ဗိုလ္ေန၀င္း ေဖာ္စပ္ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္မဲြေဆး

ဗိုလ္ေန၀င္း ေဖာ္စပ္ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္မဲြေဆး

ဒီမိုကေရစီအစိုးရေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း အျဖစ္ စစ္တပ္ကို ကြပ္ကဲစဥ္က လာဘ္ လာဘကို ေရွာင္ၾကဥ္သူ တဦး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ျမင္းပဲြမ်ားသို႔ အၿမဲသြားသူ ျဖစ္ေစကာမူ အစိုးရပိုင္ေသာ ေငြ၊ တပ္၏ေငြမ်ားကို ထိသူမဟုတ္ပါ။ သန္႔ရွင္းသူ ျဖစ္ပါသည္။

တခါတြင္ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚခင္ေမသန္းက ေအာ္တိုကား ကုမၼဏီႏွင့္ ဆက္သြယ္ကာ Hillman ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားကို တပ္မေတာ္မွ အရာရွိမ်ားကို လဆိုင္းစနစ္ႏွင့္ ေရာင္းခ်ရန္ စီစဥ္ပါသည္။ ေဒၚခင္ေမသန္းက ေကာ္မရွင္ပဲြခ ရယူမည့္ အစီအစဥ္ကို သိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေဒၚခင္ေမသန္းကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမကာ စီမံကိန္းကို ဖ်က္လုိက္ ပါသည္။ ေျဖာင့္မတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။

၁၉၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာ သိမ္းစဥ္ကလည္း ေငြေၾကးကိစၥတြင္ သူကုိယ္တုိင္ သန္႔ရွင္းစြာ က်င့္သံုးၿပီး လက္ေအာက္ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားကို သန္႔ရွင္းၾကရန္ တင္းက်ပ္စြာ အမိန္႔ေပး ခဲ့ပါသည္။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္က ထိပ္သီး စစ္ဗိုလ္ႀကီး (၁၃) ဦး ဖယ္ရွားစဥ္ စစ္ဆင္ေရး ရန္ပံုေငြ ျဖတ္ေတာက္ လာဘ္စားမႈမွ စတင္ကာ ေငြေၾကး မသမာမႈမ်ားကို အေရးယူသည္ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္တြင္ ေအဒီလမ္း အင္းလ်ားကန္ထိပ္တြင္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ေနထုိင္ရန္ အိမ္ေဆာက္စဥ္ကမူ ဇနီးေဒၚခင္ေမသန္း ေဟာင္ေကာင္သို႔သြားကာ အိမ္ေဆာက္ ပစၥည္းမ်ား၊ ဟိုင္ဖုိင္ဓာတ္ျပား၊ တိတ္ျပား၊ ဓာတ္စက္မ်ား ၀ယ္ယူေစျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္ေသာအခါ ႏုိင္ငံေရးရပ္ကြက္က မ်က္လံုးျပဴးးကာ ၾကည့္ၾကပါသည္။

“မင္း … ေန၀င္းေဆာက္တဲ့ အိ္မ္ကို ျမင္ၿပီးၿပီလား၊ အိမ္မဟုတ္ဘူး၊ နန္းေတာ္ကြ နန္းေတာ္” ဟု ေဒါက္တာဘေမာ္က စာေရးသူအား ေျပာျပပါသည္။ “ငါလည္း အာဏာရတုန္းက အနားယူတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနဖို႔ ကိုယ္ပုိင္အိမ္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔၊ ခ်စ္ေမာင္တို႔လည္း ကိုယ္ပုိင္အိမ္ ေဆာက္ၾက တာပဲ။ အတြင္း၀န္ေတြ၊ ၀န္ေထာက္ၿမိဳ႕အုပ္ ေတြလည္း ကိုယ္ပုိင္အိမ္ ေဆာက္ၾကတယ္ ဆိုတာ တေန႔ ရာထူးျပဳတ္တဲ့အခါ အနားယူတဲ့ အခါ အတြက္ အိမ္ေဆာက္ၾကတာဟာ မဆန္းဘူး။ ေန၀င္းက သူကိုယ္ပုိင္ ေဆာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ တပ္မေတာ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ေနဖို႔ အိမ္ကို ဒီလိုအပင္ပန္းခံၿပီး ေဆာက္တာဟာ ဒီေကာင္ တသက္လံုး ရာထူးက မဆင္းေတာ့ဘူးကြ” ဟု သူက ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါသည္။

