပ္ဖို႕လိုမယ္။ ေက်ာမြဲမျဖစ္ဖို႕အတြက္၊ သူ႕ေက်ာေပၚမွာ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ေတြ၀တ္ဆင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ဖို႕လိုမယ္။

အရည္အခ်င္း မရွိသူအျဖစ္က လြတ္ေျမာက္ဖို႕အတြက္၊ အရည္အခ်င္းေတြလိုမယ္လို႕ သူေတြးျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လူေတြေျပာေျပာေနတဲ့ “တန္ဖိုးနဲ႕ အရည္အခ်င္း”ေတြဟာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ေသခ်ာမသိဘဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ “တန္ဖိုးဆိုတာကို ငါသိေအာင္လုပ္ရမယ္” လို႕ လူငယ္ေလးစဥ္းစားလိုက္တယ္။ သူဟာ တန္ဖိုးကို ရွာေဖြသူျဖစ္လာတယ္။

အဲသည္လိုနဲ႕ လူငယ္ကေလးဟာ ဘ၀တန္ဖိုးကို သိဖို႕အတြက္ ခရီးထြက္လာခဲ့တယ္။ သူဟာ ဖိနပ္ဗလာေသာ ေျခေထာက္နဲ႕ ေတာလမ္းခရီးကို ျဖတ္သန္းျပန္တယ္။ ျပန္စရာမရွိတဲ့ သူ႕အတြက္ ဦးတည္ရာဟာ သူ႕အတြက္ ေနအိမ္လည္း ျဖစ္တယ္။

စားစရာမရွိတဲ့သူ႕အတြက္ လမ္းခရီးက ခ်ိဳေအးေသာ သစ္သီးေတြသည္ နတ္သဒၶါျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ အင္မတန္ အရိပ္ေကာင္းလွတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္ကို သူေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအပင္ေအာက္မွာ အနားယူဖို႕ သူဟန္ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ အပင္ေအာက္မွာ တရားထိုင္ေနတဲ့ ဂု႐ုႀကီးတစ္ပါးကို သူေတြ႕လိုက္တယ္။

“အို.. ဂု႐ုႀကီးတစ္ပါးပါလား၊ ဒီဂု႐ုႀကီးသြင္ျပင္ဟာ အင္မတန္ေအးခ်မ္းတယ္၊ ငါသိခ်င္တဲ့အေျဖကို သူ႕ကို ေမးမယ္” လို႕ လူငယ္ေလးေတြးထင္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္သူဟာ ဂု႐ုႀကီးေရွ႕မွာ ထိုင္ၿပီး အ႐ိုအေသေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ သူက ဒီလိုေမးခဲ့တယ္။

“ဂု႐ုႀကီး၊ လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို တန္ဖိုးမရွိတဲ့ အလကားလူလို႕ေျပာေနၾကတယ္။ သူတို႕ေျပာေနၾကတဲ့တန္ဖိုးကဘာလဲ ဘဝတန္ဖိုး ဆိုတာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမလဲ”

အဲဒီလိုေမးလိုက္တဲ့အခါ ဂု႐ုႀကီးက သူကို ၾကင္နာစြာၾကည့္တယ္။ အဲဒီေနာက္ မွာပဲ ဂု႐ုႀကီးဟာ ခါးထဲမွာ လိမ္ထားတဲ့ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ဒီလိုျပန္ေျပာတယ္

“မင္းရဲ႕ ေမးခြန္းကို အေျဖမေပးခင္ မင္း အဲ့ဒီေက်ာက္တံုးကို ယူၿပီး ေစ်းထဲကို သြားခ်ည့္၊ တန္ဖိုးဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာ စံုစမ္းလာခဲ့ခ်ည္၊ အဲ.. ေရာင္းေတာ့မေရာင္းပစ္ခဲ့နဲ႕”

လူငယ္ေလးဟာ ဂု႐ုႀကီးေပးတဲ့ေက်ာက္တံုးကို ယူၿပီး အနီးဆံုးေသာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို သြားေရာက္ခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ေစ်းထဲကို သြားျပန္တယ္။ သူေစ်းထဲကို ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သစ္သီး၊ သားငါး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္သည္ေတြ အမ်ားႀကီးကို သူေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူဟာ အနီးဆံုးမွာရွိတဲ့ သစ္သီးသည္တစ္ေယာက္ဆီမွာဒီလိုေမးလိုက္တယ္။

