မိမိေအာင္
“နင္မငယ္ေတာ့ဘူး”ဟု မၾကာမၾကာေျပာတတ္တဲ့ အေမေတာင္ အသက္ ၈၀ ျပည့္သြားၿပီ။ အေမ့အသက္ သိပ္ႀကီးသြားၿပီလားဟုေတြးမိေတာ့ သက္တမ္းေစ့ေန ၿပီဟူေသာ အေျဖကိုရသည္။ လူ႕သက္တမ္း ႏွစ္ ၁၀၀ ဟု ၾကားဖူးနား၀ရွိခဲ့ဖူးျခင္းေၾကာင့္ အဆိုပါ အေမးကို ကိုယ့္ဘာသာေမး၍ ကိုယ္တိုင္ေျဖဆိုလက္ခံလိုက္ပါ၏။ ကိုယ့္အေမအသက္ ၈၀ ျပည့္မွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား သြား သြားလာလာေနႏိုင္သည္က အသက္ ၅၀ ေက်ာ္လာၿပီ ျဖစ္သည့္ ကၽြန္မအတြက္ အေကာင္းဆုံးဆုလာဘ္ႀကီး တစ္ခု ရရွိထားသလိုပင္။ အေမအသက္ရွည္က်န္းမာစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေပးရသည္မွာ နိစၥဓူ၀။
အန္တီေခၚရင္ေဒါသထြက္
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅-၂၀ ႏွစ္မ်ားအတြင္းက ႐ုံးသြား႐ုံး ျပန္ ဘတ္စ္ကားစီးလၽွင္ အန္တီဟုေခၚေဝၚကာ ဆြဲတင္ ဆြဲခ်ျပဳၾကေသာ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ (စပါယ္ယာ)ကေလး မ်ားကို ကိုယ့္အား အန္တီဟု ေခၚရေကာင္းလားဟု မလြန္႔တလြန္ အ႐ြယ္ကိုေမ့ၿပီး ေဒါသထြက္ခဲ့ဖူး ေသာ္လည္း ယခု အသက္ ၅၀ သီသီစြန္းေသာအခါ မွတ္တိုင္အတက္အဆင္း ျပဳခါနီးတိုင္း (သက္ႀကီးပိုင္း တစ္ေယာက္ပါတယ္ ဆရာေရ႕) ဟူေသာ ရည္ၫႊန္း ေသာ စကားလုံးအား ဥေပကၡာျပဳႏိုင္စြမ္းရွိၿပီျဖစ္သည္။ တကယ္ေျပာရလၽွင္ ကိုယ့္ထက္ အသက္ဝါ ႀကီးသူမ်ား ကို ေခတၱခဏေမ့ထား၍ ကိုယ္လည္း သက္ႀကီးဝါႀကီး တစ္ေယာက္လို ရေတာင့္ရခဲေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ေခတၱထိုင္ရင္း ဇရာ၏ လကၡဏာကို အလိုလိုက္လိုေသာ သေဘာမ်ားေၾကာင့္ လားမသိ။
ေမာလိုက္တာအေမရယ္
႐ုံးဆင္း၍ အိမ္အျပန္ အိမ္တံခါးအဝင္ကိုေက်ာ္၍ ေမာလိုက္တာအေမရယ္ဟု ဆိုလိုက္လၽွင္ ေျပာမိလိုက္ သည့္ေန႔တိုင္း အသက္ ၈၀ အ႐ြယ္အေမ၏ ကန္႔ကြက္ သေဘာမတူေသာ အၾကည့္ကို ေတြ႕ရၿမဲ။ ငါလည္း အိမ္ မွာထိုင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးဟု ျပန္ေျပာၿမဲပင္။ အေမ သည္ တစ္ေနကုန္ အထီးက်န္စြာ တိုက္ခန္းက်ဥ္း ငယ္ ေလးတစ္ခုအတြင္း ေလွာင္ပိတ္ေနရကာ အိမ္မႈကိစၥ အခ်ိဳ႕ကို သူ႕အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ တတ္ စြမ္းသမၽွ ျပဳမူေဆာင္႐ြက္ေနရသည္မွာ အခ်ိန္ျပည့္ နီးပါးပင္။
အိပ္ရာဖ်ာကပ္ မျဖစ္လို
အိပ္ရာဖ်ာကပ္ မျဖစ္လိုဟူေသာစကားကို အေမ အၿမဲဆို၏။ အဓိပၸာယ္မွာ သူတစ္ပါး အျပဳအစု အယု အယ အကုအသခံ၍ ေဝဒနာရွင္တစ္ဦး မျဖစ္လိုဟူ ေသာသေဘာပင္။ နံနက္ခင္းတိုင္း အေမ ျမတ္စြာဘုရား အား ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆြမ္းကပ္လႉကာ ဘုရားရွိခိုး၊ ေမတၱာ ပို႔ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းစဥ္အတြင္း သားသမီးမ်ားကို