သူ တသက္လံုး ေနထုိင္ရန္အိမ္ကို အခြန္ေတာ္ေငြႏွင့္ ေဆာက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္း ၿပီးခ်ိန္မွ စတင္ကာ ႏုိင္ငံ၏ ဓနစြမ္းအားမွန္သမွ်၊ ႏုိင္ငံပိုင္ ပစၥည္းပစၥယမွန္သမွ် သူ၏ မိသားစုပုိင္၊ ဘိုးဘြားပုိင္ ပစၥည္းမ်ားအျဖစ္ ထင္သလို စားသံုးပါေတာ့သည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အင္းလ်ားကန္ဟိုတယ္ႀကီး၏ အ၀င္၀တြင္ ေကာ္ဖီဆုိင္ကေလးတခု ဖြင့္ထားပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ထိုဆိုင္တြင္ လာေရာက္စားေသာက္သူမရွိပါ။ ဟိုတယ္သို႔ တကူးတက လာေရာက္ေသာက္ႏုိင္သူ ရွားပါးသည္။ တင္ေမာင္ႏွင့္ သတင္းစဥ္ အယ္ဒီတာ သန္းစိန္ထြန္း၊ ေမာင္ေမာင္ညိဳ တို႔သည္ ႏုိင္ငံျခား ဧည့္သည္မ်ား ကိစၥ၊ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန၏ ဧည့္ခံပဲြမ်ား ျပဳလုပ္ေရးကိစၥမ်ားအတြက္ အင္းလ်ားကန္ ဟိုတယ္သို႔ မၾကာခဏ သြားရေလ့ရွိပါသည္။ သြားေလတုိင္း ဟိုတယ္ေပါက္၀တြင္ ဖြင့္ထားေသာ အထူးေကာ္ဖီဆိုင္ Expreeso ေကာ္ဖီခါး ေသာက္ၾကေလ့ရွိပါ၏။ ရံဖန္ရံခါတြင္ သန္းစိန္ထြန္းက မုန္႔ပဲသေရစာ ဒါယကာ ခံရွာပါသည္။ ေစ်းကလည္း ႀကီးလွသျဖင့္ အၿမဲေကာ္ဖီမေသာက္ႏုိင္ဘဲ ထုိင္ရံုသာ ထုိင္ခဲ့သည္လည္း ရွိပါသည္။

ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ေက်ာင္းသူတဦးႏွင့္ ေက်ာင္းသူအဖဲြ႔ကို မၾကာခဏ ေတြ႔ရပါသည္။ ေက်ာင္းသူတို႔ အုပ္စုက ေစ်းမေမးဘဲ တန္းဖိုးႀကီးေသာ မုန္႔မ်ားကို အ၀အၿပဲ စားႏိုင္ၾကသည္ကို သတိျပဳမိသျဖင့္ ေငြရွင္းလွ်င္ မည္သူက ေပးသနည္းဟု ေစာင့္ၾကည့္မိပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ က်သနည္းဟု မေမးပါ၊ ေငြစာရင္း ေတာင္းခံလႊာ မေတာင္းပါ။ စားေသာက္ၿပီး တေပ်ာ္တပါး ထြက္သြားၾကပါသည္။

စားပဲြထုိးကေလးကို ေမးၾကည့္မိပါသည္။ “ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ့သမီး ေဆးေက်ာင္းသူ စႏၵာ၀င္းႏွင့္ သူရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေလ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ တျခား သမီးေတြ လာၾက ဦးမယ္။ ဒီဆုိင္က သူတို႔တေတြ ေန႔လည္စာ စားဖို႔ ဖြင့္ေပးရတာပါ။ သူတို႔က ဘယ္ေတာ့မွ ပိုက္ဆံမေပးဘူး” ဟု ေျဖပါ၏။ ဗိုလ္ေန၀င္းက ႏုိင္ငံပိုင္ ပစၥည္းမွန္သမွ် သူ၏မိသားစုပိုင္အျဖစ္ စားသံုးေစသူ ျဖစ္သည္။ သူ၏ သားသမီးမ်ား သာမက အေပါင္းေဖာ္မ်ားပါ ထင္သလို စားသံုးၾကေစပါသည္။ သားသမီးမ်ားမွာ ငယ္စဥ္ကပင္ ဒါတုိ႔ေျပ၊ ဒါတို႔ေျမ၊ ဒါငါတို႔ေျမဟု ႏုိင္ငံတခုလံုးကို အပိုင္စားေစဟု စိတ္ဓာတ္ သြင္းထားပါသည္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔တြင္ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ (၃) လခန္႔အၾကာ ဇူလုိင္လ (၇) ရက္ လူသတ္ပဲြ အၿပီးတြင္ “ေခါင္းရႈပ္တယ္” ဟု ဆိုကာ လန္ဒန္သို႔ ထြက္သြားပါသည္။ ထိုကာလမွ စတင္ကာ တႏွစ္လွ်င္ (၄) ေခါက္မွ်၊ (၄)လမွ် ႏိုင္ငံျခားသို႔ သြားေရာက္အပန္းေျဖေလ့ရွိပါသည္။ သူပုိင္ စစ္စံုေထာက္တပ္က ၀န္ႀကီးစစ္ဗိုလ္ မွန္သမွ်ကို အၿမဲမွန္ဘီလူးႏွင့္ ၾကည့္ေနေစၿပီး (၇) ရက္ တႀကိမ္ ဆက္သားတဦး လန္ဒန္သို႔ ေစလႊတ္ကာ သတင္းမ်ားကို အစီရင္ခံရသျဖင့္ စစ္ဗိုလ္၀န္ႀကီးမ်ားသည္ သူရွိေနေသာ အခ်ိန္မ်ားထက္ အေနအထိုင္ အေျပာအဆို ဆင္ျခင္ၾကေလ့ရွိပါသည္။

