သတ္လိုက္ရံုနဲ႔ ၿပီးသလား

သတ္လိုက္ရံုနဲ႔ ၿပီးသလား

ခိ်န္ကား ၁၉၄၇၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန့ နံနက္။ ယေန့ ထူးထူးျခားျခား ဦးေအာင္ဆန္းတေယာက္ ေရႊဖလားေရာင္ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္၊ မနၱေလးပိုးတိုက္ပံုတို့ျဖင့္ ထူးထူး ျခားျခား ျမန္မာဆန္ဆန္၀တ္ထားကာ အလြန္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခန့္ခန့္ ညားညားျဖစ္ေနသည္။ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီဒုဥကၠ႒အေနနွင့္ ၀န္ၾကီးအဖဲြ့ကိုဦးေဆာင္ကာ အစည္းအေ၀းက်င္းပမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀န္ၾကီမ်ားကို ေလးစားသည့္ အေနျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ နိုင္ငံေရးေလာကထဲမွ မိတ္ ေဆြမ်ားက အတန္တန္တိုက္တြန္း ၾကတာ ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္း သည္ ခါတိုင္းျဖစ္သလို ၀တ္စားတတ္ေသာ္ လည္း ထိုေန့က ျမန္မာ၀တ္စံုျပည့္ျဖင့္ ေသ ေသသပ္ သပ္၀တ္ဆင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေန့သည္ သူ့ဘ၀၏ေနာက္ဆံုး အသက္ ရွင္ေနထိုင္ရမည့္ေန့ ျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို ဗိုလ္ခု်ပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သိေနဘိသည့္ အလား ထူးထူးျခားျခား ၀တ္စားဆင္ယင္ ကာ ၀န္ၾကီးမ်ားရံုးရိွ သူ့ရံုးခန္းနွင့္တဆက္ တည္းျဖစ္ေသာ အစည္းအေ၀းခန္းမေဆာင္ ၾကီးထဲသို့ ၀င္လာသည့္အခိုက္တြင္ နံနက္ ဆယ္နာရီထိုးျပီျဖစ္သည္။ အစိုးရအဖဲြ့ထဲမွ ၀န္ၾကီးမ်ားအားလံုးသည္ အစည္းအေ၀းခန္း ထဲ၀င္ၾကိုတင္ေရာက္ရိွ ေနရာယူျပီးေနျပီ ျဖစ္သည္။ လက္ေထာက္အတြင္း၀န္ ဦးတင္ အုန္း၊ ရံုးအုပ္ၾကီးဦးခနွင့္ ဗိုလ္ခု်ပ္၏အပါး ေတာ္ျမဲ ဗိုလ္ထြန္းလွတို့က ဗိုလ္ခု်ပ္ေအာင္ ဆန္းနွင့္ ၀န္ၾကီးမ်ားေရွ့တြင္ အစည္းအေ၀း ဆိုင္ရာမွတ္တမ္း၊ စာရြက္စာတမ္း၊ ဖိုင္တဲြ စသည္မ်ားကို အသီးသီး ခ်ထားေပးလိုက္ျပီး အခန္းထဲမွထြက္သြားၾကသည္။ နံနက္ ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ္တြင္ အစည္းအေ၀း စတင္သည္။