“ဒီေက်ာက္တံုး ဘယ္ေလာက္တန္ေၾကးရွိမလဲဗ်”သစ္သီးသည္ဟာ စူးစမ္းသူယူလာတဲ့ ေက်ာက္တံုးကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေက်ာက္တံုးရဲ႕ ေတာက္ေျပာင္တဲ့ အေသြးအေရာင္ကို သူျမင္ေတြ႕သြားတယ္။ “ေက်ာက္တံုးက အေရာင္ေလးေတြလက္ေနပါလား” လို႕ သစ္သီးသည္က စဥ္းစားတယ္။ အဲဒီေနာက္သူက ဒီလိုေျပာတယ္

“ခင္ဗ်ား လိေမၼာ္သီး ဆယ့္ႏွစ္လံုးယူသြားလိုက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီေက်ာက္တံုးေပး၊ လိေမၼာ္သီးဆယ့္ႏွစ္လံုးစာေလာက္ေတာ့ တန္မယ္ထင္တာပဲ”အဲဒီအခါ လူငယ္က ဂု႐ုႀကီးရဲ႕အမွာစကားအတိုင္း ေက်ာက္တံုးကို ေရာင္းခ်ဖို႕ ျငင္းပယ္လိုက္တယ္။

ေက်ာက္တံုးကို ျပန္လည္ ေတာင္းယူၿပီး သူဆက္လက္ထြက္ခြာလာတယ္။ လူငယ္ဟာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား ၊ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး စတဲ့ စားေသာက္ကုန္ေတြေရာင္းခ်တဲ့ ကုန္စံုဆိုင္တန္းကို ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူဟာ အနီးစပ္ဆံုးကုန္စံုဆိုင္တစ္ခုကို ၀င္လိုက္ျပန္တယ္။

အဲဒီေနာက္သူက ဆိုင္ရွင္ကို ဒီလိုေမးျပန္တယ္။”အစ္ကိုႀကီး ဒီေက်ာက္တံုးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေစ်း၀ယ္မယ္ဆိုရင္၊ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိတာေတြရမလဲ”အဲဒီအခါ ဆိုင္ရွင္က ေက်ာက္တံုးကို ၾကည့္႐ႈျပန္တယ္။ “အေရာင္ထြက္ေနတဲ့ ေက်ာက္တံုးပါလားဟ” လို႕ ေတြးျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာလည္း သူက ဒီလိုေျပာတယ္။

“ခင္ဗ်ားဒီေက်ာက္တံုးကို ေရာင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အာလူးတစ္အိတ္ေလာက္ေတာ့ရမယ္။ ခင္ဗ်ားအာလူးတစ္အိတ္ယူသြား၊ ေက်ာက္တံုးထားခဲ့လိုက္”ဒီတစ္ေခါက္မွာလည္းသူဟာ ေက်ာက္တံုးကို ေရာင္းခ်ဖို႕ျငင္းဆန္တယ္။ လူငယ္ေလးရဲ႕ဦးေႏွာက္ဟာ တူညီေသာ ေက်ာက္တံုးအတြက္ ကြဲျပားေသာတန္ဖိုးေတြကို စဥ္းစားေတြးေတာတယ္။

“တစ္ေယာက္က လိေမၼာ္သီးဆယ့္ႏွစ္လံုး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က အာလူးတစ္အိတ္” လို႕ မွတ္သားေရရြတ္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့သူဟာ ေရႊ၊ ေငြ၊ ရတနာေတြေရာင္းခ်တဲ့ ေရႊဆိုင္တန္းကို ေရာက္လာတယ္။ ခါတိုင္းလိုပဲသူဟာ အနီးဆံုးေသာ ရတနာဆိုင္ကို ၀င္ေရာက္လိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့သူဟာ ရတနာကုန္သည္ႀကီးကို ေက်ာက္တံုးကို ျပလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ေက်ာက္တံုးရဲ႕တန္ေၾကးကို သူေမးျမန္းျပန္တယ္။ အဲဒီအခါ ရတနာကုန္သည္ႀကီးက ေက်ာက္တံုးကို ေသခ်ာစြာအကဲခတ္ျပန္တယ္။ ကုန္သည္ႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ေက်ာက္တံုးကို အကဲခတ္ေနစဥ္မွာပဲ အံ့ၾသတႀကီး အမူအရာ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ အနီေရာင္ကတၱီပါစတစ္ခုနဲ႕ ေက်ာက္တံုးကို ညင္သာစြာပြတ္တိုက္လိုက္တယ္။ ေက်ာက္တံုးကို ဂ႐ုတစိုက္မယူၿပီး ေက်ာက္တံုးကို ၾကည့္လိုက္၊ ယူေဆာင္လာသူ လူငယ္ကို ၾကည့္လိုက္နဲ႕ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ကုန္သည္ႀကီးဟာ အခန္းတစ္ပတ္လည္ကို ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ေတြးေတာျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူကဒီလိုေျပာခဲ့တယ္။

“ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိသမွ် စည္းစိမ္ေတြအားလံုး၊ ဒီၿမိဳ႕မွာရွိသမွ်လူေတြရဲ႕စည္းစိမ္ေတြအားလံုး၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ခုႏွစ္ျပည္ေထာင္စည္းစိမ္ေတြနဲ႕ခ်ိန္စက္ၿပီး၀ယ္ရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပတၱျမားကို ၀ယ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေလာက္အဖိုးတန္ပတၱျမားကို ခင္ဗ်ားဘယ္က ယူေဆာင္လာခဲ့တာလဲ”

လူငယ္ေလးဟာ အင္မတန္အံ့ၾသသြားျပန္တယ္။ သူ႕အျဖစ္သႏွစ္ကို ကုန္သည္ႀကီးကို ေျပာျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၿပီး ဂု႐ုႀကီးဆီကို အေျပးပဲျပန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာလည္း သူေတြ႕ခဲ့သမွ် တန္ဖိုးေတြအေၾကာင္းကို ဂု႐ုႀကီးကို မခၽြင္းမခ်န္ေျပာျပလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာလည္း သူဟာ သူ႕ရဲ႕ နဂိုေမးခြန္းကို ျပန္လည္ေမးျမန္းျပန္တယ္။

“ဂု႐ုႀကီး ေက်ာက္တံုးတန္ဖိုးေတာ့သိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေမးထားတဲ့ ဘ၀တန္ဖိုးကို ေျဖပါေတာ့”လူငယ္ရဲ႕စကားကို ၾကားတဲ့အခါ ဂု႐ုႀကီးကလူငယ္ေလးကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးေသခ်ာစြာၾကည့္တယ္။ အဲဒီေနာက္ သူဟာ လူငယ္ေလးအတြက္ အေျဖကို တစ္လံုးခ်င္းေသခ်ာစြာေျပာျပခဲ့တယ္

“လူကေလး.. မင္းယူသြားတဲ့ေက်ာက္တံုးကိုေတာင္မွ သစ္သီးသည္ကတစ္မ်ိဳး၊ ကုန္စံုဆိုင္ကတစ္မ်ိဳး၊ ရတနာကုန္သည္က တစ္မ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳးအကဲခတ္ၾကေသးတာပဲ။ လူေတြဟာ တပါးသူကို အျပစ္ေျပာဖို႕၊ တန္ဖိုးျဖတ္ဖို႕အတြက္ သူတို႕သိျမင္ထားသမွ် အၾကားအျမင္နဲ႕သာ ခ်ိန္ထိုး ဆံုးျဖတ္ၾကတာပဲ။

လိေမၼာ္သီးေလာက္သိတဲ့လူဟာ လိေမၼာ္သီး၊ အာလူးေလာက္ သိတဲ့လူဟာ အာလူး ေပါ့။ ေလာဘသမားဟာ ေငြေၾကးနဲ့ မင္းကို တန္ဖိုးျဖတ္ၾကလိမ္မယ္၊ ေမာဟသမားဟာ အတၱနဲ႕ ႏိႈင္းယွဥ္တန္ဖိုးျဖတ္ၾကလိမ့္မယ္၊ ေဒါသသမားဟာ မင္းလုပ္သမွ် မေကာင္းျမင္လိမ့္မယ္။

ဒါေတြဟာ မင္းရဲ႕ ပကတိ တန္ဖိုးလို႕ မယူဆႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းရဲ႕ တန္ဖိုးအတိအက်ကိုေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ သတ္မွတ္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ မင္းဟာ လမ္းေဘးက ေက်ာက္တံုးလား၊ ျပည္တန္ပတၱျမားလားဆိုတာေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္သာ သတ္မွတ္ႏိုင္လိမ့္မယ္”