“သူလုပ္ေနတာေတြကို ခင္ဗ်ားမႀကိဳက္ပါဘူး။ သူမရွိတုန္း သိမ္းလုိက္ပါလား” ဟု အိမ္ေရွ႕မင္း တပုိင္း စစ္ဗိုလ္ႀကီးကို ေျပာမိပါသည္။ စကားလံုးႏွင့္ အေျဖပင္မေပးရဲပါ။ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ အၿပံဳးႏွင့္သာ ေျဖ၀ံ့ရွာပါ၏။

ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏ ႏုိင္ငံျခားခရီး စားရိတ္ မွာလည္း ႀကီးျမင့္လွပါသည္။ အခိုင္းအေစ လက္တုိလက္ေတာင္းမ်ား၊ ဆရာ၀န္မ်ား၊ စစ္စံုေထာက္မ်ား၊ သားသမီးမ်ား၊ သားသမီး တို႔၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပါ ေခၚေလ့ရွိပါ၏။ ျပန္လာပါက အစိုးရေငြႏွင့္ ၀ယ္လာေသာ ႏုိင္ငံျခားပစၥည္းမ်ားကို ေဒၚခင္ေမသန္းက ေမွာင္ခိုေစ်းသို႔ ပို႔ေရာင္းပါသည္။ “တိပ္ရေကာ္ဒါ အသစ္အဆန္းကေလး၀ယ္မလား၊ ေဒၚခင္ေမသန္း ပါလာတာေလ” ဟု ေရာင္းသူ ပဲြစားမ်ားကို ေတြ႔ဖူးပါသည္။
ခရီးစားရိတ္ ျဖဳန္းတီးပံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဂ်ာမဏီျပည္၊ ဘြန္းၿမိဳ႕ ျမန္မာသံရံုးမွ သံမႉးတဦးက ေျပာျပပါသည္။ “ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔အဖဲြ႔အတြက္ အငွားကား မဟုတ္တဲ့ အထူးတကၠစီေလးစီးကို ဟိုတယ္ေရွ႕မွာ (၂၄) နာရီ ရပ္ေစာင့္ ရမယ္ဆိုၿပီး ငွားထားတယ္။ သူက ရက္(၂၀) ေနေတာ့ အငွာကား စားရိတ္က ကားသစ္ ၀ယ္လွ်င္ သံုးစီး ၀ယ္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ သံရံုးမွာ ကားစုတ္ကားပ်က္ တစင္းပဲ ရွိတယ္။ ကားသစ္ ၀ယ္သံုးၿပီး သံရံုးထားခဲ့လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ၊ မေျပာ၀ံ့ပါဘူးေလ” ဟု ညည္းရွာပါ၏။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ ႏုိင္ငံျခားဟိုတယ္မ်ားတြင္ တစ္ေပးေကာင္းသူ၊ ေဘာက္ဆူး ေပးေကာင္းသူဟု ေက်ာ္ၾကားပါသည္။ ေဆးရံု တက္ကာ ေဆးစစ္ရင္း အနားယူရာတြင္ ေဆးရံုကဆင္းေသာေန႔တြင္ ဆရာ၀န္မ်ား၊ သူနာျပဳမ်ားမွ အမိႈက္လွဲသူမ်ားအထိ ၀န္ထမ္း အားလံုးကို ဖက္ကာ လက္ေဆာင္ေပးပါသည္။ ေငြဖလားႀကီးတခု ထဲတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ သယ္လာေသာ ေက်ာက္လက္စြပ္၊ နားကပ္ စေသာ လက္၀တ္ ရတနာ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သူက မၾကည့္ဘဲ လက္ႏွင့္ႏိႈက္ကာ ဆဲြယူ၍ လက္ေဆာင္ေပးပါသည္။ အေမရိကန္ေဒၚလာ တေထာင္တန္ ရသူမ်ား ရွိၾကသည္။