ျခေသၤ့သည္ ထိုေန့ ထိုအခါက မ ေကာင္းေသာ အမဂၤလာနိမိတ္ကို ျမန္မာျပည္ အတြက္ သယ္ေဆာင္လာဟန္ရိွ၏။ လက္ ေမာင္းတြင္ အမွတ္ ၁၂ တပ္မေတာ္ ျခေသၤ့တံဆိပ္စစ္ယူနီေဖာင္းမ်ား တပ္ဆင္ထား ေသာ လူတစုသည္ ကားနွစ္စီးျဖင့္ ၀န္ၾကီး မ်ားရံုးဆီသို့ ခ်ဥ္းကပ္ေရာက္ရိွလာ၏။ ကား တစီးထဲတြင္ သုခ၊ ေမာင္စိုး၊ သက္နွင္း၊ စိန္ ၾကီးနွင့္ ရန္ၾကီးေအာင္ဟူေသာ လူငါး ေယာက္ပါသည္။ ထိုငါးေယာက္ပါအဖဲြ့ စီးနင္းလာသည့္ကားသည္ အတြင္း၀န္မ်ားရံုး (ယခု ၀န္ၾကီးမ်ားရံုး)ထဲသို႔ ၀င္သြား၏။ ေနာက္ ကားတစီးတြင္လည္း ျခေသၤ့ရုပ္ပါေသာ စစ္ ယူနီေဖာင္းကိုပင္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ဘ ညြန့္၊ ခင္ေမာင္ရင္၊ ေမာင္နီ၊ မံႈၾကီးဟူသည့္ လူ ေလးေယာက္ပါလာကာ ထိုကားသည္ အတြင္း၀န္ရံုးထဲအထိ ၀င္လိုက္ မသြားဘဲ ထိုရံုးအျပင္ ဘက္လမ္းေထာင့္တြင္ရပ္ကာ ေနရာယူထားလိုက္သည္။ အတြင္း၀န္ရံုးထဲ ၀င္သြားေသာ ကားေပၚတြင္ ဒရိုင္ဘာျဖစ္သူ သုခက ဂ်စ္ကားကိုစက္မရပ္ဘဲ ရံုးေအာက္မွ ေစာင့္ေန၏။ က်န္ေလးဦးသည္ အတြင္း ၀န္မ်ားရံုးအေပၚသို့ ေျပးတက္သြားၾကသည္။ ထိုအခိ်န္တြင္ အျပင္တြင္ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ဖို႔ဒ္္ကားေပၚမွ ဘညြန့္ဆိုသူသည္ သခင္နုကို လုပ္ၾကံရန္ အတြင္း၀န္ရံုးထဲသို့ ၀င္လာခဲ့ သည္။ ဘညြန္႔သည္ လက္နက္မပါဘဲ ခပ္ တည္တည္ လမ္းေလွ်ာက္၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕ေရွ႕မွ ၀င္သြားနွင့္ေသာ ဂ်စ္ကားေပၚတြင္ စတင္းဂန္းေသနတ္ကို အသင့္ခ်ထားရာ ထိုေသနတ္ကိုယူျပီးမွ သခင္နုကို သြားသတ္ရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔က သခင္နုသည္ ေသကံမေရာက္သက္မေပ်ာက္ခ်င္၍ အတြင္း၀န္ရံုးသို႔ ထိုအခိ်န္တြင္ ေရာက္မလာခဲ့ေပ။ ထို့ေၾကာင့္ ဘညြန္႔သည္ သူ၏ တာ၀န္ကိုမေဆာင္ရြက္နိုင္ေတာ့ဘဲ သခင္နုရံုးခန္းေရွ႕မွ လွည့္ျပန္လာခဲ့ျပီး ဂ်စ္ကားနားတြင္ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ရာသီဥတုကလည္း မိုးဖဲြဖဲြက်၍ အထူးအံု႔မိႈင္းေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ အစည္းအေ၀းက်င္းပရာ အခန္းထဲသို႔ ေသနတ္သမားေလးေယာက္သည္ တံခါးေပါက္ေစာင့္ ရံုးလုလင္ေမာင္ေသာင္းစိန္ကို တြန္းထိုးဖယ္ထုတ္ကာ အတင္းဖြင့္၀င္သြား ၏။ ထို႔ေနာက္ ဘာမေျပာညာမေျပာနွင့္ ျမင္ျမင္သမွ်ကို စက္ေသနတ္နွင့္ တရစပ္ပစ္ခတ္ေတာ့သည္။ (ဂ)ပံုအစည္းအေ၀းခန္းမၾကီး၏ ထိပ္ဆံုးစားပဲြတြင္ထိုင္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနွင့္ လက္ယာဘက္မွ၀န္ၾကီးမ်ားကို သဲသဲမဲမဲ စုျပံဳပစ္ခတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္လဲက်သြားကာ ၀န္ၾကီးသခင္ျမ၊ ၀န္ၾကီးဦးရာဇတ္၊ ၀န္ၾကီးဦးဘခ်ဳိ၊ ၀န္ၾကီးဦးဘ၀င္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအစ္ကို)၊ ၀န္ၾကီးမန္းဘခိုင္တို႔ က်ဆံုးသြားေတာ့သည္။ ထိုသို႔ရိွစဥ္ လက္၀ဲဘက္စားပဲြမ်ားတြင္ ထိုင္ေနေသာ အတြင္း၀န္ ဦးေရႊေဘာ္နွင့္ ၀န္ၾကီးေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမတို႔ ျပတင္းေပါက္မွခုန္ေက်ာ္ကာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားၾကသည္။ ၀န္ၾကီးဦးဗဂ်မ္းက သူကိုယ္တိုင္ ၾကမ္းျပင္သို့ ၀ပ္ခ်လိုက္ရံုမက သူ႕ေဘးမွ ၀န္ၾကီးဦးေအာင္ဇံေ၀ကိုပါ လက္နွင့္ ဆဲြခ်လိုက္သျဖင့္ အသက္မေသဘဲ လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ သူတို႔ေဘးမွ ၀န္ၾကီးမိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားၾကီးစပ္စံထြန္းမွာ မေရွာင္သာဘဲ အနီးကပ္အပစ္ခံရကာ အသက္ဆံုးရံႈးရရွာသည္။ ေသနတ္သမားေလးဦးသည္ ခန္းမထဲမွျပန္အထြက္တြင္ ၀န္ၾကီးဦးရာဇတ္၏သက္ေတာ္ေစာင့္ ကိုေထြးနွင့္ တည့္တည့္တိုးသျဖင့္ ရန္ၾကီးေအာင္ဆိုသူက စတင္းဂန္းျဖင့္ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ထိုအခိ်န္တြင္ နံနက္ ၁၀ နာရီ ၃၇ မိနစ္ရိွေပျပီ။ ရံုးေပၚမွေျပးဆင္းလာသူ ေသနတ္သမားေလးေယာက္သည္ အသင့္ေစာင့္ ေနေသာ ဂ်စ္ကားေပၚသို့တက္ကာ သခင္နုကို မသတ္ျဖစ္ေသာ ဘညြန့္ ကိုပါ တင္ေခၚလ်က္ တရၾကမ္းေမာင္းထြက္ေျပးသြားေလသည္။ ဇာတ္ သိမ္းေသာ္ ဗိုလ္ခု်ပ္ေအာင္ဆန္းအပါအ၀င္ လူကိုးဦး အသက္ဆံုးရံႈး ရေလသည္။ လက္သည္တရားခံမွာကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ကိ်တ္ မနာလိုျဖစ္ေနေသာ ဂဠုန္ဦးေစာ လက္ခ်က္ေပတည္း။

ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ ဗိုလ္ခု်ပ္ေအာင္ဆန္းကို အေၾကာင္းသံုးခုျဖင့္ မုန္းေန၏။ ပထမအေၾကာင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနာမည္ၾကီးလာမႈကို မနာလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္မျဖစ္မီက ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးတြင္ ဦးေစာသည္ အေတာ္အေရးပါသည့္အခန္းက႑မွပါ၀င္ခဲ့၏။ နန္းရင္း၀န္ ရာထူးကိုပင္ ဦးေစာသည္ရခဲ့ဖူး၏။ လူထုေထာက္ခံမႈလည္း အေတာ္ အသင့္ရိွခဲ့ျပီး သူ့ကိုၾကည္ညိုသူမ်ားလည္း မရွားေပ။ သို့ေသာ္ ဘီအိုင္ ေအစစ္တပ္ ျမန္မာနိုင္ငံသို႔ ခီ်တက္လာခိ်န္မွစ၍ တနိုင္ငံလံုးသည္ ဦးေစာထက္ အသက္မ်ားစြာငယ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျဖစ္ကာ သူ၏နိုင္ငံေရးအေရးပါမႈသည္ ေနာက္ေကာက္က်ခဲ့ရ၏ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဦးေစာထက္ ဆယ္နွစ္ခန္႔ငယ္၏)။ မုန္းတီးမႈ၏ ဒုတိယအခ်က္မွာ ပုဂၢိုလ္ေရးပါ၀င္သည္။ တေန့တြင္ ဂဠဳန္ဦးေစာ ဂ်စ္ကားစီးလာစဥ္ လူတစုက ကားျဖင့္ယွဥ္လိုက္လာျပီး ေသ နတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္လုပ္ၾကံရာ ဦးေစာမွာ ကံ ေကာင္း၍ မေသေသာ္လည္း မ်က္စိတြင္ ဒဏ္ရာရသျဖင့္ ေဆးရံုတက္ ကုလိုက္ရေသးသည္။ ထိုအမႈတြင္ လက္သည္တရားခံမွာ စာေရးဆရာ ရန္ကုန္ဗေဆြျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးေစာက ဗိုလ္ခု်ပ္ေအာင္ဆန္းလက္ခ်က္ဟု ထင္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အျငိဳးထားကာ ျပန္လည္လုပ္ၾကံျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးအခ်က္မွာ ပို၍အေရးၾကီးသည္။ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမရိွေတာ့လွ်င္ ဘုရင္ခံဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္သည္ သူ့ကိုဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေနရာကိုေပးလိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ေနသာ အာဏာရူးမႈျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ေအာင္ ျဗိတိသွ်တို႔က ဦးေစာအား အရိပ္အျမြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးခဲ့ဟန္ရိွ၏။ တိုင္းျပည္က ေထာက္ခံေသာ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကို သတ္လိုက္လွ်င္ ငါတို႔ေနရာရနိုင္သည္ဟူ ေသာ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာသည့္၀ါဒ။ လူတေယာက္ကိုသတ္လိုက္လွ်င္ အရိွန္အဟုန္ ျဖင့္စီးဆင္းေနေသာ လႈပ္ရွားမႈတခုကို ရပ္ တန္႔နိုင္ျပီဟုထင္ေသာ လူမိုက္အားကိုး မူ၀ါဒျဖင့္ တြက္ဆလုပ္ၾကံျခင္းပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခု်ပ္ေအာင္ဆန္းေနရာကို ဆက္ခံနိုင္မည့္ အလားအလာရိွသူအားလံုးကို တခါတည္းေရာ၍ လုပ္ၾကံခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သခင္နုပင္ ကံေကာင္း၍ အသက္ရွင္ က်န္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေစာ ရည္မွန္းခဲ့သလို လူသတ္ျခင္းျဖင့္ နိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရမည္ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္သို႔ မေရာက္ခဲ့။ သူလည္း သူ့တပည့္ ေမာင္နီ၊ သုခ၊ စိန္ၾကီး၊ ရန္ၾကီးေအာင္တို့နွင့္အတူ ေသစားေသေစ အျပစ္ေပးခံရသည္။ သူရည္မွန္းေသာ နိုင္ငံ ေရးရာထူးကိုလည္း မရရိွခဲ့ေပ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ နိုင္ငံေရးၾသဇာမွာကား ထိုလုပ္ၾကံခံရသည့္ေန႔မွစကာ တရိွန္ထိုး ေကာင္းကင္ေပၚသို႔ ထိုးတက္ခဲ့ကာ ဦးေစာ၏ဂုဏ္သတင္းမွာကား အဖတ္ဆယ္၍ မရေအာင္ က်ဆင္းခဲ့ေလသည္။ ဤအျဖစ္မ်ဳိးသည္ ေရွးကလည္း ရိွခဲ့ပါ၏။