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြအားလံုးဟာ ဖုန္အညစ္အေၾကးဖံုးလႊမ္းအပ္တဲ့ ေက်ာက္႐ိုင္းတုံးေတြခ်ည္းျဖစ္ၾကတယ္။ ေျမႀကီးထဲက ေက်ာက္႐ိုင္းေတြျဖစ္တဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အရည္အေသြးေတြဟာ ေတြေ၀မႈ၊ တံု႕ဆိုင္းမႈ၊ ပ်င္းရိမႈ အညစ္အေၾကးေတြနဲ႕ ဖံုးလႊမ္းေနတတ္ၾကတယ္။

အဲဒီလို အညစ္အေၾကးဖံုးလႊမ္းအပ္တဲ့ ေက်ာက္တံုးကို ျမင္သမွ် လူေတြဟာလည္း သူတို႕သန္ရာ ေလာဘအျမင္၊ ေဒါသအျမင္၊ ေမာဟအျမင္ေတြနဲ႕သာ ကၽြန္ေတာ္တို႕တန္ဖိုးကို သတ္မွတ္ၾကမွာပဲျဖစ္တယ္။

အဲဒီလို ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အျမင္ေတြကို ျမင္ေတြ႕ၾကားသိရျပန္တဲ့အခါမွာလည္း “ငါဟာ အလကားလူပဲ” “ငါဒီေနရာမွာေအာင္ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး” “ေအာင္ျမင္ဖို႕ဆိုတာ ပါရမီရွိမွျဖစ္တာ” ဆိုတဲ့ အရႈံးေပး ေတြေ၀မႈ ႏြံထဲမွာ နစ္မြန္းၾကျပန္တယ္။

လူငယ္ဟာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းသလို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာလည္း မိမိရဲ႕ေက်ာက္႐ိုင္းဘ၀ကေန ျပည္တန္ပတၱျမားျဖစ္အံ့ေသာ အေျခအေနကို ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး ဘ၀ကို ေရစုန္ေျမာလိုက္ၾကျပန္တယ္။

တစ္ရက္ခ်င္းစီအလ်င္အျမန္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အခ်ိန္ရဲ႕ ေရစီးေၾကာင္းမွာ လိုက္ပါ စီးေျမာရင္း အခ်ည္းႏွီးေသာဘ၀ကို သာ ယူေဆာင္ထားလိုက္ၾကတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ေက်ာက္႐ိုင္းတံုးဘ၀နဲ႕သာ နိဂံုးခ်ဳပ္ၾကရမွာပဲျဖစ္တယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း ေလာကလူသားေတြသတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ ဘ၀တန္ဖိုးဟာ ကၽြန္ေတာ္ေတြရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ တန္ဖိုးေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႕ ဆိုမယ္။ သစ္သီးသည္၊ အာလူးသည္ေတြဟာ လက္လွမ္းမွီရာ အျမင္ေတြနဲ႕ တန္ဖိုးျဖတ္ၾကသလို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေကာင္းျခင္း/ဆိုးျခင္း ဘယ္လိုပဲ တန္ဖိုးျဖတ္ေစကာမူ သူတို႕ရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကားဟာ အတည္ယူလို႕မရဘူးလို႕ဆိုမယ္။

အညစ္အေၾကးဖံုးလႊမ္းအပ္တဲ့ေက်ာက္႐ိုင္းကို ေရနဲ႕ေဆးသလို၊ ျပည္တန္ပတၱျမားအျဖစ္ ပြတ္တိုက္ေျပာင္လက္ေစသလို မိမိရဲ႕ ေတြေ၀ေႏွာင့္ေႏွးတံု႕ဆိုင္းျခင္းေတြကို “ကိုယ္တိုင္” ဖယ္ရွာျခင္းနဲ႕သာ မိမိရဲ႕ ပကတိ တန္ဖိုးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕သိႏိုင္ၾကမွာပဲျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုယ္တိုင္ကသာလ်င္ ေက်ာက္႐ိုင္းတံုးလား၊ ျပည္တန္ပတၱျမားလားဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္းရွိသူေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႀကိဳးပမ္းမႈအတိုင္းသာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕တန္ဖိုး ျဖစ္လာၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္းWithout proper self-evaluation, failure is inevitable.ဆိုတဲ့စကားလို မိမိကိုယ္ကို “မွန္ကန္စြာ” တန္ဖိုးျဖတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိရင္ေတာ့ မလြဲမေသြက်ဆံုးၾကရမွာပဲျဖစ္တယ္။

မိမိတန္ဖိုးကို မွန္ကန္စြာသိႏိုင္သူမ်ားျဖစ္ၾကပါေစ

Credit to ၿဖိဳးသုတ

SearchMyanmar

No comments:

Post a Comment