ႏုိင္ငံပုိင္ေငြ မေလမလြင့္ရန္ ေခၽြတာရွာပါသည္။ လန္ဒန္တြင္ လႏွင့္ခ်ီကာ အနားယူရာတြင္ ဟိုတယ္စားရိတ္က ႀကီးမားသည္။ လိုသမွ်ကို ရန္ကုန္ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးထံ ေတာင္းရသည္။ တခ်ီတြင္ ျမန္မာအစိုးရတြင္ လက္က်န္ ႏိုင္ငံျခားသံုးေငြမရွိသျဖင့္ ၿဗိတိသွ်ေလေၾကာင္း ကုမၸဏီမွ ေငြေခ်းရဖူးသည္။ ထိုေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အဖို႔ စားရိတ္သက္သာေစရန္ လန္ဒန္တြင္ အိမ္ေကာင္း အိမ္သန္႔ တလံုး၀ယ္ကာ ေနထုိင္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီအစိုးရ ေခတ္က သံရံုးေျမႏွင့္ အေဆာက္အအံုကို အစုိးရအေနႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့ သကဲ့သို႔ မ၀ယ္ဘဲ သူ၏မိတ္ေဆြ ဘီအိုစီ မန္ေနဂ်ာေဟာင္း အဂၤလိပ္တဦး၏ အမည္ႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့ပါသည္။

ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ သျဖင့္ သူ၏ မိတ္ေဆြခမ်ာ ေသဆံုးရွာေလရာ ဇနီးျဖစ္သူက ခင္ပြန္းသည္ပိုင္ဆိုင္ပစၥည္း အျဖစ္ သိမ္းယူေသာ အခါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ ဘံုေပ်ာက္သြားရွာပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းတြင္ မည္သည့္အမႈကိုမဆို အႏုိင္ယူႏုိင္ေသာ္လည္း အဂၤလန္တြင္ အဂၤလိပ္ ဥပေဒျဖစ္ေနသည္။ အိမ္ကို မူလက မိမိ နာမည္ႏွင့္ မ၀ယ္ဘဲ ခိုးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ ၀ယ္ခဲ့ သျဖင့္ ဥပေဒအရ ပိုင္ဆုိင္သူ၏ ဇနီးမယားသာ ဆက္ခံပိုင္ဆုိင္ခြင့္ ရွိေလရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ မည္သို႔မွ မတတ္ႏုိ္င္ဘဲ သူခိုးလက္မွ သူ၀ွက္က လုသည္ကို မခံခ်ိမခံသာ ခံရရွာပါသည္။

စိတ္ မေက်ႏုိင္သျဖင့္ ေနာက္ထပ္အိမ္တလံုး ၀ယ္ျပန္ပါေသးသည္။ တခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုး နားလည္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္၀ယ္ေသာအိမ္မွာ လက္ထဲတြင္ ၿမဲခဲ့ပါသည္။ ဤတခ်ီတြင္ မည္သူ႔ ကိုမွ အညံ့မခံပါ။ တပ္မေတာ္သား (၆) ဦးကို ျမန္မာႏုိင္ငံက ေခၚယူကာ အိမ္ေစာင့္ တာ၀န္ ခ်ထားပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ တႏွစ္တႀကိမ္ တပ္မေတာ္သား (၆) ဦးကို လန္ဒန္သို႔ လူလဲႏွင့္ ေစလႊတ္ကာ အိမ္ေတာ္ေစာင့္ရန္ ပို႔ေပးရပါသည္။

ဒုတိယ အစီအစဥ္ အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ ဘိလပ္ အိမ္ေတာ္ ေစာင့္ေရွာက္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္သားမ်ားကို ဘိလပ္သို႔ အလွည့္က် ပို႔ရျပန္သျဖင့္ ဆင္ဖိုးထက္ ခၽြန္းဖိုးက ႀကီးရျပန္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ နန္းသက္ (၂၄) ႏွစ္ မျပည့္မီ ႏုိင္ငံေတာ္ လူမဲြႏုိင္ငံ ျဖစ္ရေလသည္မွာ မဆန္းပါေပ။ ။
   
(ေၾကးမံုဦးေသာင္း)The Red