သုပ႑ကဂဠဳဏရာဇာဘဲြ့ခံ ဆရာစံေၾကာင့္ ျမန္မာတနိုင္ငံလံုးရိွ ဆင္းရဲသား နင္းျပား ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား သူပုန္ထျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုကာ ဆရာစံကို နယ္ခဲ်႕ ျဗိတိသွ်အစိုးရသည္ လက္ရ ဖမ္းဆီးကာ နယ္ခဲ်႕ ဥပေဒအရ တရားစီရင္ဆံုးျဖတ္ျပီး ၁၉၃၁၊ နို၀င္ဘာ ၂၈ တြင္ ၾကိဳးေပးေသဒဏ္ စီရင္ခဲ့ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ျမန္မာ တနိုင္ငံလံုးတြင္ ပံ့်နံွ့ေနသည္ ကိုလိုနီနယ္ခဲ်႕ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္ကို ဆရာစံကိုသတ္ ျခင္းျဖင့္ ရိုက္ခို်းဖ်က္ဆီးျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေတာင္သူလယ္သမားအေရးေတာ္ပံုေခါင္းေဆာင္ ဆရာစံသည္ နယ္ခဲ်႕ ျဗိတိသွ်တို႔ကို ဒူးေထာက္အညံ့မခံရံုသာမက ၾကိဳးစင္ေပၚသို႔ ရဲ၀ံ့စြာတက္သြားျပီး ဘ၀ဆက္တိုင္း အဂၤလိပ္ကို နိုင္ရေသာသူျဖစ္ရပါလို၏ဟုပင္ ဆုေတာင္းသြားေသးသည္။ ဆရာစံကို သတ္နိုင္ေသာ္လည္း နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးအမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး စိတ္ဓာတ္မ်ားကို နယ္ခဲ့်တို့သည္မရပ္တန့္နိုင္ခဲ့ေခ်။ ေနာင္အခါ နယ္ခဲ့်တို့သည္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ကို ျမင္းစီးပုလိပ္မ်ားျဖင့္ ရိုက္နွက္ကာ အသက္ဆံုးေအာင္ျပဳခဲ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ား၏ နယ္ခဲ်႕ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္မွာ အားေပ်ာ့မသြားခဲ့ ေခ်။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေသေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားမို်းဆက္သည္ တဗိုလ္က်တဗိုလ္တက္ျဖင့္ ဆက္လက္ခီ်တက္ခဲ့ရာ လြတ္လပ္ေရးပန္းတိုင္သို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ မနၱေလးတြင္လည္း ျဗိတိသွ်အစိုးရ လက္ခ်က္ျဖင့္ အာဇာနည္ ၁၇ ဦး က်ဆံုးခဲ့ရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ နယ္ခဲ်႕ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္သည္ ေလ်ာ့က်မသြားပါေခ်။