ေမတၱာပို႔ (ဒါက လူ႕သဘာ၀ႏွင့္ အနီးကပ္ဆုံးျဖစ္မည္။ သူ႕သားသမီး ေျမး၊ ျမစ္မ်ား တစ္ေယာက္မက်န္ပါ၏။ ၿပီးေတာ့ အနႏၲစၾက၀ဠာ သုခိတာ ဒုကၡိတာ သတၱဝါစုံ လို႔။) ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔အၿပီး ကၽြန္မနားအစြဲဆုံး အေမ့ ဆုေတာင္းခန္းကေတာ့ ဘုရားတပည့္ေတာ္မသည္ ဘ၀သံသရာ က်င္လည္ရသမၽွ ဘ၀မ်ားစြာ၌ ရရွိ ၿပီးေသာ ကိုယ္ခႏၶာအား ေကြးေသာလက္ မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္စြန္႔လႊတ္ရ၍ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ကူးေျပာင္းရပါလို႔၏ဘုရားဟု” ဟူေသာ ဆုေတာင္း ခန္းပင္တည္း။
ဪ..ဗ်ာဓိဒုကၡကို အေမ အမွန္တကယ္ေၾကာက္ ႐ြံ႕၍ေလာ၊ သူ၏ နာမက်န္းေသာအျဖစ္ကို က်န္ရစ္သူ မ်ားက ပင္ပန္း ၿငိဳျငင္စြာ ထမ္းေဆာင္ရေသာအျဖစ္ ကို မလိုလား၍ေလာ။ အေမ စိတ္လန္း႐ႊင္သာေသာ တစ္ေန႔တြင္ ေမးဦးမည္ဟု အမွတ္ျပဳကာ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္သည့္ မိခင္ႀကီး က်န္းမာစြာ အသက္ရွင္ ေရးအတြက္ မျပတ္ဆုေတာင္းေပးပါ၏။
ဇရာဘ၀ကို သတိေပး
အေမ့လို အသက္ ၈၀ ေက်ာ္တြင္ အိပ္ရာဖ်ာကပ္ မျဖစ္ဘဲ သီသီမြဲေသာ အျမင္အာ႐ုံ၊ အၾကားအာ႐ုံမ်ား ျဖင့္ သြားလာလႈပ္ရွားေနႏိုင္သည့္ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုဘ၀ ရလိုခ်င္စမ္းပါဘိဟု ေတာင္းဆုအခါခါ ျပဳမိပါ၏။ ဤဆုေတာင္း ျပည့္မျပည့္ ေနာက္အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ေက်ာ္ခန္႔ ေစာင့္ရဦးမည္ဟု အခ်ိန္ကာလပိုင္းျခားခ်က္ ကို ေမၽွာ္ေတြးျခင္းႏွင့္အတူ အေမကဲ့သို႔ ငါလည္း အသက္ ၈၀ ေက်ာ္တြင္ သြားသြားလာလာ လႈပ္လႈပ္ ရွားရွားႏွင့္ အိပ္ရာဖ်ာမကပ္ ေနႏိုင္ပါဦးမည္ေလာဟူ သည့္ အေတြးသည္ “လမ္း ၅၀ ပါလား၊ သက္ႀကီးပိုင္း သုံးေယာက္ ဆင္းမယ္” ဟူေသာ ယာဥ္ေနာက္လိုက္၏ စကားေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ အဆုံးသတ္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေလးကိုေတာ့ စိတ္မခုဝံ့ ေတာ့ပါ။ သူက ကၽြန္မတို႔၏ ဇရာဘ၀ကို သတိေပးလိုက္ သည္ဟု အမွတ္အသားျပဳမိပါ၏။
ကားမွအဆင္း ယာဥ္သြားယာဥ္လာ ထူေျပာေသာ မဟာဗႏၶဳလလမ္းကို သတိဝီရိယ အထူးကပ္စြာ ျဖတ္ ကူးရင္း ထိုေန႔ ေန႔လယ္ပိုင္း၌ မျဖစ္မေန လာေရာက္ ေတြ႕ဆုံ စစ္ေဆးမႈခံယူပါဟူေသာ ဆီးခ်ိဳေသြးခ်ိဳ အထူး ကုဆရာဝန္ႀကီး၏ ခ်ိန္းဆိုခ်က္ကို အခ်ိန္မီသြားေရာက္ ခဲ့ရပါ၏။ နာျခင္းကိစၥကို အိုျခင္းကိစၥႏွင့္တြဲ၍ ဆင္ျခင္ မိသည္မွာ ကၽြန္မ၏ ဇရာႏွင့္ ေတြ႕ဆုံျခင္း ပထမအခန္း ပင္တည္း။ အမ်ားသူငါတို႔လည္း အိုျခင္းႏွင့္ နာျခင္းကို တြဲဖက္ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကပါေစဟု တိုက္တြန္းလိုက္ပါ၏။
Sources; MOI
No comments:
Post a Comment