လြပ္လပ္ျပီး ျမန္မာနိုင္ငံတြင္လည္း လူကိုသတ္လွ်င္ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းျပီးျဖစ္မည္ဟူေသာ အယူအဆမ်ားမွာ အာဏာရွင္မ်ားထံတြင္ အျမစ္တြယ္လ်က္ရိွပါေသးသည္။ ဗိုလ္ခု်ပ္ေန၀င္းသည္ ၀န္ၾကီးခု်ပ္ဦးနု အစိုးရထံမွ အာဏာသိမ္းယူကာ တိုင္းျပည္ကို စစ္အာဏာေအာက္သို႔ သြတ္သြင္းလိုက္ျခင္းကို မည္သူေတြက လက္ခံေထာက္ခံသည္ျဖစ္ေစ ျမန္မာတနိုင္ငံလံုးရိွ ေက်ာင္းသားမ်ား (အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားမ်ား)က အျမဲတေစဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ရႈတ္ခ်ခဲ့ၾကသည္။ စစ္အာဏာရွင္၀ါဒကို တိုက္ဖ်က္ရာတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေရွ႕တန္းမွပါ၀င္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းနွင့္ ဗိုလ္ေအာင္ၾကီးတို႔သည္ ၁၉၆၂ ခု ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀င္းထဲရိွ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦကို ေက်ာင္းသားမ်ားရိွလ်က္နွင့္ အရွင္လတ္လတ္ ဒိုင္းနမိုက္ျဖင့္ ေဖာက္ခဲြဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုသတ္ရင္း ေက်ာင္းသားမ်ားစိတ္ဓာတ္ကို အေၾကာက္တရားျဖင့္ ရိုက္ခ်ဳိးပစ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတို႔သည္ ဗိုလ္ေန၀င္း ထင္သလို ေၾကာက္ရံြ့မသြားေၾကာင္းကို မိႈင္းရာျပည့္အေရးေတာ္ပံုတြင္ ရဲရဲေတာက္ ျပသၾကျပန္သည္။ ဤတၾကိမ္တြင္လည္း စစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ လူသတ္၀ါဒကိုအသံုးျပုလ်က္ ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦးကို ေသဒဏ္ေပးကာ ၾကိဳးေပးကြပ္မ်က္ခဲ့ပါ သည္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦးက ၾကိဳးစင္ေပၚမွ ေနာက္ဆံုးမွာတမ္းေျခြရာတြင္ ''မင္းတို႔ ငါ့ခနၶာကိုယ္ကိုသာ သတ္လို႔ရ မယ္၊ ငါ့ရဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ရပ္တည္မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ သတ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ငါဘယ္ေတာ့မွ ဒူးေထာက္မွာ မဟုတ္ဘူးကြ''ဟု ရဲရဲေတာက္ဟစ္ေၾကြးခဲ့သည္။ လူကိုကား သတ္လို႔ရပါ၏။ စိတ္ဓာတ္နွင့္ယံုၾကည္ခ်က္ကို မတားနိုင္သျဖင့္ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္သည္ ၁၉၈၈ တြင္ျပန္ေပၚလာကာ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္း အာဏာမွျပဳတ္က်သြားပါ၏။ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦးကို သတ္ လိုက္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ေသေအာင္မသတ္နိုင္ခဲ့ပါ။

ကမၻာတြင္လည္း လူတေယာက္ကိုသတ္လိုက္လွ်င္ နိုင္ျပီဟုေတြးကာ တေဇာက္ကန္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ သာဓကမ်ားစြာရိွေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လုပ္ၾကံခံရျပီး ေျခာက္လခန္႔အၾကာ ၃၀-၁-၁၉၄၈ တြင္ အိနၵိယ၏လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီး မဟတၱမဂနၵီသည္ အၾကမ္းမဖက္ေရး၀ါဒကိုမယံုၾကည္ေသာ အစြန္းေရာက္ပုဂၢိဳလ္ နာသူရန္ေဂါ့စီ ဆိုသူ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္လုပ္ၾကံျခင္းကိုခံရသည္။ သို႔ေသာ္ အိႏၵိယလြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈသည္ မရပ္တန္႔။ အၾကမ္းမဖက္ေရး၀ါဒသည္ မရပ္တန္႔။ အာဂ်င္တီးနားတြင္ေမြးေသာ ကမၻာ့ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီး ေခ်ေဂြဗားရား အသက္ ၃၉ နွစ္တြင္ ဘိုလီးဗီးယားနိုင္ငံ၌ ကြပ္မ်က္ခံရသည္။ သို႔ေသာ္ ေခ်ေဂြဗားရားသည္ မတရားအုပ္စိုးမႈကို ပုန္ကန္ထၾကြေသာ သေကၤတအျဖစ္ တကမၻာလံုး ေအာက္ေမ့တသက်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ သူေသသြားေသာ္ ေသာ္လည္း မတရားမႈကိုဆန္႔က်င္ေသာ ေခ်ေဂြဗားရား၏ဓာတ္ပံုသည္ တကမၻာလံုးတြင္ ပံ်႕နံွ႔ခဲ့သည္။ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ပင္ ေခ်၏ရုပ္ပံုကို ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးထားသူ သက္လတ္ပိုင္းအမ်ဳိးသားမ်ားစြာကို ေတြ့နိုင္သည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ပညာသင္ခြင့္ကို အစၥလာမ္ကမၻာ၌ ေတာင္းဆိုတိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့ေသာ မာလာလာ၏ဦးေခါင္းကို အစၥလာမ္မစ္အစြန္းေရာက္တို႔က ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ခတ္ခဲ့သည္။ ေသကံမေရာက္သျဖင့္ မာလာလာမေသခဲ့။ သို႔ေသာ္ သူ၏ရဲရင့္မႈေၾကာင့္ မ်ားစြာေသာ အဖိနိွပ္ခံအမို်းသမီးတို႔ ယခုအခါ ပညာသင္ခြင့္ရၾကေလျပီ။

ျမန္မာနိုင္ငံတြင္လည္း ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လိုက္ပါလာေသာ ယာဥ္တန္းကို ၂၀၀၃ ေမလက ဒီပဲယင္းျမိဳ႕နယ္ ကီ်ရြာအနီး၌ ဒီမိုကေရစီကိုမလိုလားေသာ အာဏာရွင္အုပ္စုက လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခဲ့သျဖင့္ လူမ်ားစြာေသခဲ့ဖူူးသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္သူလူထု၏ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ ရုန္းထြက္လိုစိတ္မွာ သတ္ျဖတ္၍မရေၾကာင္း ဒီမိုကေရစီဆနၵျပေတာင္းဆိုမႈအေပါင္း ကျပဆိုေနပါသည္။ ဒီမိုကေရစီအစိုးရဟုေခၚေ၀ၚသမုတ္ေသာ ယခုေခတ္ တြင္ပင္ ေတာင္သူေဒၚခင္၀င္း ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ခံရျခင္း၊ အလြတ္တမ္း သတင္းေထာက္ကိုပါၾကီး ေသနတ္ျဖင့္ပစ္သတ္ခံရျခင္းတို႔ျဖင့္ လယ္သမားအေရး၊ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္အေရးတို႔ကို သတ္ျဖတ္နိွမ္နွင္းသည့္၀ါဒကို ေျမစမ္းခရမ္းပ်ဳိး က်င့္သံုးလာပါသည္။

ယခုအခါ ျမန္မာနိုင္ငံမွအုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္မ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈမ်ား အရိွန္အဟုန္ရပ္တန္႔သြားေအာင္၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ေၾကာက္ရံြ႕ေနာက္ဆုတ္သြားေအာင္၊ အလုပ္သမားမ်ားဆနၵမျပရဲေအာင္ ရက္ရက္စက္စက္ အၾကမ္းဖက္နိွပ္ကြပ္ဖမ္းဆီးမႈမ်ားမႈမ်ားကို ဆက္တိုက္ ဆိုသလို ျပဳလုပ္လာခဲ့ျပီျဖစ္ပါသည္။ လက္ပံတန္းတြင္ အၾကမ္းဖက္နိွမ္းနင္း ခံခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားနွင့္၀န္းရံသူမ်ားမွာ ရဲတို႔၏ နံပါတ္တုတ္ျဖင့္ အျငိဳးတၾကီး ရိုက္နွက္ခံရေသာေၾကာင့္ ထိုဒဏ္ရာမ်ားသည္ ေနာင္တခိ်န္တြင္ အသက္မေသနိုင္ဟု မည္သူမွ် အာမခံနိုင္သည္မဟုတ္ပါ။ အတြင္း ေၾကဒဏ္ရာမ်ားစြာ ရိွေနနိုင္ပါသည္။ ဦးေနွာက္နွင့္ အာရံုေၾကာ ထိခိုက္မႈမ်ားရိွလာနိုင္ပါသည္။ ေသသြားလွ်င္ ေၾကာက္သြားလိမ့္မည္ဟူေသာ မူ၀ါဒျဖင့္ တမင္မေသသေအာင္ နိုင္ငံ့ရင္ေသြးေက်ာင္းသားမ်ားကို သတ္ ျဖတ္ေနသလားမသိပါ။ ဆက္လက္၍လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို အျငိဳးတၾကီး လိုက္လံဖမ္းဆီးေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ လူတေယာက္ကို ဖမ္းဆီး သတ္ျဖတ္လိုက္၍ ျပႆနာေျပလည္သြားမည္ဆိုသည္မွာ ဆင္ျခင္တံု တရားမရိွေသာ လူမိုက္တို႔၏လမ္းစဥ္သာျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနွင့္ ၀န္ၾကီးမ်ားကိုသတ္လိုက္ေသာအခါတြင္ ထိုသူမ်ားမွာ အာဇာနည္မ်ားဟု သတ္မွတ္ခံလိုက္ရသည္မွတပါး ဦးေစာသည္ အနိုင္မရလိုက္ပါ။

ဂဠဳန္ဆရာစံကို ၾကိဳးေပးကြက္မ်က္လိုက္ေသာ္လည္း ျဗိတိသွ်အစိုးရသည္ ျမန္မာနိုင္ငံမွ အရံႈးေပးထြက္ခြာခဲ့ရသည္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦးကို ၾကိဳးေပးသတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ အာဏာရွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းမွာ ေက်ာင္းသားတို႔စတင္ခဲ့ေသာ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္ အာဏာမွျပဳတ္က်ကာ သိမ္ငယ္စြာ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။

မဟတၱမဂနၵီကို သတ္လိုက္ေသာအခါ အၾကမ္းမဖက္ေရး၀ါဒမွာ ယိမ္းယိုင္မသြားခဲ့ပါ။

ေခ်ေဂြဗားရားကိုသတ္လိုက္ေသာအခါ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြက္ ကမၻာ့သူရဲေကာင္း ျဖစ္သြားပါသည္။

စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘုန္းေမာ္ကို သတ္လိုက္ေသာအခါ

စာေရးဆရာေမာင္ေသာ္ကကို သတ္လိုက္ေသာအခါ

ဒီပဲယင္းတြင္ လူမ်ားစြာကို သတ္လိုက္ေသာအခါ

သတင္းေထာက္ကိုပါၾကီးကို သတ္လိုက္ေသာအခါ

ေတာင္သူေဒၚခင္၀င္းကို သတ္လိုက္ေသာအခါ

( ေရွ႕ေနၾကီး ဦးကိုနီကို သတ္လိုက္ေသာအခါ )

အညတရ သူရဲေကာင္းမ်ားစြာကို သတ္လိုက္ေသာအခါ

လူတေယာက္ကိုသတ္လိုက္ရံုနွင့္ ျပႆနာမ်ားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပလည္သြားသည္မရိွဘဲ သတ္သူထက္ အသတ္ခံရသူက ၾကီးထြားသြား ျပီး အသတ္ခံရသူမ်ားသာ သူရဲေကာင္းျဖစ္သြားတတ္ေၾကာင္း သမိုင္းက မီးေမာင္းထိုးျပေနပါသည္။

[သရ၀ဏ္(ျပည္)]